نازاوکاڑوی دا شعری پراگا " سوچ رہیا واں"۔۔۔۔۔٭رویل کالم٭

ناز اوکاڑوی پنجابی زبان دے شاعر نیں اوہناں دا ایہ دوجا شاعری پراگا اے ،2006 وچ پہلا پراگا"ڈونگھے پانی" دےناں توں چھپیاسی۔

اوہ لکھدے نیں"جو کجھ رب نے عطا کیتا اےسدھےساہویں اکھراںنال تہاڈے تیک اپڑا دتا اے۔ مینوں اپنے شاعر ہون دا وی دعوا نہیں۔ "

"سوچ رہیاواں" وچ ناز نے بہت سارے موضوعات نوں بیان کیتا اے ۔ اوہناں نے دنیا دے وچ وسن والے سچ ، انسان ،رشتے ، انسان نوں متاں ، زندگی گزارن دے ڈھنگ تے ایس تو وکھ ہور وی موضوعات نوں بیان کیتا اے ۔ایس کتاب وچ ایہناں نے جہڑا کم کیتا اے اوہ بہت چنگا تے سو ہنے انداز نال بیان کیتا اے ۔ ایہہ انداز ای ایہناں دی خاصی پچھان اے۔ جہڑا کہ پڑھن والیاں اتے اپنا اثر چھڈا اے ۔ ایہناں نے اپنی ماں بارے وی لکھیاں اے ۔ جس دے وچ اوہناں نال محبت تے اوہناں تو وچھڑن دا دکھ اوہناں دیاں لکھتاں وچ آوندا اے ۔ ایہناں نے لفظاں دا ورتاوںوی سوکھا کیتا اے ۔

اوہناں دی ایس کتاب وچ بہت سارا درد وی نظر آوندا اے ۔جو کے ایہناں نے بیان کیتا اے ۔ اوہ درد ایہناں دا اپنی ماں توں وچھڑ جاون پاروں اے ۔ جہڑا کہ اوہ ویلے نوں یاد کر کے بہت دکھی ہوندا اے ۔ تے اوہ آکھدے نیں:

میں کس نال دکھڑے پھولاں ماں

ماں کس نوں آکھ کے بولاں ماں

ایس شعر وچ اوہ لوکاں دے رویے تے لوکاں دے دتے ہوے غماں بارے کہندا اے کہ ماں مینوں دس ہن میں کس نال اپنے دُکھڑے پھولاں توں تے مینوں چھڈ کے ٹر گئی اے ۔ میں ہن کس نوں ماں آ کھ کے بولاواں گا۔ ایسے ای نظم ٫٫ماں،، وچ اک تھاں لکھدے نیں:

ہن کوئی دلاسادیندا نہیں

میں جناں مرضی رولاں ماں

اوہ لکھدے نیں کے اے ماں مینوں اک وی کوئی دلاسا دین والا نہیں اے۔ سبھ میرا مزاج بناندے نیں ۔ میں ہن جنہاں مرضی وی رولا ہن کوئی دلاسا نہیں دیندا ماں ۔ ایہ ای دُکھ ایہناں دی پوری کتاب وچ نظر اندا اے ۔ ایہ دکھ ماں دا اپنے پتر توں وچھڑ جاون دا اے۔

ایہناں دی شاعری وچ اپنے علاقے دے نال محبت ، چاہت تے لگن وی نظر آوندی اے ۔ جہڑی کہ ہر کیسے دے اندر ہوندی اے ۔اوہ لکھدے نیں:

نکلے کنج اوکاڑا دل چوں

اوہدے جہی دیش نا کوئی

میرے دل وچوں اوکاڑا نہیں نکلدا کیوجے میرے واسطے اوکاڑے ورگا دیش ای نہیں اے ۔ ہر شخص جو جتھے رہیندا اے اوس نوں ایس توں وکھ ہور کوئی چنگا نہیں لگدا ۔

اجوکے سمے دی سچائی نوں وی بیان کیتا اے کہ آج دے دور وچ کی ہوریا اے ۔ کس طرح انسان انسان توں جان بچا رہیا اے۔ ہر انسان اپوں اپنی دے دور وچ مصروف اے۔ ایسے طرح آج کل گھراں وچ وی ایہ برائی موجود اے ۔ اَج دے دور وچ پیار، محبت ،اتحاد نہیں رہیا ہر کوئی وکھ وکھ رہنا چاہندا اے ۔ اوہ لکھدے نیں:

کندھا ںدے نال ہوگئے وکھرے

چلھے، چونکے نال بنیرے

ناز اوکاڑوی نے ملک دے وچ ہون والے برے کماں بارے وی لکھیاں اے۔ ایس دیس دا اج کیہ حال ہو گیا اے ۔ جہڑا کہ کل بڑا شان والا سی ۔پتا نہیں کس دی نظر کھا گئی ۔ میرے سوہنے دیس نوں دہشت گردی نے بڑا نقصان دتا اے ۔ جس دی وجہ توں ایس دیس دا بہت وڈا نقصان ہویا اے ۔ اوہ ایس درد نوں اپنی شاعری راہی بیان کردے نیں :

دہشت گردی پاروں ویکھو

پئے نیں ہن گھر بار تے ماتم

اوہناں نے اک ایسی سچی گل کیتی اے ۔ جس توں کوئی انسان وی مکر نہیں سکدا۔ اوہ سچائی اوہ حقیقت انسان دی اے کے آج دا انسان ، انسان دی بجائے کتیاں بلیاں نوں چنگا جان رہیا اے ۔ اَج انسان سڑکاں تے نے تے کتے گھراں وچ اوہ ایس سچائی نوں اپنی شاعری وچ انج بیان کردے نیں :

کوٹھیاں دے وچ بندیاں دی تھاں

کتے پئے نیں پلدے ایتھے

ناز نے انسان نوں متاں دتیاں تے نالے صبر دے نال کم کرن دا پیغام دتا اے ۔ نالے پیار دے نال رہن دا درس دتا اے ۔

اوہ لکھدے نیں:

ایویں غصّہ کریا نا کر

گلیں گلیں لڑیا نا کر

ایسے طرح آج اوہ انسان نوں عاجزی نال رہن دا وی درس دیندے نے کہ آج تیرے کول جوانی ہے تے ایس تے مان نا کر سگوں چنگے عمل کار اگر کل نوں جوانی نا رہی تے فیر کیہ کرے گا ۔ تیری جوانی پہلا ای غماں وچ اے تے فیر کس شے دی اکڑ ۔

اوہ لکھدے نیں:

غم دے ہٹ وچ ہڑی جوانی

آکڑ دی سی بڑی جوانی

ناز اوکاڑوی نے ایہ کتاب وچ بہت سوہنا کم کیتا اے ۔ انسان نوں وی انسان دی پچھان کروائی اے تے ایس توں وکھ اجوکے زمانے دے حال نوں وی بہت خوب بیان کیتا اے ایس کتاب دے کل صفحے 144 نیں ۔ ایس دا مل 400 رپئے ۔ جس نوں مکتبہ فجر ، اردو بازار ، لاہور والوں 2008 وچ شایع کیتا گیا اے ۔

٭٭٭٭٭