گُڈ ٹُو سی یو……٭رویل کہانی٭

انسان ایس کائنات دی سبھ توں گنجھلک مخلوق اے اوس دے انتر من وچ کئی سمندرٗ انھیریاںٗ جھکھڑ تے بیابان سمائے ہوئے نیں۔اوس دیاں جو سدھراںٗ جیون وچ پوریاں ہو جاندیاں نیں اوہ بھُل بھُلا جاندا اے کدے مُڑ کے چیتا وی نہیں کردا پر جہڑیاں سدھراں پُوریاں نہیں ہوندیاں جہڑے سُفنے ادھورے رہ جاندے نیں اوہ اوس نوں مُڑ مُڑ یاد آندے نیں تے فیر ساری اِ ی حیاتی اوس نوں گھیری رکھدے نیں۔ایہناں سُفنیاں تے سدھراں دے گھیرا پاون دا کوئی ویلا نہیں ہوندا کدے کدے تاں ایہ کلاس پڑھاندیاں ای نال آ کھلوندیاں نیں‘ رات نیندر دی اُڈیک کردیاں تے فیر اپنی موٹر بائیک تے بیٹھیاں بیٹھیاں منزل تے اَپڑن دی چاہ نال ای ہوندیاں نیں۔روز وانگ مزنگ دے"المشہور ماشاء اللہ پراٹھے" توں ناشتا کر کے مُڑیا ای ساں کہ موٹر بائیک تے اوس دی تانگھ وچ فیروز پور روڈ تے اپنی بائیک وی سٹارٹ کر لئی۔ میں اندر ای اندر سوچنا شروع کردا ہاںٗ اوس نے وی تاں ایتھوں ای لنگھنا ایسے ای سڑک توں‘ میں جِنی ہولی موٹر بائیک چلا سکدا ساں چلا رہیا ساں۔

کل ایتھے سرکاری بساں نوں ساڑیا گیا اے۔

اِک بہت وڈا ٹینکر سڑ کے سواہ ہو چُکیا اے۔

ایویں لگ رہیا سی‘لوکائی اپنیاں سواریاں تے دھیان وچ مگن جو کجھ وی واپر چُکیا اوس توں اُکا بے پرواہ کسے اَن ڈِٹھیاں راہواں تے جا رہے سن۔

اِ ک رُکھ تے ساوے پتے وی سڑے ہوئے سن اوہناں دا آلھنیاں بارے کسے نے سوچیا ہونا یاں نہیں میرے اندروں ای کوئی سوال اُٹھدا اے تے اندر ای کدھرے گواچ جاندا اے۔اِک مخصوص علاقے دے آل دوالے چِٹے چِٹے اُچے لمے کالیاں شاہ داڑھیاں رکھے جدید اسلحے لہراندیاںٗ ایس دھرتی دے واسی نہیں لگدے سن۔اوہ علاقہ بڑی اوکھت نال پار کیتا فیر کئی تھاواں تے پہریاں نوں پار کیتا سی تائیوں ای ایتھے "المشہور ماشاء اللہ پراٹھے" والے کول آ کے ڈِھڈ ھ دی اَگ بُجھاون لگدا ہاں۔اَج دی سویر اوس نے یادگار کرنی سی اپنے آپ توں بے دھیان اوس دا ساوے رنگ دے سُوٹ تے تیز پرفیوم دی واشنا نے جیوں ساری وگدی جاندی سڑک نوں معطر کر دِتا ہوئے تے میں اپنی بائیک نوں پہلے گیر توں تیجے گیر وچ کر لیا تاں جو معطر آل دوالا چوکھا چر مان سکاں۔

اخیر میں سکول دا گیٹ لنگھیاٗ رات دے جھُلے جھکھڑ دے اثرات حالے وی وکھالی دیندے پئے سن‘ اِکو اِک بِیڑی دے بوٹے توں پتراں نالے ایدھروں اودھروں اُڈ کے آئے مَومی لفافیاں نے بوہے تک خاکروباں لئی کم ودھایا ہویا‘ جِتھے میں اپنی موٹر بائیک کھلارنی اوتھے تاں ککّیاں کِیڑیاں نے مَل مارلئی ہوئی سی۔

”قوم دی بڑی توہین ہوئی اے" سکول اندر ون سوّن بولیاں سُنن نوں مِل رہیاں سن”انصاف ای ہویا اےٗ انج ای ہونا چاہیدا سی“

انسان پہلاں ہونا چاہیدا اے بس ایس نوں ونڈو نہ‘ نہ رنگ وچ نہ سیاست وچ نہ دھرم وچ…… میں کولوں لنگھدیاں سُن رہیاساں۔”جو ہویا بہت ای بُرا ہویا“ اِک ہور واج آون توں پہلاں میں اودھر ویکھدا ہاں ”سانوں تاں تِن چھُٹیاں دا سواد ای آ گیا“کہن والا اپنی ٹھوڈی کھُرکن لگدا اے تاں اوس دی داڑھی وچوں سُکے پَتر دا نِکا جہیا ٹُکڑا باہر ڈِگدا اے جس دی اوس نوں کوئی خبر ای نہیں لگدی۔

ہاسے ہنجواِکٹھے ہوئے پئے سن تے ہسن والیاں کول وی ہنجو سن‘ صرف ہنجو ای ہنجو……

میں اپنے دفتر ول نوں ٹُردا جا ندا اوہی واشنا محسوس کر رہیاساں۔اوس دِن کوئی اَن ڈِٹھی جہی خُشی رہی۔

فیر ایہ تاں ساڈا معمول ای بن گیا‘ اوسے لِنک روڈ تے جا اسیں اپنی موٹر بائیک کِیڑی دی رفتار نال چلانا تے خشبوواں دے ہُلے دی اُڈیک کردے رہنا۔”ایہ کیہ ……“ اَج کجھ غیر معمولی جہیا ہویا‘ دوجی بائیک تے خشبوواں دے ہُلے ای نہیں‘ پانی نال نُچڑدے وال جس نے لال گلاب رنگ دی قمیض نوں وی اپنے نال جوڑ کے جُوڑ لیا ہووے‘ ویکھدیاں گوہ کیتا تاں اَج اوس دے نال کوئی ہور سی تے گُشگشیاں ورگیاں گلاں وچ اوہ ساری دُنیا دے خیالاں توں وانجھے ہوئے پئے‘ ہولی ہولی موٹر بائیک ٹور رہے سن اینی ہولی کہ میری موٹر بائیک اگانہ نکل گئی تاں میں سجے پاسے دا شیشا سیٹ کرن لئی ای ہتھ ودھایا تے ڈول گیا۔

بریکاں لگن نال گڈیاں دیاں نسدے جاندے ٹائراں دی شِدّت نال رگڑ کھاون دی واج میرے کنّاں وچ پئیٗ شیشا کدوں دا کدھرے گواچ چُکیا سی۔

مینوں چانن ہو جاندا اے کہ دیہاڑا لنگھ چُکیا اےٗ اَج اگلے دن دی شام اے جو کالی شاہ رات ول ودھ رہی اے۔

وارڈ وچ نا مُکن والی خموشی اے۔

میرے ول لہو دیاں چھِٹاں تے بارود دی بو ودھدی جا رہی اے‘ ہُن تاں اوس توں بچن دا کوئی وی چارا نہیں کر سکدا۔

وارڈ دے بوہے توں باہر دا کجھ منظر وکھالی دیندا…… اِک زخمی نوں لیاندا جا رہیا اے میرا دھیان اوتھے ای کدھرے رہ جاندا اے…… سٹریچر تے اوہ بے سُدھ‘ اوہدے نال کالھی کالھی ٹُردے کئی بندے نیں ۔ اوہناں دیاں باہواں تیکر لہو دے چھِٹے سن جو اوہناں دی قمیض دے گھیرے تے وی پئے ہوئے سن۔اِک اپنے سر توں وگدے لہو نوں اپنے ہتھ دی تلی نال ڈکنا چاہندا اے‘ اِک بُڈھے نوں ساہواں دی اخیرلی ڈور نوں بچاون دی چاہ وچ گودی وچ چُکی ریسکیو گیارھاں بائی1122دے کامے نیں۔ نظر تاں مینوں سبھ آ رہیا اے‘ خورے کجھ سنائی کیوں نہیں دے رہیا۔

خموشی موت ورگی اے۔

لہو دی بو‘بارود دی بو ایس دُنیا دی سبھ توں بھَیڑی بو جو اوس دے آون نال ای پوری وارڈ وچ کھلرجاندی اے۔۔۔۔۔

”کُجھ لوک مردے کئی وار نیں پر اوہناں نوں دفن اِکو وار ای کیتا جاندا اے۔“ اوہ کہندیاں ہویاں جیوں ہتھ جراثیم توں پاک کرنا چاہندی اے۔

میں جِنیاں اَکھاں کھول‘ ویکھ سکدا ساں اونا ای ویکھن دا جتن کردا ہاں اپنے ساہ نوں روک میں جِنا لہو تے بارود دی بو توں بچ سکدا ساں بچن دا جتن کردا ہاں‘اوہ اپنے مُکھ توں ماسک لاہندی اے۔ میں ویکھدا‘ محسوسدا ہاں پر کجھ وی نہیں بول سکدا ہاں بس اوہدے لال گلابی رنگ دے سوٹ تے سنہری والاں نوں ویکھدا رہندا……گُڈ ٹو سی یو……تہانوں مِل کے بہت خُشی ہوئی۔

اوس دی واج میرے ول نوں ودھ رہی اے۔

لہو تے بارود دی بو اینی تیز تے گوڑھی سی کہ کجھ وی معطر نہیں ہوندا لگ رہیا۔

”خموشی موت ورگی نہیں سگوں خموشی ای موت بنی پئی اے۔“ میرا دماغ شاید آخری گل سوچن لگ جاندااے۔ایس توں مگروں اَج تیک مینوں کوئی واج سنائی نہیں دیندی پئی۔

٭٭٭٭٭