ہواڑ۔۔۔٭رویل کہانی٭

ہواڑ

ثمرہ اقبال

سرکاری ہسپتال دی ایمرجنسی وارڈ تے بھاویں صاف سی پر جیس ویلے اوس دی اَکھ کھُلی تاں اوہنے اک ادھکھڑ جہی موٹی نرس دے مونہ وچوں آندی ہواڑ نوں محسوس کیتا جو اوس دے نیڑے بیٹھی جمائیاں لیندی پئی ہووے۔ اوس دے کئی دِناں توں روز روز دھوندے ہوئے یونیفارم دِی چِٹیائی وی گواچ چُکی ہووے۔مُکھ اُتے پرانے ویلیاں دے داغ تے شاہیاں نوں اوس نے کریم دی موٹی لیپ نال مَلیا تاں ہویا سی پر اوہ مکمل طور تے گواون وچ کامیاب نہیں سی ہو سکی،ہونٹھاں دی سُرخی شاید نوکری تے آون لگیاں گھروں لا کے آئی سی اوہ وی گلاں کردیاں ،پانی پیندیاں واہوا خراب ہو چُکی سی تے جِتھوں جِتھوں سُرخی اُتری سی ہیٹھاں وڈی کلیجی دا رنگ تے اوسے طرحاں دا ماس جہیا وکھالی دیندا اوس نوں کسے سوچ توں اُرار لے آندا اے ۔اوس دی ہواڑ ناقابل برداشت سی۔" شاید اوہ پِچھلی رات دی ڈیوٹی تے ہووے۔" اوس نے سوچیا اے" اِنج وی تاں ہوندا اے کہ ایہ نرساں پیسا بناون لئی دو دو تھاواں تے ڈیوٹی دیندیاں نیں یاں نال ای کسے ہور ہسپتال تے پارٹ ٹائم لا لیندیاں نیں"

خورے اوہ ساری رات ڈیوٹی دیندی رہیٗ تے نویں دن والی حالے تک آئی ای نہیں سی۔

سرکاری نوکروی تاں ویلا لنگھن دے نال نال ساہن ہوئی جاندا اے۔

مریض کریٹیکل حالت وچ سی جس کر کے اوس دی ڈیوٹی وی نہیں سی مُکی ،ہواڑ تے بے زاری تاں نظر آنی ای آنی سی اوہ جیوں اِک لمحے لئی فیرسوچ رہیا اے۔اوہ آل دوالے دی گندگی ول نوں دھیان وچ نہیں لیاندا اے نہیں تاں اوس دا ساہ لینا وی اوکھا ہو جانا اے۔اوہ چاہندا اے کہ اپنے موبائل دی سکرین اُتے فُل برائٹنیس نال نویں ہیروئن دی اِک جھلک ویکھے پر اوس نرس دی موجودگی وچ تاں اوہ اُکا ای کُجھ کرنوں رہیا۔

واہوا عمر دی سیانی بیانی جہی نرس ، جس دے مُکھ اُتے بےزاری نوں کوئی وی اَسانی نال ویکھ لوے شاید اوہدے اندر بہت کجھ اُونا جہیا رہ گیا ہووے تے اوس نوں ہُن کسے دی وی پرواہ نہ ہووے۔

اک وار فیر اوہ بیتے سمے نوں سوچن لگ پیا جیس ویلے اوہدا عشق اپنے توں وڈی عمر دی سوانی نال ہو چکیاسی۔اعجاز اوس ویلے ستارھاں اٹھارھاں ورھیاں دا ہونا کہ کالج توں واپسی روز اک زنانی نوں اپنے ای راہ توں لنگھدیاں ویکھداجو نال والے کڑیاں دے اِک پرایویٹ کالج پڑھاندی سی۔ اوس دا خاوند فوت ہو چکیا اے تے اِکو اِک دِھی وہیجی ہوئی دوجےدیس وچ رہندی اے۔

نور ، میڈم فاطمہ دی کلی دِھی اے۔ اوس نے کئی وار ماں نوں آکھیا کہ پاکستان چھڈ کے میرے کول آ جاوے۔ پر اوہ کدی وی ایس گل واسطے راضی نہ ہوئی کیوں جے اوس دا آپنا اک رہن سہن دا طریقہ اے جس نوں اوہ کسے وی مُل تے چھڈن نہیں لگی۔اوس نے ساری حیاتی خُد کما کے کھادا اے ہُن بُڈھے ویلےاوہ کیوں کسے اُتے بھار بن کے رہ جاوےگی اوس نے اپنے آپ نوں جیوں سبھ توں وکھرا کیتا ہووے۔

اعجاز نے ایس وکھریویں نوں ویکھیا سی تاں ویکھدا ای رہ گیا سی، اوہ چوری چوری ویکھدا رہندا پر انج کہ کسے نوں احساس وی نہ ہووے کہ اوہدی نظر تے نشانا کِتھے اے۔سوانی کول مرداں نالوں اِک حِس ودھ ای ہوندی اے جس کر کے اوہ ہر مرد دی اَکھ نوں پڑھ لیندیاں نیں تاں ایہ تاں آپ کُڑیاں نوں پڑھاندی اے ایس نوں تاں بُہتا ای جانکاری ہونی اے۔ اک دن دوواں دا ٹاکرا اِک ریستوران تے کھانا کھاندیاں ہو گیا ۔اکھاں نال اکھاں ملیاں تے دل دے سودے طے ہو گئے ۔

فاطمہ میڈم نے اوس ویلے تاں تعلیم دی ای گل بات کیتی تے فون نمبر تبدیل ہو گئے۔ہُن میڈم دے گھر دے بوہے اعجاز لئی ہمیشہ ہمیشہ لئی جیوں کھل گئے سن تے ایہ آوا جاوی اجہی سی کہ کسے نوں کوئی مسئلا وی نہیں سی میڈم دے گھر تاں پڑھن والے کُڑیاں مُنڈے آندے جاندے ای رہندے سن، کسے گوانڈھی نوں وی کوئی رَولا نہیں سی، اُنج وی جیوں جیوں ویلا بِیت رہیا اے عام لوکائی دی وسوں دے محلیاں وچ وی اپنے کم نال کم رکھن والا کم ودھدا جا رہیا اے ایہدے نال جِتھے کئی اوکھائیاں وی آئیاں نیں پر بُہتے تاں سُکھ دا ساہ ای لیندے وکھالی دیندے نیں۔نِکے نِکے بال وی ہُن کسے نوں ماسی ،چاچا کہن دی تھاں ولا کے ای لنگھ جاندے نیں جس کر کے کسے نوں نہ تاں وادھو دی نصیحت دی لوڑ پیندی نہ کوئی جھیڑا ای ہوندا اے۔کسے دی مرگ یاں خُشی وچ وی گوانڈھی گھٹ تے رشتے دار ای بُہتے ہوندے نیں۔

اعجاز ایس ہنڈی ورتی گڈی نوں پیدل چلن دے نقصان توں بچن دا وسیلا سمجھدا رہیاِ فاطمہ نوں اوہ محبت دِتی جیس وچ عمر دی کوئی قید نہیں ہوندی۔اوسدا پہلا عشق سی سچا تے پاکیزا عشق ای اوس نوں اپنے جیون دا مقصد لگدا ہوندا ۔اوس نوں عشق وچ جہڑی پہلی جِت ہوئی سی اوس واسطے کدے وی ہار نہیں بن سکے گی دِن رات اوس نوں جیوں کوئی ان ویکھیا جہیا خُمار چڑھیا رہندا جس نوں اوہدے توں وکھ کوئی ہور نہیں سی سمجھ سکیا۔ایہ کھِچ اینی ودھ گئی کہ مہینے وچ اک دو وار اوہ میڈم دے گھر وی رہ لیندا تے گھر آکھ دیندا کہ اوہ دوست دے کول ہاسٹل پڑھائی واسطے کم جا رہیا اے۔ گھر والے جہناں کدے کالج دا مونہ وی نہیں سی ویکھیا تے اوہ مَن جاندےکہ واقعے ای اَج کل دی پڑھائی بڑی اوکھی اے۔ہولی ہولی ایہ کھِچ اپنے انجام نوں پُج گئی ،کیوں جے وقت دے کجھ تقاضے ہوندے نیں تے نوجوان دی محبت اک وکھرا مقام رکھدی اے جو پرانے خیالاں دی عورت تے کدی پورا نہیں کر سکدی۔اوسدی پہلی جِت ای ہار بن گئی۔

اک دیہاڑے اعجاز نوں فیس بک تے ویڈیو کال آئی جو اک پنجویں جماعت دی کڑی سی کسے یورپ ملک دی گوری ۔ اوس نے ہولی ہولی میڈم دی تھاں لے لئی تے اعجاز چٹے پتاشے اگے خمیرے آٹے دا سواد وی بھل گیا جیس نوں میڈم گھر او ہ ہر روز گُنھد ا رہندا فیر وی اوس دی روٹی کدی نہ پکدی۔

سوشل میڈیا ای ورتدے رہنا اعجاز دی حیاتی دا لازمی جز بن گیا ۔اوہ منڈا جو دن رات پڑھدا رہندا سی تاں جے اوہ اپنے نکے بھین بھراواں نوں اک ودھیا مستقبل دے سکے اج اوس دا حال آ سی کہ ساری رات فون استعمال کردا تے نیندر پوری نہ ہون توں دن نوں وی بے چین رہندا۔

ویلا لنگھدا گیا تے اوس دی یاری اک ہور مٹیار نال ہو گئی گل کئی مہینے تک چلدی رہی۔ دوویں کئی کئی گھنٹے آن لائن گلاں کردے رہندے تے اک دوجے نوں ویکھدے رہندے۔۔۔۔۔

" میں تیرے بغیر جی نہیں سکدا تُوں میری پہلی تے آخری محبت ایں" اعجاز اوس نوں آکھیا۔

اوہ وی جیویں ایسے نوں دین ایمان سمجھدی اے تے ایسے دے ای گن گاؤندی اے۔

" تیری ہی تاں ہاں"

اوس دیاں اکھاں وچ مستی سی اوس نوں مدھ بھریاں کردی بولی۔

" اپنی اوہ فوٹو تاں گھل" دوویں گلاں کردے کردے اپنا آل دوالا بُھل جاندے سن۔

اوہ وی تاں رَجّ کے سوہنی سی لمیاں بھواں ،دھون لمی ،کنک رنگی تے لم سلمی ،ہسدی تے دند انار دیاں دانیاں وانگر اک دوجے نال جڑے گلاں جیوں سرخ سیب۔ اوس دے سریر نوں ویکھیا جیوں اوہدی بھُکھ ودھ جاندی ہوندی ایہ بھکھ اوہی بھکھ سی جو خالق نے ہر جیوت وچ رکھ دِتی اوہ اوہدے انگاں نوں ویکھدا تے ویکھدا ای رہندا دُدھ تے سندور نال گُنھے سریر بارے اوس نے تاں بس افسانیاں تے ناولاں وچ پڑھیا ہویا سی ویکھیا پہلی وار۔

دوواں دیاں کئی ملاقاتاں ہوئیاں۔ اعجاز دا ایس نال میل ملاپ میڈم نالوں وکھرا سی تے جذبیاں دی شدت دوواں پاسوں ٹِیسی اُ تے اَپڑی ہوئی سی۔محبت جدوں کسے نال ہو جاندی اے تاں ایوں لگدا اے جیوں کائنات دی سبھ توں قیمتی شے اوس نوں مِل گئی ہووے۔اعجاز کول تاں اوہ سبھ توں قیمتی شے سی جس دا اوہ مالک سی جس نوں اوہ مان سکدا ، جس نوں اوہ جِت چُکیا سی۔

اعجاز اپنی ہر گل اپنے چاچے نال کردا کیوں جے ایس دے والد اَٹھ ورھے پہلاں ای چلانا کر گئے ۔چاچا جو عمر وچ تاں اعجاز نالوں وڈا سی پر اَج دے دور دے سارے طور طریقیاں تُوں جانو اے، اوس کول تاں اپنے بھتیجے توں ودھ نویں ٹیکنالوجی دا موبائل سی کیوں جے اوس دا امپورٹ ایکسپورٹ دا کاروبار واہوا تگڑا اے جس کر کے اوہدی آوا جاوی وی وکھ وکھ شہراں تے دیساں وچ ہوندی رہندی اے تے اوس نوں وکھ وکھ رنگاں تے رُوپاں دا وی چوکھا گیان اے اوہ تاں سوانی ویکھ کے ای دَس دیندا اے کہ ایہ اُبلے چاؤلاں دی پِچھ اے،زردا اے،متنجن اے،بیہی روٹی ،سپائسی چرغا،تندوری چاہ، سادا پانی تے پتا نہیں کیہ کیہ اےاوہ اپنے چاچے دے ایس گیان اُتے اندروں ای اندری رشک کر اُٹھدا اے اوس کول تاں کوئی اجہیا گیان ای نہیں اے اوہ تاں سوانی نوں اپنی ذات دا ای حِصا سمجھدا رہیا اوہ پہلا عشق ای کر بیٹھا کیوں جے اوہ سوانی نوں عشق دے ای لائق سمجھدا رہیا شاید ایہی دھوکھا کھاون دی عمر وی ہوندی اے تے اپنے آپ نوں سنبھالن دی وی فیر ایس توں مگروں نہ اینی ہمت رہندی اے تے نہ لوڑ۔اوس کول عشق کرن دی اِکو ای ہمت سی طاقت سی جس نوں اوہ گوا بیٹھا ہویا اے اوہ خُد نوں سنبھالدا اے پر اوس دے اندروں جو جو ٹُٹیا ہویا سی اوس دی مرمت ای نہیں سی ہو رہی اوہ اندروں اینا ٹُٹ چُکیا سی۔

اوہدا چاچا تاں کافی کھانگڑ جہیا سی اوہنوں پتا سی کہ ایہ انٹرنیٹ دی گِجھیاں نوں کیہ ناں دینا اے اوہناں نوں تاں اوہ جو ناں دیندا سی اوہ"گ" توں ای شروع ہوندا اے۔اِک دن چاچے نے وی اعجاز نوں اِک ہور مُٹیار نال اپنے عشق دی داستان سنائی،اوسدا چاچا تاں اپنے آپ نوں "عورت مار" دے کئی قِصے وی سُنا چکیا اے تے اوہ بڑے چٹخورے لے لے کے اوہناں دیاں کہانیاں سُناندا ہوندا اے تے فیر اپنے اِک "گولی '' والے یار نوں وی ساجھیوال بنا لیندا اے جو اوس نوں اِک دُکان توں گولی لیا کے دے چھڈدا اے تے فیر اوہ اوس نوں اَزماندے نیں کدے کدار تے ایہ گولی دوویں ای اِکو مرض لئی ورتدے نیں، سوانیاں نوں وی ایہو جہے مرد ای بھاندے نیں خاص کر کے اوہناں ادھکھڑ سوانیاں نوں جو واہوا کُجھ "ہنڈا" چُکیاں ہوون اوہناں نوں ایہ تاں بونس توں وی کوئی اُتے دِیاں شیواں لگدیاں نیں ایہناں نوں ای تاں ہمیشا اوہ بھالدیاں رہندیاں نیں باقیاں نوں تاں بس "چھان بُورا" ای من دِیاں۔

چاچے دے ایہو جہے کارنامیاں توں اوہ اَگے وی واقف سی کیوں جے چاچے نوں ون وسنیاں زنانیاں نوں ملن دا چسکا پے گیا اے تے ایسے واسطے اوہ کاروبار وی شہر توں باہر ای کردا اے تاں جے ایس تے کسے دی نظر نہ پوے۔ اعجاز نوں گل سناندیاں اوس نے اپنی بہادری دے قصے وی دسے کہ کنج اج دے دور اندر سائنس دی ترقی نال بندا بڈھا ہو کے وی بڈھا نہیں ہوندا۔ تے دسیا کہ میں اج کل اک الھڑ مٹیار نوں اپنی محبت نال اپنا بنایا ہویا اے۔ چاچا جو پیو ہون دا دعوا کردا اے ، اپنے تے اوس کڑی دے درمیان ہون والیاں ساریاں گلاں دسیاں جو اک پیو اپنے جوان پتر نال کدی وی نہیں کردا۔ اک لمے مکالمے مگروں جدوں چاچے اوس دی محبت دی انتہا دسدیاں آکھیا کہ اوہ آکھدی اے " تیری ہی تاں ہاں"

اعجاز دیاں اکھاں دا سارا خمار جیویں لہہ کے بھوئیں ڈھیہ پیا۔

ایہ گلاں تاں اوس نے وی کدے کسے کولوں ہو بہو سُنیاں ہوئیاں سن۔اوس نوں تاں اپنے آپ نوں صحیح ثابت کرن دی خطرناک بیمار ی وی سی جس کر کے اوہ اپنے آپ نوں سبھ توں پاکیزا بنا کے پیش کردی تے اعجاز ورگا اناڑی اوس دیاں ہر گلاں نوں جیوں کوئی ربی حکم سمجھدا ہووے ایہ ای اوہدی بھُل سی اوس نوں سوانیاں دا سگوں اِک وی سوانی دا گیان نہیں سی۔

ایہ ساریاں گلاں سُنن توں بعد اعجاز جدوں گھر مڑیا تے بیٹھے بیٹھے ذہن وچ خیال آیا تے اپنے خیالاں نوں حقیقت دے چانن وچ کردیاں اوس نوں یقین ای نہ آیا کہ وقت نے اوہدے نال کیہ دھکا کیتا اے ۔ ساریاں سوچاں تے گلاں نوں ملان توں مگروں چاچے دی محبوبا دی جہڑی تصویر اوس دے دماغ وچ بنی اوہ ایسے ای دی محبوبا سی جو سوشل میڈیا راہیں ایس نوں ملی تے ساتھ نبھان دے کئی وعدے کیتے تے اوسے نے ای چاچے نال وی قَسماں کھادیاں ،کھانے تے فیر اپنے ساجھیوال نال نویں "گولی" نال نویں سواد مانے اوس دی الھڑ مُٹیار اوس دے پِچھے اوہدے نویں اُسر رہے گھر جا اَپڑی جِتھے دوواں نوں سوشل میڈیا توں ودھ اَزادی مانن دی ویلھ مِلی تاں چاچے دے گیان وچ اِک نواں وادھا ہو گیا اوس کول نویں کہانی آ گئی جس نوں اوہ لوکاں دے ساہویں بہ کے اُچی اُچی بول کے سُنا سکدا اوہدے نال ایوں ہویا تے اوس دی دَھون نوں چُمدیاں اوہ جیون دی شہہ رگ نوں ای جان لیا بھُکھ تریہ مُکی تاں اوہ جیوندی اوس نوں جیون دا اِک نواں راہ دے گئی دوواں دا جھاکا تاں پہلاں ای کھُلیا ہویا سی دوواں نوں اِک محفوظ آسرا مِل گیا سی تے اوہ آسرا سی سوشل مِیڈیا راہیں اپنیاں سدھراں دا پورا کرنا۔اوس نے اپنیاں نال کم کردیاں سوانیاں دے رشتے داراں ،یاراں بیلیاں توں وکھ چاچے دیاں یاراں بیلیاں نال اِک نواں سِلسلا شروع کیتا جو نا مُکن والا سی تے ایہدے واسطے کرنا وی تاں کُجھ نہیں سی بس اَدھی رات نوں ای اوس نے اپنے "شکار" لبھنے ہوندے سن ایہی تاں اوہ ویلا ہوندا اے جدوں بھکھے تریہائے اوس ورگے اوہنوں ڈھیر مِل جاندے سن اوس نوں ہورچاہیدا ای کیہ کُجھ سی بھلا اِک ببل گم اوہ چِتھدی رہندی اوس نوں تاں اپنےآل دوال توں ای بہت کُجھ مِل گیا جس نوں اوہ گُپت رکھدی۔دن ہوندیاں ای اوہ اجہی مچھی بن جاندی جو سمندر دے گہرائی وچ کِدھرےجا گواچدی تے رات ساری دی ساری اوہ اُتے تیردی تیردی اپنے پِچھے آندے شارکاں نوں ویکھ اوہ کھِل جاندی غوطے لاندی۔۔۔۔۔۔۔اوہدا جیون ایہو ای ہو گیا تے اوہ اپنے ایس جِتے ہوئے رنگ نوں دُنیا دی سبھ توں وڈی جِت سمجھدی رہندی، اوس نوں اپنے کیتے تے کدے کوئی ملال ہونداای نہیں سی کیوں جے اوہ ایسے نوں ای سبھ کُجھ سمجھ من چُکی سی تے جے کِدھرے کوئی اوس نوں کُجھ کہندا تے اوہ ایہی کہندی کہ اوس لئی اوہ نہیں اوہ بندا ای خُد قصور وار ایہی اوس دا بالپن توں ای وتیرا سی کہ اوہ اپنے کیتے ہوئے گناہ نوں وی کسے دے سر ای مڑھ دیندی تے ایس نوں ای ایسکیپ اِزم کہندے نیں۔

اَج چاچے دی اوس کڑی دے گھر" خاص دعوت" اے ۔ جس نوں اوس نے ویکھیا اوہناں دوواں دیاں ساریاں گلاں نوں سوشل میڈیا دے بنے دوواں دے اکاؤنٹ توں اکھیں ویکھیا۔

"کِتھے او سوہنیو!"

"میں تاں تہاڈی ای تانگھ وچ دِن توں رات کردا۔۔۔۔"

"اَگوں چُمیاں"

ایہی گلاں دوویں اِک دوجے دیاں یاراں تے سہیلیاں نال وی کردے ہوندے سن۔

مُسکاناں،چُمیاں توں گل اوہناں دیاں فوٹوواں تیکر جا اَپڑدی اے تے ہور ہور۔۔۔۔۔۔پہلی وار تاں اوس نے اوہدے دفتر نوں ایہ "مسکن" بنایا۔

اعجاز نے نیندر دیاں گولیاں کھا لئیاں تے اَزل دی اُڈی نیندر نوں ابد تیکر پورا کرن دا چارا کیتا۔ایہ اوس نوں اودوں کیتا جد اِک ٹِک ٹاکر دی ویڈیو لِیک ہوئی تاں اوس نوں ہو بہو اوہی ہوندا دِسیا جو اوہدے نال ہوندا رہیا۔

اعجاز دا معدہ واش کیتا گیا ، جدوں اوہدی اَکھ کھلی اوہنے اوسے ای ہواڑ نوں محسوس کیتا جیہڑی پہلی وار میڈم دے بُلھ چُمن توں پہلاں اوس نوں آئی تے ایہ نرس ایہدے کول جمائیاں پئی لیندی سی۔۔۔

اوہ اوس ہواڑ نوں بھُل کے کسے ہور ای سواد نوں ماننا چاہندا ہویا اَکھاں مِیٹ لیندا اے۔اوہ اپنے ساہواں دے اندر تک سبھ کُجھ محسوس کرن لگ جاندا،ہواڑ اے کہ ودھدی ای جاندی پئی اے۔