غزل۔۔۔٭رویل شاعری٭

کیہ پُچھنا ایں کیہ ہندا سی یار چبارے اُتے

جِنا چِر نہیں آؤندا سہیں اِک وار چبارے اُتے

گُھٹ گُھٹ سینے لاکے میرے مُنہ تے سُٹ کے زُلفاں

اِک واری تے دِتا سی توں مار چبارے اُتے

یاد جے اکھیو شاماں ویلے لُٹدے ساں جد بُلے

بہ کے دوہاں چناں دے وچکار چبارے اُتے

ویکھ کے تینوں شِکر دُپہریں لگدی کیوں سی خورے

سڑدی بلدی وا وی ٹھنڈی ٹھار چبارے اُتے

جِس دِن مرنا ہُندا سی میں آ جاندا سہیں توں وی

تِکھی کر کے نیناں دی تلوار چبارے اُتے

مینوں تے نہیں بُھلیاخورے تینوں بُھل گیا ہووے

لگدا سی جو رِیجھاں دا دربار چبارے اُتے

اِنج لگدا اے سُکنے پاکے بُھل گئی چُنی وانگوں

بُھلیا ایں نہ رکھ کے ساڈا پیار چبارے اُتے

توں نہیں دِسدا فِر وی تینوں ایویں لبھدا رہنا

اج وی آکے ہفتہ تے اِتوار چبارے اُتے

اوہیو ای تے راتاں سن جو سندھوؔرل کے لنگھیاں

رل کے یاں فِر لنگھے دِن جو چار چبارے اُتے