کنڈیالی واٹ۔۔۔۔٭رویل کہانی٭

اوئے! اوہ ویکھ اوئے……سانوں پاڑن نوں پیندے نیں تے اوہ ویکھ کڈھے اَرام نال بیٹھا اے…… کُتا گڈی وچ۔پر یار توں دس سانوں کیوں کُتے پاڑن نوں پیندے نیں۔ لگدا اے اسیں ایہناں نوں ایہناں دی مرضی نال جین نہیں دیندے۔ ایس کر کے ای ایہ ساڈے مگر لگ جاندے نیں۔ یار نعیمے! حد ہو گئی اے اپنی حلال کمائی نال اسیں لوگ مہینے وچ اک واری بُوٹی وی نہ کھا سکیے تے سارا کجھ ایہناں نوں پادئیے۔ دس ایہ کتھوں دا انصاف اے۔ ویکھ! ساری زندگی جو کمایا اے بالاں دیاں لوڑاں پوریاں کردیاں لنگھ گئی۔ کدی بالاں دے گل کپڑے نیں تے جُتی نہیں‘کدی آٹا اے تے سالن نہیں۔ پانی وچ لُون مرچاں گھول گھول ویلا لنگھایا۔ جے اج رب سوہنے سکون دتا اے تاں گلیاں وچ بھونکدے کُتیاں نے ات چُک دتی اے۔ ایہناں نوں تاں باہر وں وی ہڈیاں مل جاندیاں نیں پرپتا نہیں کیوں …… ایہ ساڈے گھراں وچ وڑ کے بھانڈے جھوٹھے کر جاندے نیں تے کدی گوشت دھوندیاں ہویاں زنانیاں دے ہتھیں پے جاندے نیں۔ نکیاں نکیاں کُکڑیاں تے کُکڑاں پچھے وڈیاں عمراں دے کُتے اوہناں نوں چیڑ پھاڑ کردے ہر پاسے انج پھردے نیں جیویں اج اوہناں دا ای ویلا اے۔ یار رحمے دس کویں ایہناں کُتیاں کولوں جان چھڈائی جاوے۔ جدوں ایہناں نوں باہروں کجھ نہیں لبھدا تاں ایہ ہلکے ہو کے لوکاں نوں وڈھدے پھردے نیں۔ ویکھیا نہیں کیویں لاہور

اندر ہلکے کُتیاں نے بندیاں نوں زخمی کردتا اے۔ کئی بندے تے زخما ں دی تاب نہ لیا کے مر گئے تے جیہڑے بچ گئے نیں اوہ رہندی عمرے دوجیاں نوں اذیت دین گے۔ نعیمے یار! توں پریشان نہ ہو۔ حکومت ایہناں نوں ختم کرن لئی کوشش کردی پئی اے۔ یار کیویں پریشان نہ ہوواں رات دن ہر گلی وچ کُتے ای پھردے نظریں آؤندے نیں۔ جدھر وی جاواں گلیاں وچ بھونکدے، گھوردے ہوئے، جیویں ہُنے ای وڈھ جاؤن۔ میری نکی دھی تے گھروں ڈردی نکلدی ای نہیں خورے کدھرے اوہدے لیڑے ای نہ پاڑ دین۔