kraamaat@gmail.com
+ +92 333-430-6384
ڈاکٹر فوزیہ حنیف
November 22, 2023
چِٹّا لہو ……٭رویل کہانی٭
ڈاکٹر فوزیہ حنیف
قہر دی گرمی نے گلیاں سُنجیاں کر چھڈیاں نیں۔ انج جیویں ہر بندے نوں سور ج نے گھر اندر ڈک دِتا ہووے۔ اپنے آپ نال گلاں کردیاں ہوئیاں‘ نازیہ نے کمرے وچ ودھدی ہوئی گرمی تے ہُسٹر توں اَک کے کندھ وچ بنی ہوئی اکو اک پُرانے ویلیاں دی باری کھولی۔خورے کدھروں بھوراہوا آ جاوے۔ پر ہوا کتھوں؟ انج جویں پیسہ ای نہیں فطرت وی غریباں کولوں رُس گئی ہووے۔ اینے چر نوں بوہے تے ٹھک ٹھک دی آواز آئی۔ نازیہ نے ماں دیاں جھاڑاں توں ڈردیاں ہوئیاں نس کے پوڑیاں اکو ساہے اُتریاں۔ پر اینے چر نوں دوجی واری ٹھک ٹھک ٹھک ٹھک دی اَواز آؤن لگی۔ نازیہ اپنے ساہ نوں قابو کردیاں ہوئیاں آکھن لگی ……کون ایں بوہے تے …… حد ہو گئی اے آمنہ دی‘ انج بوہابند کری دا اے۔کھُلدا ای نہیں پیا۔نازیہ نے بُڑبُڑ کردیاں ہویاں بوہا کھولن دا جتن کیتا۔
”میں واں صفیہ۔“
”جی……اج ماسی صفیہ کتھوں راہ بھُل گئی؟“نازیہ نے دِل وچ سوچیا۔
”جی……جی جی ماسی کھولنی آں اِک منٹ کھلوو۔“اوس نے کُنڈی نوں زور نال پچھے کیتا۔
آخیر اُچی ساری چی…… دی آواز نال بوہا کھُل ای گیا۔
”ہائے ہائے……نی کدھر ایں زرینہ ……نی اگو ں واج نہیں دیندی ……“میں آکھیا ”کدھر ایں۔“
”آپاں جی تُسیں ……“زرینہ حیران تاں بہت ہوئی پر اوس اگے ودھ کے بھین نوں گلے لالیا ……آؤ آؤ لنگھ آؤ……
”جا‘نی نازیہ! ماسی واسطے شربت بنا کے لیا۔“زرینہ نے دھی نوں اکھ نال اشارہ کیتا کجھ ہور شیوا ں وی نال لے آ‘کھان دیاں۔
”حد ہو گئی اے…… زرینہ تینوں کنی واری آکھیا اے دِھیاں دا گھر اے۔ اوہناں نوں کوئی سلیقہ دس۔اگلے گھر جانا نیں۔ کیہ بنے گا ایہناں دا۔“
”آپاں جی کیہ ہویا۔ کسے نے کجھ آکھیا اے۔“
”نی زرینہ گھنٹا ہو گیا اے مینوں بوہا کھڑکاؤندیاں۔ اُتوں تیز دھپ تے گرمی وچ مُڑھکے نال میرا بُرا حال ہو گیا اے۔“اوس نے اپنی چُنی دے پلو نال مونہ صاف کردیاں سنایا۔
”ماسی جی میں تے دوجی وار کھڑکاون تے ای بوہا کھول دِتااے۔ بوہے دی کُنڈی سخت ہوئی اے‘ تیل نہیں دِتا‘ کھُلدا نہیں سی پیا۔“ اوس اپنے آپ نوں جیوں الزام توں بری کرنا چاہیا اے۔
ویکھیا……ویکھیا ای ناں زرینہ کڈھی لمی زبان اے تیری دھی دی۔ اگو جواب کویں دیندی اے۔
”ماسی میں تے تہانوں بوہا نہ کھُلن دی وجھادسی اے۔تُسیں ساڈے وڈے او…… میں کیوں جواب دیاں گی؟“
”ہاں ہاں ……مینوں سارا پتا اے۔ چل پھپھے کُٹن نہ ہووے تاں۔ چار جماعتاں پڑھ لئیاں سو تے اپنے آپ نوں کیہ سمجھدی اے۔“ اوس اخیر فیصلا سُنایا اے۔
”جا دھی نازیہ ماسی لئی کھان پین نوں کجھ لیا۔“ زرینہ نے دھی نوں اوتھوں ہٹان وچ ای عافیت جانی۔
نازیہ اپنی ماسی دے جھوٹ اُتے غصا برداشت کردی ہوئی بیٹھک وچوں باہر نکل گئی۔
زرینہ تیری دِھی نے چودہ تاں پاس کر لیاں نیں پر عقل مت کوئی نہیں سو۔ ویکھ تے سہی رنگ کیویں توے دے تھلے ورگا کیتا ہو یا سو۔ ذرا کوئی اپنے چہرے دی احتیاط کردی ہووے۔اُتوں غصا نک تے دھریا رہندا اے۔ کون ایس کُڑی نوں ویاہ کے لیجاوے گا۔ بھا بشیرا! نکی جہی ہٹی کردا اے‘ دس ایس ہٹی وچوں کیہ جُڑدا اے۔ اج کل تے لوکی اینا اینا داج منگدے نیں۔
زرینہ ہکا بکا اپنی وڈی بھین نوں ویکھی جاندی سی تے نال سوچدی پئی سی‘اوس دی دھی دا رنگ چنگا بھلا کنک ونا کھلدا ہویا سی۔ میری دھی نے تاں اج تیک کسے نال بدتمیزی نئیں کیتی۔ بھلے مانس جیہی دھی اے میری۔
اینے چر نوں ناذیہ ٹرے وچ شربت دا جگ‘گلاس‘بسکٹ‘نمکو تے کباب سجا کے لے آئی۔اوس نے ماسی نوں گلاس وچ شربت پا کے دِتا۔ بسکٹ‘نمکو تے کباب کھان واسطے پلیٹ تے چمچ رکھ دِتا۔ ہر شے سُچجے ڈھنگ نال رکھن مگروں ناذیہ اِک کُرسی تے آپ وی بہہ گئی۔
”آئے ہائے نی ناذیہ ایہ شربت اے ……لگدا اے ہٹیاں تے کھنڈ مُک گئی اے تے نال کباباں وچ لون وی تیز کر چھڈیا ای۔“صفیہ نے کباب کھان مگروں شربت پی کے آکھیا۔
بھین زرینہ بُرا ناں منائیں اج کل شربت دا دور نہیں رہیا۔ اج کل تے لوکی گھر آئے مہماناں نوں بوتل پیاؤندے نیں۔
نازیہ تاں سڑ بھُج کے کوئلا ہو گئی۔ اوس دے متھے دی وچلی رگ اُبھر آئی۔ کاش اوہ کباب نہ ای تلدی اپنے نِکّے بھراواں دا حصہ وی ماسی نوں کھوا چھڈیا تے اُتوں گلاں وی سُنیاں۔ پراوہ چُپ چپیتی اپنی وڈی ماسی دیاں ساریاں حرکتاں ویکھدی رہی۔ جہڑی تیجا کباب پلیٹ وچ پا کے اُتوں شربت دا وی اِک ہور گلاس پیندی پئی سی۔
باجی باجی ……آصف تے نعیم لڑدے پئے نیں۔ سبق یاد نہیں کردے پئے۔ نازیہ نے پڑھن آئے بال دی واج سُنی تاں کاہلی نال باہر نکل گئی۔
”نی زرینہ ذرا کو میرے نیڑے تے ہو۔ میری گل دھیان نال سُن۔“
زرینہ نیڑے ہو کے بہ گئی پر اوس دا دِل گھابردا پیا سی۔ پتا نہیں کیہ ہو گیا اے؟
ویکھ زرینہ سانوں دُنیا ویکھنی پیندی اے۔ اج کل لوکی اپنے پُتر دا ساک لین
جاندے نیں تاں سوہنی کُڑی ویکھدے نیں جہڑی پتلی ہووے تے اوس دا رنگ وی دُدھ ورگا چٹاہووے۔ اوس دیاں اکھاں موٹیاں ہون۔ قد لمبا ہووے۔ نال ای نال اوہ گھر بار وی ویکھدے نیں ایتھوں کنا داج ملے گا۔
"نی زرینہ کدھر گواچ گئی ایں میری گل سُننی ایں پئی۔ صفیہ نے بھین نوں واج ماری۔"
"ہاں ……ہاں ہاں ……"آپاں جی سُننی پئی آں۔
فیر میری من تے نازیہ دا ساک میرے پُتر’ناصر‘ نال کردے۔چنگی رہیں گی۔اُنج وی کُڑی دی عمر ودھدی جاندی اے۔
زرینہ نوں انج لگاجیویں مکان دی چھت دَھڑم کر کے سر اُتے ڈِگ پئی ہووے تے اوس دے جُسے وچوں لہو دیاں دھاراں نکل کے سارے فرش اُتے وکھریویں دیاں لکیراں بناندیاں ہوئیاں ہر پاسے کِھلر گئیاں ہوون۔
٭٭٭٭
