کجلی بھیڈ دے اتھرو۔۔۔۔٭رویل کہانی٭

کجلی بھیڈ دے اتھرو۔۔۔۔٭رویل کہانی٭

وقار احمد

میں اودوں چھے ورھیاں دی ای ساں،جدوں چاچے حمیدنے پہلی وار میرے آکھن تےسرگودھے شہرتوں اک کجلی بھیڈ لیاندی سی۔کجلی نسل دی بھیڈ ہوون کارن میں اوس دا ناں وی کجلی رکھ دِتا ۔کجلی اونٹھاں طرحاں قد وچ اینی لمی نہیں سی تے نا ای ککڑی وانگر اینی نکی۔اے میرے قد دے برابر سی،میں سکون نال اوہدے نال کھلو کے اوہنوں اپنا دکھ سانجھا کر سکدی ساں۔اے میرے دُکھ اینے غور نال سُندی سی کہ ایس طرحاں انسان وی اک دوجے دے دُکھ نہیں سُندے۔میں ایس نال دل دیاں بہت ساریاں گلاں سانجھیاں کردی ساں۔میں جدوں وی دکھی ہوندی کجلی کول بہ کے اپنے دکھ سانجھے کر کے دل دا درد ہولا کر لیندی۔اج فیر میں کل دی اک گل توں بہت دکھی ساں،میں ڈیرے ول ٹرپئی۔ڈیرے تے جا کے سدھا کجلی کول بہ گئی۔میں خش ساں کہ ہن میرا دُکھ سنن والی وی آگئی اے۔

”کجلی!تینوں پتا اے انسان نوں سبھ توں چوکھا دکھ کدوں ہوندا اے،جدوں اوس دے ساہمنے اوس دی ماں نوں ماریا جاندا اے۔کجلی!اج میریاں پھپھیاں نے میرے ساہمنے میری ماں نوں بہت ماریا سی،میری ماں دا قصور اینا سی کہ اوس نے بس اے آکھیا سی کہ میری دھی دے سکول جاون دا ویلا اے،کوڑا میں سٹ آندی واں،میری دھی نوں سکول جاون دیو۔میری ماں دی کسے اک نہیں سنی تے کوڑے دا ٹپ دھکے نال میرے سر اتے رکھن لگ پیاں،ٹپ میرے سراتوں ڈگ گیا تے فیر مینوں مارن آیاں پر میری ماں اگے آگئی۔کجلی!فیر میریاں پھپھیاں نے میری ماں نوں میرے ساہمنے بہت ماریا۔مینوں بہت درد ہویا سی۔میرے درد نوں کوئی انسان نہیں سمجھ سکدا۔جدوں وی میں اپنا درد انسان نوں دسدی واں اوہ ہسن لگ جاندا اے۔مینوں پتا اے توں میرے دکھ تے ہسے گی نہیں ۔“

کجلی نے جدوں میرا دکھ سنیا اودوں میریاں اکھاں وچ اتھروسن۔کجلی نے اپنا سرمیرے سینےنال لا لیا۔ایسراں لگ رہیا سی جسراں اوہ مینوں میری ماں ونگر سینے لا کے کہہ رہی ہووے بس کر ہور اتھر نہ وگا چپ کرجا۔اوہنے مینوں ہساون واسطے پِچھے جا کے دو لتاں اُتے کر کہ ہولی ہولی دو لتاں تے نچنا شروع کر دِتا تے یکدم زمین تے ڈگ گئی۔میں اوس دا تماشا ویکھ کے ہسن لگ پئی۔فیر مینوں ہسدی ہسدی نوں یکدم یاد آیا کہ کجلی تے ٹھڈ توں سی،میرے پیو نے تے آکھیا سی ایس نے تن چار دن وچ سُوں جانا اے۔میں کجلی نوں اپنے سینے نال لا لیا۔

”کجلی توں تے ٹھڈ توں سی،توں مینوں ہسان واسطے ایڈی وڈی قربانی دین جا رہی سی،جے توں ڈگ جاندی۔ تیرے ڈھڈ اتے کِلَا وج جاندا فیر میں اپنے خدا نوں کیہ جواب دیندی۔میں فیر اپنا دکھ کس نال سانجھا کردی۔توں مینوں بہت مشکل نال ملی اے۔میں تینوں گوانانہیں چاندی۔“

کجلی زمین تے بہ گی تے مینوں اشارا کیتا کے زمین تے بہ جا،میں وی زمین تے بہ گی۔کجلی نیں اپنا سرمیری جھولی وچ رکھ لیا تے اکھاں بند کرنیاں شروع کردتیاں۔شایداوہنوں میری جھولی ماں دی گود وانگر لگ رہی سی،ہولی ہولی اوس نیں اکھاں میٹ لییاں تےمیری جھولی وچ ای سوں گئی۔میں اوس نوں ویکھدی رہی تےسوچدی رہی۔جانور کدی چھیتی انسان نوں اپنا بنالیندے نیں۔اے کدی چیتی انسان نوں سمجھن لگ جاندے نیں۔اے انسان طرحاں محبت کر کے دھوکا تے نہیں دیندے۔انسان تے انسان نوں تھکا دے سکدااے پر جانور کدی وی انسان نوں دھوکھے وچ نہیں رکھدے۔

کجلی نوں میری جھولی وچ ستے اک گھنٹا ہوون والا سی تے سورج دی توپ میرے سر تے آگئی سی۔کجلی اٹھ گی تے اٹھ کے پٹھے کھاون لگ پئی۔کجلی نیں پٹھے کھاندی نیں مینوں اشارا کیتا کے توں وی گھر جا کے روٹی کھا۔

”کجلی تینوں میری بھکھ دی کنی فکر اے۔اینی تے میرے گھر والیاں نوں وی نہیں ہوندی۔جنی تینوں میری بھکھ دی فکر اے،میری فکر کرنی چھڈ دے اپنی تے اپنے بال دی فکر کریا کر“۔

میں کجلی نوں سمجھا کہ پنڈ ول ٹرن لگی نے کجلی نوں مڑ کے اک وار ویکھیا،تے اوہ سوچی پئی ہوئی سی۔میں وی چاندی ساں کہ اوہ سوچے۔انسان نوں ہمیش دوجیاں بارے نہیں سوچنا چاہیدا۔دن وچ کجھ گھنٹے اپنے بارے وچ وی سوچنا چاہیدا اے۔اپنے بالاں بارے سوچنا چاہیدا اے۔اپنے ڈھڈ دی بھکھ بارےسوچنا چاہی دااے۔میں وی دوجیاں بارے چوکھا سوچدی ساں۔ایس وجا توں کدی کدی چوکھی بیمار ہوجاندی واں۔تڑدی تڑدی سوچ رہی ساں کہ میری ماں میری اڈیک کردی ہونی اے۔میرے بارے سوچدی ہونی اے کہ پتا نہیں میری دھی توں ڈیرے تے کنا کو کم لیندے ہوون گے۔پتا نہیں کنج اپنے سر تے اینا وزنی بھار برداشت کردی ہونی اے۔میں سوچاں وچ گم پنڈ ول نوں تڑدی آرہی ساں۔بوہے وچ وڑدیاں ای میں اپنی ماں دی واج سنی۔

”میرا قصور کیہ اے ؟میرا قصور کیہ اے؟مینوں کیوں ماریا جارہیا اے۔اک واری میرا قصور دس دیو،فیر بہوے جنا مرضی مارلیا جے،فیر میں تہانوں نہیں روکدی“۔

اینے وچ میں وی بوہا کھولیا تے پچھیا ”پھپھو میری ماں دا قصور کیہ اے۔ایہناں نوں کیوں مار رہے او تسیں“

پھُپھو مینوں لپڑ ماردی ہوئی بولی:”تیری خبیث ماں دی اے غلطی اے،جہڑی تینوں ساڈی اجازت توں بغیر سویرے قاری کول داخل کروا کے آئی اے،پہلوں ساڈے توں اجازت لینی چاہیدی سی۔"

میں چپ وٹ لئی کیوں کہ چپ ای چنگی سی،نہیں تے مینوں تے میری ماں نوں ہور ماریا جاندا۔چوکھا بولن والیاں نوں ایس سماج وچ چوکھے کوڑے تے لپڑ وجدے نیں۔چنگا اے دس یا پندرھاں لپڑاں نالوں دو دو ای پے جاون تے ٹھیک اے۔میری ماں نوں میرے ساہمنے پنج لپڑ تے مینوں دو لپڑ وجے۔جدوں مینوں ماریا جا رہیا سی مینوں رتی برابر دکھ نہیں سی ہویا،تے نہ ای رتی برابر درد ہویا سی،پر جدوں میری ماں نوں ماریا جارہیا سی میریاں لتاں کنب رہیاں سن۔مینوں ایسراں لگ رہیا سی جویں میرے اندروں کوئی ہولی ہولی کر کے جان کھچدا ہووے۔جیویں میرے پیراں تھلوں زمین ای نکل گی ہووے۔مار کھا کے میں اپنے آپ نال وعدہ کیتا کہ میں اپنے دکھ کل نوں کجلی نال سانجھا کراں گی،تد ای میرا دُکھ ہولا ہووے گا۔

پہلوں سویر توں لے کے بارہ وجے تیکر ڈیرے تے رہندی ساں،پر اج اینی اداس ساں کہ شام نوں وی ڈیرے تے جاون نوں دل کر رہیا سی۔دل کر رہیا سی کہ اج رات ساری ڈیرے تے ای لنگھاواں۔میں شام نوں ای ڈیرے ول ٹرپئی تے رات ڈیرے تے سوون دا فیصلا کر لیا۔راہ وچ سوچدی جا رہی ساں کہ:

”اپنے سارے غم کجلی نوں دساں گی،کتھے میرے غم نال اوس دی جان ای نہ نکل جاوے۔کتھے میرے غم دسن نال اوس دے بچے تے اثر ناں ہووے۔“

دل اندروں ڈریا ہویا سی تے نال نال سوچدی جا رہی ساں۔ڈیرا وی نیڑے آگیا سی۔بس تھوڑا جنا ٹرن دی لوڑ سی۔کالھی نال ٹردی میں ڈیرے تیکر اپڑ گی۔جدوں اندر آئی اندر خشی دا منظر سی۔کجلی سُوں گئی سی تے چن ورگا کجلا لیلا دِتا سی۔ویکھ کہ مینوں اپنے سارے غم بھل گئے۔مینوں اے وی نہیں سی یاد رہیا کہ میرے غم کیہ نیں۔میں کہڑے غم دسن آئی ساں۔مینوں اوس چن ورگے نکے جہے لیلے چوں چن دا پڑچھاواں نظر آندا سی۔میں اوس دا ناں وی چُنی رکھ دِتا ۔اوس شام جدوں سورچ پوری لالگی وچ آیا سی اودوں ای پورا چن نکل آیا سی تے ساری رات چن دا چانن رہیا سی۔

جویں جویں انھیرا ہوندا گیا میں اپنی منجی وی کجلی کول ڈھاں لئی تے کجلی نال گلاں کرن لگ پئی۔

”کجلی تیرا پتر چن ورگا اے،تے میں ایس دا ناں چنی رکھ دتااے۔مینوں پتا اے جانوراں دی زندگی بہت تھوڑی ہوندی اے۔انسان جانور نال اک دو سال ای اپنے دکھ سانجھے کرسکدا اے۔اج میں بہت خش واں میری خشی اینی اے کہ توں ایہنوں ماپ نہیں سکدی۔مینوں تیری زندگی دا نہیں پتا کہ کنے ورھے ہووے گی۔دو یا ں تن سال کجھ پتا نہیں پر ہن میں خش واں کے چنی نال اپنے غم واہوا ورھے سانجھے کر سکاں گی۔گھٹو گھٹ پنج یاں چھے ورھیاں تے پکے میں چنی نال اپنے غم سانجھے کراں گی۔“

کجلی اے سن کے بہت خُش ہوئی۔اوہدی خشی اوس دیاں اکھاں وچ چمک رہی سی۔اوہنے اپناسرمیرے سینے اتے رکھ دِتا تے خشی نال کدی اکھاں بند کرن لگ پئی تے کدی اکھاں کھولن لگ پئی۔فیر اوہنے مینوں اپنے سر نال اشارہ کیتا کہ ایس منجی نوں ایتوں چک دے تے ساڈے نال سو جا۔میں اوس دی گل نوں بہت دیر نال سمجھی۔میں منجی اُتوں چک دیتی تے اندروں اک وڈی ساری پلی لیا کے وچھا دتی۔جدے اتے میں کجلی تے چنی لمے پےگئے،تے کجلی میرے سینے اتے اپنا سر رکھ کے سوگئی۔ہولی ہولی میں وی اکھاں بند کیتیاں تے نیندر دے گھپ انھیرے وچ ٹرگئی۔

سویر دے سورج دیاں کرناں میریاں اکھاں پییاں تے میریاں اکھاں کھل گئیاں۔کجلی دا سر ہلی وی میرے سینے تے سی۔میں اوہنوں چکیا تے او اٹھ گئی۔اینے وچ چنی وی اٹھ گیا۔اٹھڈے سار ای کجلی دا دودھ پیون لگ پیا ہن او ہ ٹر سکدا سی۔کجھ ویلے مگروں چاچا حمید وی ڈیرے تے آگیا۔آندیاں ای اوس نیں میرے ول تکیا تے اندر کمرے وچ ڈیرے والے کپڑے بدلن ٹر گیا۔میرے دل دا خیال سی کے چاچا جی مینوں شاباش دیون گئے، ساری رات جو ڈیرے دی رکھوالی کیتی اے۔پر اے میرا کہڑا سکا چاچا سی جہڑا مینوں شاباش دیندا۔اُنج وی جس سماج وچ اسیں رہندے واں اتھے غریب نوں اینی اہمیت نہیں دیتی جاندی۔بس غریب اتے ہسیا جاندا اے۔میں ایس خیال نوں دل وچ ای لکو لیا۔اینے وچ چاچے دی واج آئی۔

”جا پتر دھونی وچ پانی لے کہ آ گاں دی تار کھڈن دا ویلا ہو گیا اے۔“

میں دھونی وچ پانی لین ٹرگی تے چاچا جی اندر کڑھ وچوں گاں واسطے ونڈا لیں ٹرگئے۔میں دھونی دھو کے اوس وچ گاں دے تھن دھون لئی پانی لے کے آئی تے چاچا جی نے مینوں دابڑا دے دِتا کہ بار والی کڑھ چوں پٹھے لے کے آ،میں بار والی کڑھ توں پٹھے لیں ٹرگئی۔پٹھے لے آئی تے چاچا جی نے پٹھیاں اتے ونڈا پا کے گاں اگے رکھدا تے تار کھڈن لگ پئے۔

مینوں فیر اک ہور نواں حکم دے دِتا کہندے نیں:”پتر تیری چاچی نے اج سویرے مولیاں والیاں روٹیاں بنانیاں نیں،جا توں بارو کھیت چوں کجھ مولیاں ای توڑ کے لیا دے۔“

میں چاچے دے حکم دی پابندساں۔اوسے ویلے ای مولیاں پٹن ٹر گی۔کھیت اینی دور نہیں سن۔کھیتاں چوں کھلو کے ویکھیا جاوے تے ڈیرا صاف دسداسی۔میں اک مولی پٹدی تے ڈیرے ول ویکھدی کے سبھ کجھ ٹھیک چل رہیا اے ناں۔اک دم مینوں دسیا جویں چنی ٹردا ٹردا گاں ول جارہیا ہووے جتھے چاچا سی تھار کھڈن دیں سن۔جاندیا ای اوس نے گاں والے ونڈے دے دابڑے چوں ونڈا کھانا شروع کر دِتا ۔میں اُوسے ویلے مولیاں اوتے ای رکھیاں تے ڈیرے ول نوں نسی۔جیویں ای ڈیرے تے آئی چاچے نے چنی نوں دوویں ہتھاں نال پورے زور نال پھڑیا سی،تے بول رہے سن۔

”کل دا جمیا اج ہن ساڈے نال داہ خوریاں کرے گا۔میں انج نہیں ہوون دینا۔ایس نوں اینا ودھو نہیں کرنا کہ کل نوں ساڈے سرتے کھلو کے نچے۔شروع وچ ای ایس نوں بندے دا پتر بنانا پوے گا،تاں جا کے اے بندے دا پتر بنے گا۔“

میں وی کالھی نال ڈیرے تے اپڑی گئی اپڑدیا سار ای چاچے نوں آکھیا”چاچا جی ایہنوں جان دیو،غلطی ہوجاندی اے۔انسان وی تے غلطی کردے نیں اے تے فیر وی جانور اے،ایہنوں چھڈ دیو۔“

میں کجلی ول ویکھیا او میرے ول بہت حسرت نال ویکھ رہی سی کہ جویں میں اوس دے چنی نوں چاچے توں لے دیوں گی۔میں اک وارفیر چاچے نوں آکھیا:”چاچا جی ایہنوں مینوں دے دیو،میں ایس نوں بندے دا پتر بناندی واں۔“

میں اے آکھیا سی ای کہ چاچے نیں اوس نوں پورے زور نال زمین تے سُٹ دِتا ۔افسوس کہ تھلے کِلَا سی۔اوہ کِلَا چنی دے ڈِڈھ وچ جا وجیا۔او لمیاں لمیاں ساہواں لین لگ پیا۔میں کجلی ول ویکھیا مینوں انج لگیا جیویں کجلی اپنی رسی تڑا رہی ہووے۔اک دو جھٹکے وچ اوس نے اپنی رسی تڑوا لئی تے جنی ول نسی۔کجلی نوں ویکھ کے انج لگ رہیا سی جویں او اپنے پتر نوں پچا لووے گی۔پر چنی اندر بس اک دو ساہ رہ گئے سن۔

اخیرلے دو ساں وی اوس نے کجلی دے ساہمنے توڑ دتے۔جدوں چنی دے ساہ مُکے اوہدوں اوس دیاں اکھاں وچ اتھرو سن۔جیویں ای میں کجلی کول گی۔کجلی نیں مینوں زور دی ٹکر ماری۔مینوں انج لگیا جسراں اوہ مینوں کہہ رہی ہووے توں ای میری گناہ گار اے۔توں ای میرے پتر نوں مروایا اے۔چل اتھوں ٹر جا۔میریاں اکھاں توں دور ہو جا۔

میں اکھاں چوں اتھرو وگاندی ہوئی اندروں اٹھ کے بار کھیتاں وچ آکےسوچن لگ پئی۔

”ہن میں کس طرحاں کجلی دا ساہمنا کراں گی۔میرے دکھاں دا کیہ ہووے گا۔میں کس نال اپنے دُکھ سانجھے کراں گی۔ کاش میں بہادر ہوندی۔اک طاقتور مرد دے ونگر جہڑا چاچے نوں اک لپڑ مار کے اوس دے ہتھاں چوں چنی نوں کھوہ لیندا۔میں اپنے اتے افسوس ای کر سکدی ساں ہور کجھ وی نہیں ۔“

ہن میرا دل کر رہیا سی کے بس پنڈ ٹرجاوں تے ماں دے سینے لگ کے رواں تے اوہنوں دسا مینوں کیہ دکھ اے تے کدی وی ڈیرے تے نہ آواں۔فیروی میں اک واری کجلی نوں ملنا چاندی ساں۔کھیتاں چوں اٹھ کے میں ڈیرے اندرآگئی۔ڈیرے اندر وڑدیاں ای میری نظر کجلی تےپئی پہلوں تے اوہ چپ سی۔جیویں ای اوس نے مینوں ویکھیا اوہدیاں اکھاں چوں اتھرو وگن لگ گے۔ میں کجلی دی زبان سمجھدی ساں اوہ ایہ کہنا چا ہ رہی سی کہ:”تیرے ہتھ پیر سلامت سن۔تیرے ساہمنے سبھ کجھ ہو رہیاسی۔توں میرے پُتر نوں بچا سکدی سیں۔“

میں کجلی نوں کس طرحاں سمجھاندی کہ ایہ دُنیا ظالماں نال بھری ہوئی اے۔ایتھے کمزور انسان دی قدر نہیں ۔اتھے بہادر اوس نوں آکھیا جاندا اے جہدے موڈھے اتے ریفل ہووے۔

٭٭٭٭٭