kraamaat@gmail.com
+ +92 333-430-6384
وقار احمد
March 27, 2024
ظلم زیادتی نامنظور ۔۔۔۔٭رویل کہانی٭
وقار احمد
کرونا دی وبا نے جدوں ہر علاقے نوں اپنی لپیٹ وچ لیا۔اودوں ایس وبا دا اثر امداد تے وی ہویا۔ایس وبا دی وجھا توں اوہنوں رمضان توں اک دیہاڑ پہلوں ای باٹا سروس فیکٹری والیاں نیں کڈ ھ دتا۔تِن بالاں دے نال نال اپنا تے زنانی دا ڈِھڈ بھرنا ایڈا سوکھا نہیں سی۔اُتوں ملک نوں وی آٹا دی قلت دے مسائل سن۔ہمیش بندا اودوں ای بے روزگار ہوندا اے جدوں ملک وچ آٹا دی تھوڑ ہوجاندی۔اے گل تاں کورے کاغذ وانگوں صاف اے جدوں ملک وچ آٹے دی مقدار پوری ہووے تاں ملک وچ بے روزگاری وی کم ہوندی اے تے لوک خُدکشی وی گھٹ کردے نیں ۔خُدکشی اودوں ای بہتی ہوندی اے جدوں ملک وچ آٹے دی مقدار گھٹ ہو جاندی۔ایس بارے اپنے من ای من وچ سوچ رہیا ساں کہ امداد رمضان دے مہینے وچ کنج اپنا تے اپنے بالاں دا ڈِھڈ بھرے گا۔کیویں زنانی دے طعنے سہوے گا۔اپنے بندے نال گوڑھا پیارکرن والی زنانی ہمیش اپنے بندے نوں اودوں ای طعنے دیندی اے جدوں اوس دے ڈِھڈ وچ بھکھ نچدی ہووے۔
”وے جے توں میرے نال پیار کردا اے تے فیر میری بھکھ نال وی محبت کر۔“
نبیلہ ، اکھاں چوں اتھر وگاندی ہوئی نے امداد نوں طعنہ دیتا۔پیار کرن والی زنانی دے طعنے وی اوہدی طرحاں سوہنے ای ہوندے نیں ۔نبیلہ دی ایس گل نیں امداد دے جُسے نوں اندروں ای اندروں ساڑ کہ رکھ دتا۔اوس دے مکھ تے وحشت شیشے وانگوں صاف نظر آون لگ پئی۔
اصل وچ جنی اذیت انسان نوں بھکھ دیندی اے۔اینی تے موت دی پہلی ہچکی وی نہیں دیندی۔موت دی پہلی ہچکی اک چٹکے وچ بندے دے ساہ مکا دیندی اے پر بھکھ بندے نوں ہولی ہولی کہہ کے ماردی اے۔ایسراں لگ رہیا سی جیویں نبیلہ دی ایس گل نے امداد دے مکھ اتوں ہاسا ای کھو لیا ہووے۔
”امداد کیہ ہویا اے تینوں؟خیر ای اے ناں۔تیرے مُکھ دی اے حالت میں پہلی وار ویکھ رہیا واں،ناں ای کوئی ہاسے دی رمز اے تے نہ ای کوئی خشی دی جھلک“۔
امداد دے مُکھ توں وحشت ویکھ کے میں اوس نوں پچھیا۔کجھ منٹ لئی اوہنے چپ وٹی رکھی فیر چپ دا جندرا ٹوریا تے بولیا۔
” یار کیہ دسا تینوں،کل دا گھر وچ آٹا نہیں۔زنانی تے بال بھُکھے نیں۔مینوں اپنی جند دی فکر نہیں۔بس اپنیاں دی فکر اے۔“
ایہ گل اوہنے آکھی ای سی کہ اوس دیاں اکھاں دے اتھر میرے ہتھاں اُتے آن ڈگے۔ میں اوس دے ہتھاں وچ ہتھ پاکے آکھیا۔”یارچپ کر،یار چپ کر،رو ناں۔امداد توں فکر نہ کر میں کجھ ناں کجھ کردا واں،رب اپنا کرم کرے گا،ملک دے حالات ول ہو جاون گئے۔“
”پتا نہیں کدوں ول ہوون گے،اے گل سن سن کے میرے کن پک گے نیں کہ ملک دے حالات ول ہو جاون گئے۔"
میں اوس دیاں اکھاں دے اندر جھاتی پاکے ویکھیا اوہدیاں اکھاں دے اتھر گواہی دیندے پئے سن کہ سماج تے سرکار نے اوہنوں کنی وڈی سزا دتی اے۔مینوں اوس دے بھکھے ڈھڈ اتے ترس آیا۔میں اوس دے دل نوں خش کرن واسطے کجھ آٹا اوہنوں دے دیتا تے اوہ اپنے ہنجوواں نوں اپنیاں اکھاں دے اندر لکو کے ٹر گیا۔
اگلے دیہاڑ دی رات امداد دا مکھڑا چودھویں دے چن ونگوں چمکدا پیا سی۔ایسراں لگ رہیا سی جسراں سرکار نے اوس دی نراشا نوں خشی وچ بدل دتا ہووے۔
”امداد اج توں بڑا خش دِسدا پیا اے،لگدا اے رب نوں تیری بھکھ تے ترس آگیا اے“۔
امداد ہسدا ہویا بولیا۔
”ہاں یار اے ای سمجھ لے توں،کل سرکار نے جہڑا اعلان کیتا اے توں سنیا ہونا اے؟“۔
”نہیں نہیں میں نہیں سنیا۔کیہ اعلان کیتا اے سرکار نے؟جہڑا توں ایڈا خش اے۔“
میں حیرانی نال پچھیا۔
”سرکار نے اعلان کیتااے کہ پئی روزیاں وچ ہر غریب بندے نوں جہدا آئی ڈی کارڈ بنیا اے،دس دس کلوآٹے دیاں تن تن ٹوڑیاں مفت دتیاں جاون گئیاں“۔
اج میں امداد دے مکھ تے رونق ورھیاں بعد پرتدی ویکھی۔امداد دی خشی نوں ویکھ کے میں سوچیا اوس دی روح نوں وی خش کراں۔دل دی سانجھ روح نال ہوندی اے۔جدوں بندے دا دل بہتا خش ہوندا اے،اودوں اوس دی روح وی خش ہوندی اے۔ غریب بندے دے دل نوں خش کرنا بہت سوکھا کم اے پر اوس دی روح نوں خش کرنا بہت اوکھا کم اے۔
”امداد میں وی تیرے نال جاوں گا۔میرے حصے دیاں تن توڑیاں وی توں رکھ لوی،فیرتاں تیرا مہینا سوکھا لنگھ جاوے گا ناں؟“۔
امداد نےہسدے ہووے آکھیا:”اے تاں تیری محبت اے یار،بڑی مہربانی ہووے گی۔ایسراں تاں میرا عید تیکر مہینا سوکھا لنگھ جاوے گا۔“
راتی میں امداد نال وعدہ کیتا کہ پئی سویرےسویرے نکلاں گے تاں نمبر چھیتی لگ جاوے گا۔ساڈے پنڈ توں دس کُو کلو میٹر دے پندہ تے اک میرج ہال سی۔جتھے سرکار ولوں سرکار دے کامے مفت آٹا دیندے پئے سن۔راتی اسیں سویرے سویرے ای نکلن دا ارادا کیتا۔میں امداد نوں میں راتی ای کہہ دیتا کہ:”امداد توں ویگن دے کرائے دی فکر نہیں کرنی میرے کول پیسے ہے نیں میں تیرا کرایہ دے دیواں گا۔“
سویر دے نوں کُو وجے ہونے نیں۔اج اپنے آپ نوں اندروں ہولا ہولا جہیا محسوس کر رہیا ساں۔شاید پہلی واری وار کسے دی مدد کرن جا رہیا ساں۔میں اپنے دل نال ایہ سوال کیتا کے بوہے دی کُنڈی کھڑکی میں پُچھیا۔
”کہڑا اے؟کہڑا اے؟“
اگوں ہولی جہی واج آئی:”بوہا لاو جی میں امداد واں“۔
میں بوہا کھولیا تے امداد نوں گلے ملیا۔اسیں دوواں نے رل کے روٹی کھادی تے چاہ پیتی۔فیر میں نہاتا تے کپڑے بدلے۔ ویگن دے کرائے دے پیسے جیب وچ پائے تے اسیں دوویں بس سٹاپ ول ٹرپئے۔بس سٹاپ توں میرج ہال دا پندھ تھوڑا جنا سی۔اسیں سٹاپ توں بس وچ بیٹھے۔میں کریایہ دیتا تے بس والے نیں سانوں میرج ہال دے گیٹ اگے لا دیتا۔جتھے سرکاراں ولوں مفت آٹا مل رہیا سی۔اسیں دوویں جویں ای میراج ہال دے اندر وڑے تے امداد بولیا۔
”اتھے تے ذرا وی رش نہیں۔“
میں اوس نوں سمجھیا کہ:”پئی سویرے سویرے آون دا اے ای تے فیدا ہوندا اے کہ بندا لمیاں لمیاں لایناں وچ لگن توں بچ جاندا اے۔“
میرج ہال وچ آٹا لین والے اسیں تن جنے ساں۔سبھ توں اگے اسیں دوویں ساں۔ساڈے پہچے اک بہت ای سوہنی تے چیل جوان کڑی سی۔جہدے بلاں دی سرخی دا حسن ہر کسے نوں اپنے ول کھچدا پیا سی۔
ساہمنے کاؤنٹر تے چالی کُو سال دا وڈھیاں وڈھیاں مچھاں والا سرکار دا کاما کرسی تے بہ کے لیپ ٹاپ ساہمنے رکھ کے آئی ڈی کارڈ دا نمبر اک خاص ایپ وچ سرچ کر کے دس رہیا سی کے کہڑا بندا آٹا لے سکدا اے تے کہڑا نہیں آٹا لے سکدا۔ وڈیاں وڈیاں مچھاں والے دے آسے پاسے دو پولیس والے سن۔جہڑے انصاف کردے پئے سن۔
سبھ توں پہلوں میں اپنا آئی ڈی کارڈ دتا۔اوس وڈھیاں وڈھیاں مچھاں والے نے لیپ ٹاپ دی سرکاری ایپ وچ میرا آئی ڈی کارڈ نمبر سرچ کیتا تے دسیا کے پئی توں نامنظور اے۔فیر امداد نے اپنا آئی ڈی کارڈ دتا۔اوہنے فیرامداد دا آئی ڈی کارڈ سرچ کیتا۔اوس تے وی نامنظور لکھیا آرہیا سی۔
امداد نے اوس وڈھیاں وڈیاں مچھاں والے اگے درخاست کیتی:”سرکار اے مشین سانوں نامنظور کیوں شو کر رہی اے۔ناں تے ساڈی کوئی زمین اے۔ناں ای کوئی سرکاری نوکری۔پرائیوٹ نوکری توں وی کڈھ دتا گیااے۔سرکار ساڈے تے کجھ ترس کھاو۔“
وڈیاں وڈیاں مچھاں والا مچھ نوں وٹ دے کے بولیا:
“پائی تسیں سرکار ولوں ای نا منظور اوہ ہن اسیں تہانوں کس طرحاں آٹا دے سکدے آں۔قانون تے ہن قانون اے۔اسیں ہن قانون نوں تے نہیں ٹور سکدے۔“
امداد دا مکھ فیر پہلوں ونگر ای ہوگیا۔او ای وحشت او ای اداسی او ای دکھ۔
ساڈے دوویں توں بعد اوس کڑی دا نمبر آیا جہنے اپنے بُلھ سرخی نال لال کیتے سن۔اوس دے بلاں نوں ویکھ کے وڈھیاں وڈھیاں مچھاں والے دے منہ چوں ایسراں رال ٹپکی جسراں گوشت کردے ہووے قسائی نوں ویکھ کے کتے دے منہ چوں رال ٹپکدی اے۔میرا پورا دھیان اوسے کڑی تے سی کے ایس دا کیہ رزلٹ نکلدا اے۔وڈیاں وڈیاں مچھاں والے نیں اوس کڑی دے آئی ڈی کارڈ دا نمبر اوس ایپ تے انٹر کیتا۔ مینوں صاف دسدا پیا سی کے او نا منظور اے۔پر اوس وڈیاں وڈیاں مُچھاں والے نیں اک خاص بٹن نپ کے اوس منظور کر دتاتے پولیس والے نیں تن آٹے دیاں بوریاں اوس نوں دے دتیاں۔
میں اُچی اُچی رولا پا دتا۔
”نا منظور نوں منظور کر دیتا۔نامنظور نوں منظور کردتا۔“
میرے رولا پاون تے امداد نیں وی اُچی اُچی رولا پانا شروع کردتا۔
”نامنظور نوں منظور کردیتا۔اے زیادتی اے غریب نال۔اسیں اے زیادتی نہیں ہوون دینی۔“
امداد دی واج جدوں وڈیاں وڈیاں مچھاں والے دے کناں وچ پئی اوس نے غصے نال آکھیا۔
” ۔۔۔۔بکواس بند کرو۔اے تہاڈا گھرنہیں جتھے تسیں ایس طرحاں بولدے پئے او۔“
امداد نیں فیررولا پا دتا۔
”ایہ ظلم اے اسیں اے ظلم نہیں ہوون دینا۔“
جویں یں ای اوہدی تے میری واج اُچی ہوئی اوس وڈیاں وڈیاں مچھاں والے دے آسے پاسے کھلوتے دو پولیس والیاں نے مینوں تے امداد نوں چپیڑاں تے رائفل دے بٹ مار مار کے میرج ہال چوں باہر کڈ ھ دِتا۔
٭٭٭٭٭
