دُکھی سدھر۔۔۔۔٭رویل کہانی٭

دُکھی سدھر۔۔۔۔٭رویل کہانی٭

ڈاکٹر فوزیہ حنیف

نِکّے جہے قد دے جُسے اُتے، ہرے رنگ دے گھسمیلے لیڑے‘کالا شاہ رنگ، پرانی جہی ودھراں والی جُتی پائی ہوئی اِک ہولی عُمر دی کُڑی نسی لگی آؤندی سی۔ وے ویگن والیا!…… وے ویگن والیا!……ویگن روکیں۔ ہفی تفی، لمے لمے ساہ لیندی،ہتھاں نال اشارے کردی نالے اپنا دُپٹا سنبھالدی ہوئی۔ پر ڈرایور اپنی مستی وچ مست سی۔

”اوئے خُدا دیابندیا! پچھے وی ویکھ لے …… اِک سواری واجاں دیندی پئی اے۔ توُں سُن دا ای نہیں پیا۔“

”اوہ میاں جی! ایہ تے ہرروز دا رَولا اے۔ آپے اپڑجاندی اے۔ میں سُن لئی اے اَواز‘تدے تے ویگن نہیں چلائی۔“

”ہاں وئی بی بی کتھے جانا ای۔“ کنڈیکٹر نے باری وچوں مونہہ باہر کڈھ کے بھاری جہی اَواز وچ پُچھیا۔

”بھرا مریدکے، منوں آباد جانا اے۔ فرنٹ تے سیٹ ہے وے“

”ہے وے …… ہاں! پر اوہ بُک ہوئی اے‘اگوں سواری بٹھانی اے۔“کنڈیکٹر نے پان والی تھُک سُٹدیاں ہویاں جواب دِتا۔

”بھرا اجے تے خالی اے۔“ کُڑی نے ترلا ماریا۔

”نہیں نہیں ……جے بہنا ای تے بہ نہیں تے ہور ویگن اُڈیک لے۔“ کنڈیکٹر خورے اگے ای بھریا بیٹھا سی اوس نے کورا جواب دِتا۔

اَخیر وچاری تھکی ہاری کُڑی پچھے ای بہ گئی ”ویگن والیاں نوں پتا نہیں کیہ مار وجی ہوئی اے۔ اسیں بھاویں غریب آں ……لیڑے پرانے تے گھسمیلے نیں پر کرایہ تے پورا ای دے کے جانا اے“ کُڑی نے نال بیٹھی زنانی نال گل کیتی جہنے چٹے رنگ دی چادر دی بُکل ماری ہوئی سی تے اوہدے مونہہ تے پیاں جھُریاں تے چاندی ورگے وال بُکل وچوں باہر نکل نکل کے اوس دی بزرگی تے عمر بارے دس پا رہے سن تے حیاتی دا تجربہ تے سیانف اوہدیاں اکھاں دی ڈونگھیائی وچوں نظر آؤندا پیا سی۔ آکھن لگی”دھیے! اج کل کپڑا لتا ای رہ گیا اے۔ بندے نوں کوئی بندا نہیں سمجھدا۔“

اَخیر ویگن تتلے عالی دے سٹاپ اُتے رُکی تاں ویکھدے ای ویکھدے ڈرائیور نے اک سوہنی سوانی، جہدے کپڑے چم چم پئے کردے سن‘میچنگ پرس تے اڈی والی جُتی پائی ہوئی سی اوس نوں فرنٹ سیٹ اُتے بٹھا لیا۔

کُڑی نے غصّے نال مونہہ پرتا کے جد سجے پاسے ویکھیا تاں مینوں آکھن لگی خالہ ویکھیا جے ”ایہ لوک ایہو چاہندے نیں سجیاں سنوریاں سوانیاں ایہناں نال بیٹھن……ہائے ہائے میری قسمت وچ بھار بنیا اے …… میں اینویں ای ٹُھڈے کھاندی پھردی آں ……لمے لمے ساہ لیندیاں تے سُڑَک سُڑَک نک صاف کردیاں ہوئیاں کُڑی نے جد میرے نال گل کیتی تاں ویگن وچ بیٹھی ہر سواری سانوں دونواں نوں ویکھن لگ پئی۔“

مینوں اوس کُڑی دی حالت ویکھ کے بہت دُکھ ہویا میں پیار نال اوہدے موڈھے تے ہتھ رکھدیاں ہویاں پُچھیا”کیہ ہویا……کیوں لمے لمے ساہ لینی پئی ایں کیہ دُکھ اے تینوں دِھیے“

”خالہ جی!بس حافظ آباد آئی ساں اِک زنانی دے گھر کم کردی ساں پنج مہینے پہلاں۔ اوس نے پنج ہزار دینے سن……لین آئی ساں۔“

”فیر مِل گئے ای پیسے۔“میں ہولی جہی پُچھیا۔

”نہیں کتھوں ……خالہ جی‘ایڈی قسمت چنگی ہوندی تے ہور کیہ چاہیدا سی۔ بس ایہ امیر زنانیاں بس توڑ توڑ کے پیسے دیندیاں نیں۔ ہر کم کرن والی نوں اِکو جہیا ای جاندیاں نیں۔ 5000وچوں 1500دتا سو۔ ہُن میں ایس 1500دا کیہ کراں؟ مریدکیوں ٹُری ساں کرایہ سارا لگ گیا تے میری دیہاڑی وی ٹُٹ گئی۔ ماڑیاں دا کوئی انگ ساک نہیں ہوندا۔“

کُڑی دا کالا رنگ دُھپ نال ہور وی کالا ہو گیا سی تے اوہدے مونہہ اُتے بار بار پسینہ آؤندا پیا سی جہنوں کدی اوہ اپنے ہتھاں نال صاف کردی تے کدی دوپٹے نال پکھا چلدی ہوئی گرمی نوں گھٹ کرن دا جتن کردی پئی سی۔ پتہ نہیں کیہڑے دُکھاں دی ماری ہوئی سی۔ نکی جیہی عمر وچ کہڑے وخت پئے ہوئے سن ایس کُڑی نوں۔ میں دُکھ نال مونہہ شیشے ول کر لیا۔ مونجی دی فصل تے مٹھی مٹھی خشبو دے ہُلارے میری روح تک نوں سر شار کر گئے۔

خالہ! خالہ! میری گل تے سُن۔ ہاں پُتر دس کیہ گل اے۔

”خالہ میں اپنے ای وجود دے حصے نوں اج مُکا کے ای گھر جاواں گی۔“

”ہیں! نی کیہ آکھیا ای ……“

”خالہ جے میرا گھر والا ای میرا نہیں بن دا تاں میں اوہدے بارے کیوں سوچاں۔“

”ہیں!…………نی ہولی بول ……ساری ویگن بھری ہوئی اے توں اُچی اُچی تقریر پئی کرنی ایں۔“

”خالہ میں کیہ تقریر کرنی اے۔ قسمت ماڑی اے ………… اج بڑی گرمی اے ……بُرا حال پیا ہوندا اے ……مُڑھکا نہیں سُکدا پیا……“۔

”جو س لے لؤ ……بوتل پی لو ……ٹھنڈے ٹھنڈے پانی پیو تے تریہہ بجھاؤ“………… پانی‘بوتل تے جوس ویچن والے دی آواز نے جیویں نکی جیہی کُڑی دے اندر دُکھاں دی بھخی ہوئی اگ اُتے ٹھنڈے پانی دا ترونکا لا دِتا۔

”وے بھرا سیون اپ دی بوتل ہے ای۔“

”ہاں ہاں ماں وڈیے ہے وے۔“پتلے جہے‘کالے رنگ دے پھرتیلے بال نے چھیتی نال ویگن دی باری دا شیشہ زور لا کے پورا کھول دِتا۔ کدھرے ڈرائیور ویگن چلا ای نہ ویوے تے اوہدا گاہک کھُس جائے۔

”لیا دے کِنے پیسے۔“

”100روپے دے دے ماں وڈیے۔“بوتل والے نے چھیتی نال اپنے ہتھ وچ پھڑے گھسمیلے رنگ دے تھیلے وچوں بوتل کڈھ کے پھڑائی تے متھے توں پسینے پونجیا۔

”100روپے ……خالہ بوتل اینی مہنگی ……پہلاں تے 60 دی سی ہُن اکو دم 100دی ہو گئی اے۔“

بس دھیے زمانہ ای بدل گیا اے ……ساڈے بالپنے وچ ہر شے سستی ہوندی سی۔

”لے پھڑ دھیے توں وی پی لے۔“

”خالہ جی رہن دیو تُسی پیو……میں تے ایویں مہنگائی دی گل کیتی سی۔“

کوئی گل نہیں دھیے پی لے‘میں اپنی وکھری پانی دی بوتل وچ پا لئی اے۔“

”وڈیو تہانوں رب بہت دیوے۔“

”آمین!پُترجیوندی رہو۔“

”خالہ تُسیں حیاتی جین دی دُعا پئے دیندے او۔ تہانوں کیہ دساں‘کیہڑے سیاپیاں وچ میری حیاتی پھسی ہوئی اے۔“

”پُتر! ہمیش چنگابول مونہوں کڈھی دا اے۔ جو اسیں بولنے آں اوہو لکھیا جاندا اے تے اوہ بول ای ساڈا پچھا کردا اے تے سانوں اوہو مل جاندا اے۔“

”خالہ میں تے بڑی صبر والی دھی آں ……جو سچ اے اوہو دسنی پئی آں۔کیہ سچ آکھنا غلط اے۔ نکے

ہوندیاں ماں پیو مر گئے۔ دردر دے دھکے پئی کھانی آں۔ جیوندیاں وی مریاں وانگ حیاتی ہنڈھانی پئی آں۔“

”نی کُڑئیے……قد، بُت ویکھ تے گلاں کڈیاں وڈیاں پئی کرنی ایں۔“

”خالہ! ایہ دُنیا دے دھکے گلاں سکھادیندے نیں۔ بندہ آپ تے جو ہے سو ہے پر ایہ دُنیا سبھ جین دا ول سیکھا چھڈی اے۔ مریاں نال مریا نہیں جاندا۔پر مریاں ورگی حیاتی لنگھانی پیندی اے۔“

”صبر کر دھیے! اجے تے لمی حیاتی تیری اُڈیک وچ پئی اے۔

”خالہ کیہ صبر کراں ……جس زنانی دا گھروالا اوس نوں گھروں کڈھ دیوے۔ اوہ کیہ کرے۔“

”میں آپ اِک دھی دی ماں واں۔ دس کیہ صبرکراں۔“

”بڑی دُکھی لگنی ایں دھیے۔ دس کیہ ہویا تیرے نال ……۔“

خالہ‘میری پُھپھی نے مینوں پال پوس کے اپنے بندے دے رشتے داراں وچ ویاہ چھڈیا۔ رات دن میں اپنے بندے تے اوہدے ماں پیو دے کم ای کردی رہی آں۔ پر میں اپنے بندے دے دِل وچ نہیں اُتر سکی۔ ایہ گل ہوندی تاں میں برداشت کر جاندی۔ پر اوہ مینوں چھڈ کے دوجیاں زنانیاں پچھے لگا پھریا۔ اوڑک دی باقی چار مہینے پہلوں اِک زنانی ویاہ لیا تے مینوں کالے مونہہ والی آکھن لگ پیا۔ کہندا سی توں میرے کسے کم جوگی نہیں۔ میں تیرے نال واسا نہیں کر سکدا۔“

”دسّو خالہ ……ایہدی دھی جم کے اَج میں کالی ہو گئی آں۔ کسے کم جوگی نہیں رہی۔ مینوں کُٹ مار کے گھروں کڈھ دِتا سو۔“

”ہائے ہائے ……رب ایہنوں پُچھے……دھی کتھے ای؟“

”خالہ! اوہ وی کھو لئی سو۔ چنگا ای ہویا……آپ تے حیاتی ہنڈا لاں گی۔ دھی نوں نال لے کے ٹُرنا بہت اوکھا اے ……۔“

”ہائے بخار نال میرا جسم بھخداپیا اے۔ درد ای درد اے۔ ساری حیاتی لنگھ گئی۔ ایس درد نوں ہنڈاؤندے پر درد نہ مُکیا۔“

”دھیے! اینی نکی عُمرتے ایڈے وڈے دُکھ ……اوہو……رب دیاں رب جانے ……تیرا دُکھ بہت وڈا اے۔ رب تینوں صبر دیوے۔“

”خالہ رب تے صبر دیندا ای اے پر ایس دُنیا دے بنے خداواں نوں سبق ملنا چاہیدا اے۔ میں تے رُکھی سُکھی کھا کے سو لواں گی۔ کوئی گل نہیں۔ رب نے ہتھ پیر دتے نیں۔ سبھ نالوں وڈی دولت بندے دا صحت مند ہونا اے۔“

”نی دھیے! فیر رہنی کتھے ویں۔ کس طرحاں گزارہ کردی ایں۔“

”میں کیہ گزارہ کرنا اے خالہ…… منوں آباد وچ فیکٹری وچ کم کرنی آں۔ شرٹاں پیک کرنی آں۔ روزانہ 500دیہاڑی مل جاندی اے۔ تے بیبیاں پاک دامن دے مُسافر خانے وچ سو چھڈنی آں۔“

”گھر واپس جاؤن داکوئی خیال نہیں آؤندا۔“

”نہیں ……واپس کیہ جانا……مینوں کڈھ کے نویں آؤن والی نال حیاتی ہنڈھا کے ویکھ لوے ……میں ایہو جیہے توں کلی ای چنگی آں۔“

بی بی کرایہ دے دے ……کنڈیکٹر نے کاہلی آواز وچ کرایہ منگیا۔

”کِنے پیسے بھرا“

”150روپے کرایہ اے بھین میریے“کنڈیکٹر نے جواب دِتا۔

150روپے تے نوشہرہ ورکاں توں لہور دا کرایہ اے تے مریدکے دے وی 150روپے۔ایہہ کتھوں دا انصاف اے۔ تہانوں تے رب ای پُچھے گا۔ دیہاڑی تاں میری ٹُٹ ای گئی اے۔ میں اَج سِدھی لہور

ای جانی آں۔ تُو مینوں شاہدرہ لہور لا دیویں۔“

”ہیں دھیے توں تاں مریدکے جانا سی۔“میں اوہنوں آکھیا۔

”نہیں خالہ ہُن میں لہور ای جاواں گی۔ بس اَج ایس مصیبت توں جان چھڑواں گی جد اوس نے مینوں ایس دُنیا اُتے رُلن نوں چھڈ دتا اے تاں میں اوس نوں اگے کویں ودھن دیواں۔

٭٭٭٭٭