پوترکور ماٹی دا کہانی پراگا " رونگ نمبر"۔۔۔۔۔٭رویل کالم٭

پوترکور ماٹی دا کہانی پراگا " رونگ نمبر"۔۔۔۔۔٭رویل کالم٭

پوِتر کور ماٹی دا کہانی پراگا " رونگ نمبر " پاکستان وچ 2024ء نوں چھاپے چڑھیا۔ ایس دا لِپی انتر محمد آصف رضا نے کیتا اے۔ ایہدے وچ دس کہانیاں نیں۔ پہلی کہانی دا سرناواں "راکھ ہویا پربت" وچ لکھارن نے چھندے دے کردار راہی کُڑیاں دا اپنی مرضی نال ویاہ کرن تے اوس مگروں ہون والے سلوک دی کتھا بیان کیتی اے۔ جس وچ چھندے نال اوس دی سس تاں بھیڑا سلوک کردی اے سگوں اوس دا خاوند تے بچے وی گلاں سن سن کے اپنی ماں نال اجہیا سلوک کردے نیں۔ جس پاروں چھندے ایہناں ساراں اوکڑاں توں مُکتی چاہندی اے۔ ایس کہانی وچ لکھارن نے سماج وچ وسن والی کُڑی نوں پریرنا دتی اے کہ جے اوہ وی اجہیا قدم چُکے گی تاں اوہ وی فیر ایہناں اوکڑاں دا ساہمنا کرنا واسطے تیار رہے۔ ایس کہانی وچ پوِتر کورماٹی نے حقیقت پسندانا طور تے ایس موضوع نوں بیان کیتا اے۔ ایس کہانی اندر اوس سماج دی پوری طرحاں تصویر کشی کیتی اے۔ اوس وچ وسن والی عورت تے آل دوالے دے حالات و واقعات نوں وی ایس کہانی دا حصابنایا اے۔

دوسری کہانی نوں پوِتر کورماٹی نے "یوٹرن" دا ناں دتا اے۔ ایس کہانی وچ امریکہ وسدے گھر دی کتھا بیان اے ۔ اوس دی بیوی موڈرن وسیب وچ اپنے آپ نوں ڈھال چکی اے تاں اپنے میاں تے پنڈ وسدی ماں نوں کجھ نہیں جاندی ۔ اک دن اوس دا خاوند ایہناں توں اکیا ٹرک نوں لوڈ کر کے چلدا اے تاں اوس دے ذہن وچ اوس دی بیمار ماں دا خیال ای نہیں جاندا تاں اوہ ٹرک نوں واپس موڑ لیندا اے ۔ ایتھے کہانی ختم ہوجاندی اے۔ ایس کہانی وچ لکھارن نے اک ماں نال بچے دے موہ نوں ویکھیا اے ۔ دوجا ایہ وی دسیا اے کہ جدوں انسان لالچ وچ آجاندا اے تاں اپنے ماپیاں نوں اکلا چھڈ دیندا اے تاں اوہناں دا سماج وچ کیہ حال ہوندا اے۔ ایس کہانی وچ موڈرن ماحول دی مکمل طور تے تصویر ملدی اے ۔ کس طرحاں عورتاں مرداں دے مقابلے شراب پیندیاں تے گھر والیاں اگے زبان چلاندیاں نیں۔ ایس کہانی وچ پوِتر کورماٹی نے پیغام دِتا اے کہ انسان نوں کدے وی پیسے دی لالچ وی اپنے ماپیاں نوں کدے وی اکلا نہیں چھڈنا چاہیدا ۔

تیجی کہانی وچ وی دوسری کہانی نال رلدی ملدی اے۔ایہ کہانی بدیس وسدے خاندان دی اے۔ ایس کہانی وچ پتر اپنی بیوی مگر لگ کے اپنے ماپیاں نوں گھروں کڈھ دیندا اے۔ اوس دی دھی اوہناں نوں اپنے کول لے آوندے اے تاں آخر تے پیو پنڈ جاندا اے تاں اپنی ادھی زمین سکول، ہسپتال تے غریب لوکاں دے گھراں واسطے دے آوندا اے تاں ادھی جائیداد اپنی دھی دے ناں لا دیندا اے تا کہندا اے "ہُن میں سرخروآں"۔ ایس کہانی وچ لکھارن نے کردار نگاری بہت سوہنے ڈھنگ نال کیتی اے۔ ایس دے نال نال ایہ کہانی وی اصلاح اے۔

چوتھی کہانی دا سرناواں "رونگ نمبر" اے۔ ایس کہانی دا مرکزی کردار سنی اے ۔ ایہ وی بدیس وسدے خاندان دی کتھا اے۔ سنی ایس خاندان دی نونہ اے مگر اوہ مغربی وسیب نوں مکمل طور تے جوائن کر چکی اے۔ اوہ جدوں وی گھر آوندی تاں شراب نال ڈُھت اوس نوں کوئی ہوش نہیں ہوندی ۔ اگر گھر وچ اوسدا خاوند یاں سس کجھ کہندی تاں اوہ کہندی تسیں ایس گھروں نکل سکدے او میں ایس طرحاں ای رہنا ۔ امانت اوسدی دھی جو سارا دن اپنی دادی کول رہندی۔ اک دن غصے وچ سنی نے امانت نوں اینا گھٹ کے پھڑیا کہ اوہ بے ہوش ہو گی تاں اوس ایمبولینس نوں فون کیتا جدوں اوس نوں دادی پھڑیا تے امانت ہوش وچ آگئی تاں سنی ڈر گئی تاں گھروں کار کڈھی ہوئی کہندی اوہناں نوں فون کرکے کہو رونگ نمبر نہیں تاں اوہ امانت نوں اٹھاراں سال واسطے اپنے کول رکھ لیں گے۔ ایس کہانی دا تھیم لوکاں واسطے غور کرن جوگ اے۔ جو اپنے وسیب نوں ُبھل کے اوس رنگ وچ رنگ جاندے نیں۔ جس دے نتیجے توں اُکا ناواقف ہوندے نیں۔ ایس کہانی وچ لکھارن نے سیانف نال اپنے کرداروں راہی کہانی نوں سبق آموز رنگ وچ رنگیا اے۔

پنجویں کہانی دا سرناواں "دو انکھی کرن" اے ۔ ایس کہانی دا مرکزی کردار سُکھی اے ۔ جیہڑی اک انا پرست تے عزت تے غیرت والی عورت اے۔ مگر اوہ حالات توں ماڑی اپنے آپ نوں ایس سماج وچ وسدے بھیڑیے نما انسان آگے پیش کر دیندی اے۔ اوہ مندر دا رکھوالا ہوندا اے۔ مگر اوہ تاں جیویں پیسے ہون پاروں خدا بن جاندا اے تا اخیر تے جدوں اوہ سُکھی دی دھی نال غلط کردا اے تاں اوس دی غیرت اوس نوں ہمت دیندی اے تے سُکھی اوس بابے نوں اینا ماردی اے کہ اوسدا سر خون نال بھر جاندا اے تاں اوہ گھروں نس جاندا اے۔ ایہ کہانی اپروکت دتیا کہانیاں نالوں وکھری اے۔ ایس کہانی وچ پوِتر کورماٹی نے منظر نگاری ، کردار نگاری کردارں دے جذبات تے دل نوں لگن والے مصرعے ورتے نیں۔ جس پاروں قاری پوری طرحاں متاثر ہوندا اے ۔ جس طرحاں اوہ سُکھی دے مونہوں آکھوندی اے:

بے جی، توں کیہڑی عزتاں دی گل کردی ایں؟ غریبی

تے عزت کدے دوویں اِکٹھیاں ہوئیاں ؟

ایس طرحاں دے مصرعے ہور وی ایس کہانی دا حصہ نیں۔ جیہڑے حقیقت پسندی ول اشارہ کردے نیں۔ ایہ سادے سماج دا کُوڑا سچ اے ۔ جس نوں لکھارن نے اپنے شبداں وچ وِسر دتا اے۔

چھیویں کہانی دا سرناواں "کوڈیوں کھوٹے" اے۔ ایس کہانی دا مرکزی کردار امرت کور اے۔ جیہڑی اپنی مرضی نال جلدی ویاہ کروا لیندی اے۔ ویاہ کرون مگروں اوس دا خاوند وی وس نال پہلے ورگا پیار نہیں کردا سگوں ہر ویلے شراب دے نشے وچ ٹُن ہویا رہندا ۔اوس اُتے ڈاکٹر نوں پیسے دے کہ ایہ الزام لوا دیندا اے کہ توں بچہ نہیں پیدا کر سکدی۔جد کہ اوہ خود ایس قابل نہیں ہوندا ۔ آخر تے اوس دی کیتی سامنے آجاندی اے تاں اوہ گھروں نکل جاندی اے تاں کہندی اے میں ہن ڈاکٹر امرت کور بنا گی۔ ایس کہانی وچ مکالمہ نگاری ویکھن نوں ملدی اے۔ جس پاروں کہانی وچ شنگار آوندا اے۔ مکالے چھوٹے مگر معنی خیز نیں۔ ایس دے نال اوس علاقے دی وی مکمل شکل ویکھائی اے۔ جس سماج دا اوہ حصہ نیں۔ پوِتر کورماٹی نے الھڑ کڑیاں نوں مت وی دتی اے کہ اوہناں نوں جذبات توں قدم چُکے دی تھاں صبر نال تے ماپیاں دی مرضی نال فیصلہ کرنا چاہیدا اے۔

ستویں کہانی دا سرناواں "کانگیاری" اے ۔ ایس کہانی دے مرکزی کردار بی بی جی تے ناجو اے۔ بی بی جی بیمار منجی نال منجی ہوئی پئی اے۔ جد کے ناجو اپنا گھر بار چھڈ کے بی بی جی دی خدمت کردی اے۔ اوس نوں اپنے گھر والے دا ڈر وی اے۔ مگر اوہ بی بی جی نوں اکلیاں نہیں چھڈی جد کہ بی بی جی دے بال بچے بدیس بیٹھے اوہناں نوں کوئی فکر نہیں اے۔ بی بی جی اپنے چاہ پورے کرن دی آس رکھے بیٹھے اے۔ آخر تے اوہ اپنے بچیاں توں مایوس ہوجاندی اے تاں اپنی ساری جائیداد ناجو دے ناں لا دیندی اے۔ ناجو نوں وی یقین نہیں ہوندا کیوں جے بی بی جی وی جدوں مرضی جو دل آیا بولی جاندی اے۔ اوہ بی بی جی نوں کہندی اے لگدا اے بخار تہاڈے سر نوں چڑھ گیا اے۔ ایہ کہانی وی پہلیاں چار کہانیاں وانگوں اے جس وچ اک ماں اپنے بال بچیاں واسطے وادھو ہو جاندی اے تاں اوس دا کارن پیسہ اے۔ جو اوس نوں اپنے دیس چوں بدیس لے گیا۔ ایس کہانی وچ جذبات نگاری بھرویں نظر آوندی اے۔ ایس کہانی نوں وی لکھارن نے لوکائی سامنے ایس لئی رکھیا اے کہ اصل وچ انسان کیہ سوچدا اے تاں اوس دا نتیجہ کیہ نکلدا اے۔ مگر ایس کہانی دا موضوع نویں نہیں سگوں پہلیاں کہانیاں ورگا اے۔

اٹھویں کہانی نوں پوِترمارٹی نے وکھووکھ کردار راہی اپنی کتھا نوں بیان کیتا اے۔ جس دا سرناواں "تڑپ اجے برقرار" اے۔ ایہ کہانی گُرمیت بردھ آشرم وچ رہن والیاں دے آل دوالے گھمدی اے تاں اوہناں دے قرب نوں بیان کر دی اے۔ آخیر تے ایس آشرم دے مالک گرجنٹ دا ذکر اے۔ جس دی ماں اوسدی اُڈیک وچ مرگئی۔ مگر گرجنٹ اجے وی کہندا اے تڑپ اجے برقرار اے۔ ایس کہانی وچ لکھارن نے انسان دے اندرلے قرب نوں اکھراں دا روپ دِتا اے۔ اوہ اکھر وی ہنجو وانگ روندے وکھالی دیندے نیں۔ لکھے نمبر دا دُکھ اجہیادکھ اے جو کسے وی دادے واسطے ناقابلِ برداشت اے۔ مگر لکھارن دا کمال ایہ کہ اوس نے ایہناں پیڑاں نوں اجیہے انداز نال بیان کیتا اے۔ جس نوں پڑھ کہ قاری نوں اوہ دُکھ درد اُوپرا نہیں سگوں اپنا درد لگدا اے۔ کیوں جے ایس کہانی وچ پوِتر کورماٹی نے اک اجیہے سچ والا اشارہ کیتا اے۔ جس توں کوئی مکر نہیں سکدا۔

نویں کہانی وچ دو مرکزی کردار نیں۔ اک نیرو جیہڑی کہ سوہنی کڑی اے جد کہ دوجا کردار اوس دے خاوند راجن دا اے۔ ایس کہانی دا سرناواں "نظریہ تیری محبت دا" اے۔ ایس کہانی وچ راجن ہر ویلے نیرو نال شکایت کردا رہندا کہ توں اپنی لُک بدل میں جدوں تینوں پارٹی وچ لے کے جاندا تے شرم آوندی اے۔ راجن چنڈی گڑھ دا رہن والا اپنے وسیب توں ہٹیا ہویا جد کہ مغربی وسیب نوں پسند کردا اے۔ اوہ کدے کدے تاں اوس نوں کہندا کہ میں تینوں پنڈ ماپیاں کول چھڈ دینا مگر نیرو اوس نال بہت موہ کردی ۔ اک دن اوہ راضی ہوگئی تاں اوس نے والاں نوں چھوٹا کروا کے رنگا لیا تے چھوٹے کپڑے پا لئے جدوں راجن ویکھیا تے بہت خُش ہویا اوہ اوس نوں اک نائٹ پارٹی وچ لے مگر جس طرحاں کتے نوں ہڈی دا سواد نہیں جاندا ۔ ایس طرحاں اوہ وی دوجیاں عورتاں نال جا کے ڈانس کرن لگ پیا ۔ نیرو نوں کسے نے شراب پیا کے اجیہا بلدکار کیتا کہ ڈاکٹر حیران رہ گئے تاں اج نیرو دل ہی دل وچ ایہ کہ رہی سی پلیز ڈاؤرس می۔ آئی ہیٹ یو۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔آئی ہیٹ یو۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔ایس کہانی وچ لکھارن نے مرد دی اوہ بھیڑیاں نما روپ نوں بیان کیتا اے۔ جس پاروں مرد کدے وی کجھ کرن لئی تیار ہو جاندا اے۔ ایس کہانی اندر نیرو دے کردار راہی اک عورت دے جذبات نوں بیان کیتا اے۔ لکھاری دا کمال ہوندا اے کہ اوہ اپنے کرداروں نوں انج بیان کرے کہ مثبت کردار نال ہمدردی تے منفی کردار نال نفرت نظر آئے تاں ایہ گُن ایس کہانی اندر اُگھڑواں وکھالی دیندا اے۔

دسویں تے آخری کہانی دا سرناواں "سورج دا چھپاء" اے ۔ ایہ کہانی دا مرکزی کردار گگن اے۔ گگن انقلاب پرست منڈا اے۔ جو سرکار دے جھوٹھے لاریاں توں لوکائی نوں شناس کرواندا اے۔ مگر اوس دے راہ وچ کینسر جیہی بیماری آوندی اے تاں اوس کولوں سبھ کجھ کھوہ لیندی اے ۔ اوسدی جوانی اوس دا جوبن جو عام لوکائی واسطے ہوندا اے۔ آخر ایس دا اختتام گگن دی موت وچ ہوندا اے تاں ماں تے دھی اک وار فیر بےیارو مددگار ہو جاندے نیں۔ ایس کہانی وچ لکھارن نے کردار نگاری ، منظر نگاری جدوں گگن ہسپتال پیا ہوندا اے اوس ویلے تے شاندار منظر نگاری کیتی اے۔ ایس دے نال خاص طور تے جذبات نگاری بڑی اُگھڑویں طور تے ملدی اے۔ ایس کہانی نوں پڑھیدیاں قاری گگن دی بیماری نوں اپنی بیماری جد کہ اک ماں دا اپنے پتر واسطے دُکھ درد اپنا محسوس ہوندا اے تاں ہر ہر پل گگن تے اوسدی ماں نال ہمدردی ہوندی اے۔ پوِترکورماٹی دا کہانی پراگا رونگ نمبر بارے مجموعی گل کرئیے تاں ایس کتاب وچ ورتیا گئی زبان سادہ اے۔ جو قاری نوں سُوکھی سمجھ آسکے ۔ ایس دے نال نال محاوریاں دا ورتارا بہت سوہنے ڈھنگ نال کیتا اے۔ ایہناں نے کرداراں نوں انج بیان کیتا اے کہ اوہ ایس سماج دے ہی کردار لگدے نیں۔ایس کتاب نوں سانجھا ورثا نے چھاپیا۔ ایہدے کل صفحے 128 نیں۔ ایس کتاب دا مُل دو سو روپے اے۔ ایہ پنجابی ادب وچ اک چنگا وادھا اے تے انج دیاں کتاباں چھپدیاں رہنیاں چاہیدیاں نیں۔

٭٭٭٭٭