گلابو-----٭رویل کہانی٭

گلابو-----٭رویل کہانی٭

سمیرا نذیر

زندگی دے ست ورھے لنگھ گئے تے بڑی مراداں دے بعد گلابو پیدا ہوئی تے گلابو دے آن نال سارا ویڑھاگلاب دے پھل وانگوں مہک گیا ۔گھر والیاں دی زندگی وچ جویں چانن ہو گیا ہووے۔دادی رکھی سارا دن گلابو نوں گودی وچ بٹھائے رکھدی۔

گلابو دی وجھوں ہن سارے گھر وچ ماں دی قدر وی ودھ گئی ۔دانیال احمد وی اپنی تیویں دی قدر کرن لگ پیا۔جویں گلابو نے آن کے سارے کوجھ دور کر دتے ہون۔اوس دن گلابو دی قدر تے ہور وی ودھ گئی جدن گلابو توں پورے 2ورھیاں بعد دو جڑواں بھرا پیدا ہوئے۔اک دا ناں علی تے اک دا ناں موحد رکھیا گیا۔دادی دا مان ہور وی ودھ گیا۔دادی نے ہر پاسے لڈو ونڈے تے آکھدی اے میری گلابو تے بڑی کرماں والی اے جہڑی بھراواں دی بانہ پھڑ لیائی اے۔رکھی دے گھروں جویں ہن غماں دی شام مک گئی ہووے۔تے ہن بس خُشیاں تے سکھ دا ویلا ہووے ۔دانیال احمد نے رابیل نوں ایس خشی دے موقع تے سونے دے کنگن دتے۔ماں رابیل دیاں ذمے داریاں ہور ودھ گئیاں ۔ رابیل سارا دن کم کار وی کر دی تے بچے وی سانبھ دی۔ہن رابیل بڑا تھک جاندی سی۔رابیل دل وچ سوچدی اے کہ اج میں ضرور دانیال احمد نال کم والی رکھن دے بارے گل کراں گی۔دانیال احمد جدوں کم توں آندا اے تے رابیل اک ساہ وچ تن گلاں دانیال احمد نال کر چھڈ دی اے۔دانیال احمد آکھدا اے کہ میں کنی واری ماں جی نال گل کیتی اے کہ کیوں نہ اسیں گھر کم والی رکھ لئیے پر ماں جی دا اکو جواب ہندا اے ایہ کم کرن والیاں رکھن دا ساڈے گھراں وچ رواج نہیں اے،تے میں چپ ہو جانا واں۔رابیل دل وچ سوچدی ای جیویں میں لوہے دی آں۔دوجے سوال دا دانیال احمد ایہہ جواب دیندا اے کہ ماں جی آکھدے نیں گلابو بس قرآن دی تعلیم حاصل کرے گی سکول دی تعلیم دوان دا ساڈے وچ رواج نہیں ۔ایس گل تے ماں رابیل چپ کویں رہ سکدی سی آکھدی کہ تسیں ماں جی نوں سمجھاؤ کہ ہن دور بدل گئے نیں تعلیم توں بغیر کوئی زندگی نہیں۔اک سوانی دی تعلیم ات ضروری اے ۔ایہ گل میں سمجھ سکدا آں پر ۔۔۔۔۔۔۔۔دانیال احمد دا جواب۔۔۔!ایہ گل کسے صورت وی رابیل نوں قبول نہیں سی کہ میری دھی تعلیم حاصل نہ کرے۔تے تیجے سوال دا جواب ایہ دیندا اے کہ تیرے بھرا تے پتر دے ویاہ اسیں ضرور جاواں گے۔

رابیل نوں ویاہ دی خشی گھٹ تے دھی دی فکر بہتی سی۔دانیال احمد آکھدا توں ہن سو جا تے فکر نہ کر گلابو دے سکول والی گل دا مینوں وی بڑا ہرکھ اے میری وی اوہ دھی اے۔پر میں مجبور واں۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔

رابیل نوں ہن نیند رکتھے آسکدی سی۔۔۔اوہ سوچاں دے سمندر وچ سی کہ میری دھی کیوں زمانے توں پچھے رہوے۔ساری رات سوچدی رہندی تے کدھرے جا کے پچھلی راتیں آکھ لگدی اے۔پر اک عجیب جہی خاب اوہنوں فیر جگا دیندی اے۔اوہ پریشان ہو جاندی اے ایہ کنج داخاب اے۔

خاب وچ بہت وڈھا نقصان ویکھدی اے۔تے دل اوہدا ڈاڈھا اداس جہیا ہو جاندا اے۔ہورے کیہ خواب اے تے کیہ مطلب ہو سکدا اے؟؟؟؟؟

صبح ہوئی تے رابیل نے شکر کیتا تے کم کاج وچ رُجھ گئی۔دُپہر یں دال چاؤل پکا کے کھاتے پیتے تے اچن چیت گلابو نوں بخار ہو گیا۔شام تیکر ہور تیز ہو گیا۔دادی رکھی اپنے دیسی ٹوٹکے کرن لگ پئی سویر تک بخار انج دا انج ای رہیا۔پنڈ دے ڈاکٹر کولوں دوائی وی لیا کہ دتی ،دم وی کروایا پر کوئی فرق نہ پیا۔جدوں گلابو دی حالت ویکھی نہ گئی تے اوہنوں لاہور دے وڈے ہسپتال لے گئے۔پر بخار سی کہ اپنا اثر کر گیا سی۔دو ،تن دن ڈاکٹراں رکھیا تے گلابو دی حالت کجھ بہتر تے ہوئی پر گلابو اک لت توں معذور ہو گئی۔ایس خبر نے اوہناں نوں ہلا دتا سی۔پر خدا دی کرنی نوں کون موڑ سکدا سی۔دادی رکھی نوں لگدا پیا سی کہ ایہ شہر دے ڈاکٹراں نے جان بجھ کے انج کیتا اے۔خیر حقیقت نوں من لینا ای عقل مندی اے ۔قدرت نال مقابلا نہیں ہو سکدا۔

ہسپتال دی واپسی تے اوہ ہوئی جہڑی شالا کسے نال نہ ہوے کار حادثے دا شکار ہوگئی تے رابیل تے دانیال احمد زندگی دی بازی ہار گئے۔رکھی جوان پتر تے نونہ دی لاش لے کے گھر آئی تے پنڈ وچ کہرام مچ گیا ۔گلابو،علی تے موحد رو رو کے بے حال ہو گئے۔ہن اوہناں واسطے دادی ای سارا کجھ سی۔زندگی کدی کسے دے جان نہیں رکدی۔جینا ای پیندا اے۔حیاتی دے دن لنگھ دے گئے علی تے موحد میڑک پاس کر گئے۔گلابو تے وی گلاب جنا جوبن آگیا سی ۔گھر دے کم کاج سارے ای آگئے سی۔گلابو دا کدی کدائیں کسے اجہے ویاہے دا رشتاوی آ جاندا سی جدی تیویں مر گئی ہوئے یا جدے بچے ہوندے تے اوہدی گھر والی اوہنوں کسے پاروں چھڈ گئی ہوئے پر دادی ہر واری انکار کر دیندی تے میری پوتری معذور اے تے اسیں نہیں کرنا۔ اوہ تے اپنے جو گی نہیں۔گلابو دی کدی رائے نہیں پچھی جاندی ۔گلابو دل ای دل وچ سوچدی ضرور ہوندی سی۔ خورے دادی کیوں نہیں سی سوچدی ہر کسے دے جذبات ہوندے نیں۔ٹھیک دو ورھیاں بعد دادی نے علی تے موحد دے ہتھ پیلے کر دتے ۔خدا دی کرنی ایہ ہوئی اے چھے مہینیاں بعد دادی وی چلانا کر گئی۔اوس توں گلابو دی زندگی وچ بس طوفان ای آئے۔دوویں بھراں وکھو وکھو ہو گئے۔گلابو کدی وڈے بھرا گھر رہندی تے کدی نکے گھر۔اک بھابھی دے کماں توں ویلھی ہوندی تے دوجی بلا لیندی۔گلابو دی زندگی سکدے گلاب وانگوں ہوندی گئی۔گلابو سوچدی کہ پئی پتانہیں کیہ سوچ کہ دادی نے میرا ناں گلابو رکھیا میری زندگی تےہن بس خزاں بن کہ رہ گئی اے۔ہر روز اوہدے سون دی تھاں بدل جاندی۔ہر نویں تھاں تے اوہنے ساری ساری نیندر نہ آندی۔رات نوں لمیاں سوچاں تے نامکن والیاں سوچاں اوہدے حصے پے گئیاں سن۔اوہ اکثرسوچدی کاش انج ہو جاندا پر اوہ کاش کدی انج نہیں ہوے گا۔۔۔۔۔تے لمی آہ!!!!!

٭٭٭٭٭