من بھاؤنے پنجابی شعر

دِل نوں اپنی ہستی دا چارہ گر بنا لیندے

جے میں تے اوہ مِل جاندے اک نگر بنا لیندے

در بدر نہ میں پھردا در بدر نہ اوہ رُلدا

اک جگھا تے مل کے جے اپنا در بنا لیندے

خاب جے نہ بن جاندے میکدے دی دُنیا وچ

ایہ عذاب دُنیا دے دِل وچ گھر بنا لیندے

ہُن خیال آندا اے منزلاں دی سختی وچ

کوئی یار تے اپنا ہم سفر بنا لیندے

رہبراں بِنا چلنا کم مُنیرؔ اوکھا سی

پر گواچ جاندے جے راہبر بنا لیندے

(مُنیر نیازی)

؎راہوں دے وچ فیضؔ اساڈا ہور ٹھکانا کہڑا سی

سُولی سانوں جھلیا جے کر نکلے گلیوں یاراں دے

(فیض احمد فیض)

محبت توں جہاں نوں آشنا کریئے

اسیں وی زندگی دا حق ادا کریئے

تصور وچ کئی چہرے سفر کردے نیں

جدوں وی ذکر اپنے شہر دا کریئے

(منظور وزیر آبادی)

سدھراں ٹوٹے ٹوٹے لگن

صدیاں دے پندھ کھوٹے لگن

اندروں اوہ وی اک نہیں احقرؔ

باہروں جہڑے جوٹے لگن(یونس احقرؔ)

بچیاں دا کوئی کھیل اے بچڑاجیل تے آخر جیل اے

بچڑاجہڑا ہتھ کھڑا کر جائےعشق وچ اوہی فیل اے بچڑا

(افضل حسن رندھاوا)

جہڑی میرے ساہواں اندر وانگ مشالاں جگدی اے

اوہدیاں ڈونگھیاں اکھاں وچ وی سُرخی اوسے اگ دی اے

(امجد اسلام امجد)

ہُن تے ہور وی ہو گیا اے مطلب ایہناں باتاں

داسڑکاں دی بھِیڑ گئی اے نہ اکلاپا ذاتاں دا

(اعزاز احمد آذر)

کِسے نہ ساڈی وات نہ پُچھی کسے نہ دُکھ پچھاتے

دردی نہیں جے اک دوجے دے کاہدے رشتے ناتے

(سلیم نجمی)

تیری یاد دے دیوے اکھاں نوں رُشنائی دیندے نیں

تیرے نال جو ویلا لنگھیا صدیاں اُتے بھاری اے

(تنویر ظہور)

اپنے ڈھڈھ دی بھُکھ لئی لوکاں ہیرے گروی رکھے نیں

ہر ہوٹل تے چھوٹے چھوٹے بچّے گروی رکھے نیں

(حنیف صوفی)

کدھرے اُکھلی چھڑن لئی کدھرے چکّی جھون لئی

دِھروں مل اے رؤف حیاتی دُکھ دیاں پَنڈاں ڈھون لئی

(رؤ ف شیخ)

فائل تے دو اکھر پا کے سوچے رانجھن ہِیر

خبرے کس کھیڑے دے ویڑھے وسدی ہوسی ہِیر

تیز ہوا دا اِکو بُلا کر گیا چِکنا چُور

کِرچاں بن کے اکھیں رِڑکے خاباں دی تصویر

(راحت نسیم ملک)

نویں سویر دا راہ نہ روکو،ہنیرے تُسیں ودھاؤ نہ

میرے شہر دے آل دوالے کندھاں ہور بناؤ نہ

(طفیل خلش)

چار چوفیرے رولا رپّا گلی گلی وچ شور

ہر اک اکھ وچ ڈاکو بیٹھے ہر اِک من وچ چور

(فرخ زہرا گیلانی)

اوہدے لئی تے انج سی جویں سُتے تے فیر جاگ پئے

رات ہجر دی میرے گھر توں مہک مہک کے لنگھدی اے

(امجد اسلام امجد)

Powered by Froala Editor