شانت اَشانت ------- رویل کہانی
کرامت مُغل
December 29, 2019
موچی وڈیری عُمر دا سی پر اوہدا چہرا بالاں ورگا معصوم تے بھولا بھالا لگدا پیا سی۔ بالاں وانگُوں ای اوہنے اپنی دھون وچ چمڑے وچ مَڑھیا ہویا اِک تویت پایا ہویا سی۔ اوہدے چہرے اُتّے نِمّھا نِمّھا ہاسا من کھِچواں لگے۔ مَوڈھے تے لمکان والے میرے بیگ نُوں اوہنے اُلٹ پُلٹ کے ویکھیا، مزدوری دَسّی تے میرے ہاں وچ سر ہلاون تے کم شروع کر دِتا۔
”میری جُتّی دی ایہ وَدّھر ٹُٹ گئی اے، پہلاں ایہنوں گنڈھ دے۔“ اِک بڑی کالھ وچ آئی زنانی نے اپنی گھَسی ہوئی ہِیل والی جُتّی موچی ول ودھاندیاں آکھیا تے میری نظر اوہدے ول اُٹھی۔ اوس اپنی ڈَھلدی عُمر نوں بڑی چنگی طرحاں سانبھیا ہویا سی۔
موچی نے جُتّی پھڑ کے میرے ول ویکھیا۔ ایس توں پہلوں کہ میں کُجھ کہندا۔ آواز آئی ”ایہ تاں اِک مِنٹ دا کم اے، تُہاڈا تاں واہوالمّاکم اے۔“ ایہ اَواز ٹُٹّی وَدّھر والی جُتّی آلی زنانی دی سی۔
میری چُپ نے موچی نُوں، زنانی نُوں نانہ کرن توں روکیا۔
اوہنے میرے بیگ دی مرمتی کرنا چھَڈ کے جُتّی پھَڑ لئی۔
حالے اوہ وَدّھر نُوں تروپے لاندا ای پیا سی کہ اِک مُنڈا کِسے سوانی دا سینڈل لے کے آ گیا۔
”چھیتی نال ایہنوں ٹھیک کر دیو، خالا جی ہوراں نے دعوت تے جانا اے۔“
اوہ مُنڈا موچی نال ایوں گل کردا پیا سی جویں اوہدا پُرانا جانو ہووے۔ موچی نے دَھون چُک کے مُنڈے ول ویکھیا۔
”میں ہُنے نال لے کے جانا اَے۔“ مُنڈا دُبارا بولیا۔
موچی سینڈل نُوں اُلٹ پلٹ کے جایزا لین لگ پیا کہ کِنّا کُو کم اے۔ مینوں وی کالھ سی۔ میرے اِک مِتّر دے مینوں میسج آندے پئے سن۔ اوہ مینوں چھیتی توں چھیتی آون لئی آکھدا پیا سی۔
”چھیتی کرو میں ایتھے ای کھلوتا آں۔“ مُنڈا واہوا کالھی وچ لگدا سی۔
”میں وی کالھ وچ آں۔ میرا اِک سجن اِک تھاں میرا اِنتظار کردا پیا اے۔ میں اوہدے وَل جانا اے۔“ میں موچی نُوں دسیا۔
”چھیتی کرو، خالا جی ہوریں دعوت وچ جاون توں بیٹھے ہوئے نیں۔“مُنڈا بے صبری نال بولیا۔
”ایہدے توں بعد تُہاڈا ای کم کراں گا۔“ موچی نے مینوں آکھیا تے سینڈل دی مرمت کرن لگ پیا۔ نال ای اوہنے کول بیٹھے اپنے ہم عُمر اک بابے نال گلاں چھَوہ دِتیاں۔
مینوں کاوڑھ چڑھن لگ پئی۔
”ایہ کیہ گل ہوئی
بھلا۔“ میں رَتّا غُصّے نال بُڑبُڑایا۔ ”میں پہلوں دا آیا ہویا آں۔ تُوں میرا بیگ وِچے چھڈ کے میرے توں پِچھّوں آئے ہوئے لوکاں دیاں جُتّیاں گنڈھن لگ پیا ایں۔“
موچی نے میری گل جویں ان سُنی کر دِتی۔
اینے نُوں واہوا عُمر دی اِک سوانی اک سکولی بستا گنڈھان آگئی۔ اوہنُوں وی چھیتی سی۔ ایہ چھیتی تے کالھ اوہدے چہرے توں ڈُلھ ڈُلھ پیندی پئی سی۔ اوہدے کُجھ آکھن توں پہلوں ای موچی بول اُٹھیا۔
”میں ہُنے کردا آں بس……۔“
ایہ سُن کے میں بے قابو ہو گیا۔
”میں تینوں پہلوں وی دَسیا اے کہ میرا بیلی مینوں اُڈیکدا پیا اے۔ میں اوہدے کول جانا اے۔ یاں تے تُوں سُنیا نہیں یاں فیر پروا نہیں کیتی۔ میرے کول اینا ٹیم نہیں کہ میں سارا دِن تیرے کول بیٹھا تینو ں دُوجیاں دِیاں جُتیاں گنڈھدا ویکھدا رہواں۔ ایہناں ساریاں توں پہلوں میری واری اے۔ میرا بیگ گنڈھن توں پہلوں کسے ہور دے کم نُوں اُکّا ہتھ نہ لاویں۔“ میں تیز چِلکدی اَواز وچ آکھیا۔
میریاں اکھّاں وچ طیش تے متھّے تے وَٹ سن۔
موچی نے بڑے سکون بھرے اندازنال میریاں غُصّے نال پھڑکدیاں ناساں ویکھیاں۔
”ایہناں نُوں ذرا زیادا چھیتی اے تے ایہ پہلوں وی آئے نیں۔“ اوہنے ہَسو ہَسو کردے چہرے نال دُوجیاں نُوں دسیا تے میرا بیگ پھڑ کے گنڈھن لگ پیا۔ جِنّے چِر تک اوہنے میرا بیگ مرمت کیتا اونے چِر تک مینوں ایس گل دی پُوری طرحاں سمجھ آ گئی کہ میں جوانی وچ ای بُڈھا چہرا کیوں لئی پھرنا آں تے موچی دے بُڈھے چہرے اُتے بالاں ورگا بھولپن تے معصومیت کیوں اے۔
٭٭٭٭٭
