علی انوراحمد ہورا ں دی کہانی " اندر دی رِجھی" ـــــ رویل کہانی

بُڈھا کُجھ دِناں توں بڑے غور نا ل اپنی نُونہ دیاں حرکتاں ویکھدا پیاسی۔

چودھری یعقوب دا نِکّاپُتر وقار اپنے وڈے بھرا نال لڑ جھگڑ کے اپنے سوہرے پِنڈ آ گیا۔

سوہراپِنڈ کوئی کوہاں تے نہیں سی۔ دوواں پِنڈاں وچوں اک نِکی نہر لنگھدی۔

پندرھاں سال دوواں بھراواں لڑدیاں گھُلدیاں گزارے سن۔ اوہ گھروں باہروں وکھرے سن پر گھر تاں نالو نال سن۔ کسےنہ کسے گل توں جھگڑا ہو ای جاندا۔

ہُنتاں گل حدوں لنگھ گئی۔ گُزارا نہ ہوندا ویکھکے نِکے بھرا نے ہارمن لئی تے اپنے سوہرے پِنڈ آگیا۔

جِنّا چِر اوہ اپناوکھرا مکان نہیں سی بنا لیندا‘

اونا چِر سوہرے گھر رہنا اوہدی مجبوری سی۔

اوہ ہُن مکان دی تلاش وچ سی۔ جے بنیابنایامکان مُل وِکدا مِل جاندا تاں بڑی چنگی گل‘ نہیں تاں خالی تھاں خرید کے دو تِن کوٹھے چھتنے سن۔

پِنڈاں وچ بنے بنائے مکان بہت گھٹ لوکی ویچدے نیں۔ نواں مکان بناون وچ وقت لگدا اے۔ اونا چِر اوہ سوہریاں دے گھر رہن توں علاواکدھر جاندا؟ وقار بھاویں اپنا پِنڈ چھڈ آیا سی۔ رشتے ناتے تاں نہیں ٹُٹے سن۔ بھرا نال جھگڑا سی‘ ماں پیو نال تاں کوئی جھگڑا نہیں سی۔ اوہنوں پتا لگا کہ اوہدا پیو بیمار اے۔ اوہ اپنے پیو نوں اپنے کول لے آیا۔ اوہ اپنے پیو دا علاج کروانا چاہندا سی۔ پُتر پیوواں دے تابعدار ہوندے ای نیں اوہ تاں اپنے حِصے آئی پیلی واہندا پیا سی تے ایہ پیلی اوہنوں اوہدے پیوولوں ملی اے۔ ہُن ماں پیو نوں اوہناں دوواں بھراواں رل مل کے ای سنبھالنااے۔ وقار اپنے بیمار پیو نوں نالدے پِنڈ دے اک ڈاکٹر نوں وکھایا۔ ایہ اک نواں نواں ڈاکٹر اُٹھیا سی تے بلکل اوہو جہیا ڈاکٹر اے جہو جہے پِنڈاں وچ اپنیاں دکاناں پائی عام نظر آند نیں۔ ڈسپنسر یاں فیر اصل ڈاکٹراں کول چار دن لا کے بنے ہوئے ڈاکٹر۔

اوہ ڈاکٹر بڑے بڑے دعوے کردا‘ شرطیا علاج کرن دی گل کردا‘ آرام نہ آوے تاں پیسے واپس۔ اک فون تے گھر وی آ جاندا۔ تے اج کل چودھری یعقوب اپنے نِکے پُتر کول رہندا پیا سی تے اپنا علاج کرواندا پیاسی۔

جس دن اوہ آیا‘ اپنے کُڑماں دے گھر اِک مُنڈے دی حدوں بالھی آوا جائی ویکھدا پیا سی۔ ایہ مُنڈا اوہدے کُڑماں داگوانڈھی تے رشتا دار سی۔ سولھاں ستارھاں سالاں داہووے گا۔ نوویں جماعت وچ پڑھدا۔ تھوڑا جہیا سدھا سی۔ اوہنوں ویدو کملا کہیا جاندا۔ اوہ سکولے گھٹ ای جاندا۔ سارا دن اپنے گھر گھٹ تے وقار دے سوہریاں دے گھرزیادا رہندا۔

ڈنگراں نوں چھاویں کر دِتا۔ پانی پیا دِتا۔ بجلی والے ٹوکے تے پٹھے کُتر دِتے (او س پِنڈوچ دُوجے بہت سارے پِنڈاں وانگوں بجلی چوری عام اے) وقار دی سس یاں فیر سالے ہار نوں کِدھرے جاناہونداتاں ایہ خدمت وی ویدو کملے دے ذمے۔ اوہناں نوں لے جاون تے لیاون واسطے موٹرسایکل ورتی جاندی جہڑی وقار دے سالے دی سی۔

ویدو کملے دے ماں پیو ہس کے آکھدے۔ ”ایہ تُہاڈے واہوا آکھے لگ جاندا اے۔ ساڈی تاں گل ای نہیں سُندا۔چلو کوئی گل ہیں جیندا رہوے۔“ ”ایہنوں پکا پکاسانوں دے دیو“

”تُہاڈاای اے۔ اساں کدے ایہنوں روکیااے؟“

ویدو نہ دن ویکھدا نہ رات۔ نہ ویلا نہ کویلا۔ اوہدا ج دوں جی کردا اوہناں گھر آوڑدا۔ اوہداکھُلھا ڈُلھا آون جاون‘ اُٹھن بیٹھن‘ ہسن کھیڈن تے بولن چالن ویکھ کے اُتوں آئے نویں بندے نوں ایہ مننا مشکل سی کہ اوہ اوہناں دا گھر داجی نہیں اے۔

یعقوب نے ساری زندگی ڈنگر نہیں چارے سن۔ کُجھ کُجھ اوہنوں اپنی نُونہ ………… دا وی اندازا سی۔

اوہ اک دو دن تاں ویکھ ویکھ کُڑھداتے صبر دے گھُٹ بھردارہیا‘ جد گل اوہدی برداشت توں باہر ہو گئی تاں اوہ اپنی نُونہ نُوں آکھن لگا۔ ”کُڑیئے کُجھ خیال کر‘ جوان جہان بگانے مُنڈے داانج کھُلھا ڈُلھا تیرے نال ہسناکھیڈنا چنگانہیں۔ داتری نُوں اک پاسے دندے نیں تے دُنیا نوں د وپاسے۔ ماردیداہتھ پھڑیا جاسکدااے گل کردے دی زبان نہیں پھڑی جاسکدی۔ جہان نے لِیکاں لانوں نہیں کھلوونا۔ خاہ مخاہ بدنام ہوون نالوں چنگا اے خُد نوں کجئیے۔ تُوں اوہدے نال مطلب دی گل کیتا کر۔“

ایہ گلّاں اوہنے اپنی نُونہ نوں اکلیاں بٹھاکے آکھیاں۔ اوہدی نُونہ واہوا مُونہ پھٹ تے آپہُدری سی پر اوس دن پتا نہیں کویں اوہ سوہرے داحیا کر گئی۔ اوہ سوہرے اگے تاں کُجھ نہ بولی پر اپنی ماں اگے رولا پا دِتو سُو۔

”ایہ بُڈھا اپنے آپ نوں سمجھدا کیہ اے۔ ایہنے مینوں سمجھیا کیہ اے۔ہُن میں اینی گئی گزری آں بھئی ویدو کملے نال بھیڑی ہو جاواں گی۔ اینے دن وی ماڑے نہیں آئے۔

”ایہنوں اپنی دِھی دا نہیں پتا‘ اوہناں دا وی تاں کمیاں دے مُنڈے معراج نال بھائی چارا اے۔ اوہدا اوہناں دے گھر آون جاون اے۔ ویدو وچارامعرا ج نالوں تاں بھیڑا نہیں اے۔ معراج کمیاں دا مُنڈااے۔ ویدو تاں ساڈارشتا دار اے۔ بُڈھے دا اپنی دِھی تے زور نہیں چلدا۔ اودھروں اکھ مِیٹی ہوئی سُو۔ مینوں بھَنڈیاں لاندااے۔“

اوہ انج بولے جویں ہُنے روؤ اے۔

اگوں اوہدی ماں آکھن لگی۔

”تُوں رونی کیوں ایں۔ ایہ کُوبے تینوں ہمیشا نُونہ ای سمجھیااے۔ حالاں نُونہاں دِھیاں بنا کے لیائی دیاں نیں۔ ایہ تینوں دِھی سمجھدا تاں انج دی گل کدے نہ کردا۔ ویدو چاراساڈا پُتراں بجا اے۔ اللہ دے حکم نال تیرا نِکاوِیر اے۔ سِدھا جہیامُنڈا اے۔ اصلوں لُت گھُت نہیں جاندا۔ لوکاں دا کیہ اے۔ لوکاں دی زبان کِنے پھڑی اے۔ راہی لنگھ جاندے نیں تے کُتے بھونکدے رہندے نیں۔

”ایہ تیرا سوہرا جہو جہیا آپ اے اوہو جہیا ساریاں نوں سمجھدااے۔ تینوں خورے پتا نہیں اے۔ ایہ اپنی جوانی وچ گوانڈھیاں دی کُڑی نال چنگانہیں سی۔ کُڑی نوں ڈِھڈ ہو گیا۔ ماں سیانی سی۔ اوہنوں اودوں پتا لگا جدوں پنج چھے مہینے لنگھ گئے۔ فیر اوہ بھجی۔

پنجاں مہینیاں داکاکا کڈھوایا اوہناں تیرے سوہرے دا۔ ”فیر اوہناں اپنی دِھی دی شادی کرن دی کیتی۔ نہ ور ویکھیا‘ نہ گھر تے نہ ہان۔ اک ادھکڑ رنڈے‘ تِنّاں بالاں دے پیو نال اپنی دِھی نوں ویاہون دی کیتی۔

جس دن اوس کُڑی داڈولا نکلیا‘ اوس دن تیرے سوہرے نوں ڈوبو پے گیا۔ کُڑی دی ڈولی پئی جاندی سی تے ایہنوں چار بندے منجی اُتے پا کے ڈاکٹر کول لئی جاندے سن۔

”انج دا پکاعاشق سی ایہ۔“

”دِھیئے جہنے خُد کھُلھیاں چریاں ہوون اوہ دُوجیاں نوں وی اپنیورگا ای سمجھدا اے۔ اسیں کوئی گُڑ دی ڈلی نہیں آں بئی کوئی چھیتی نال سانوں مُونہ وچ پالوے گا توں دِل تے نہ لا۔ ایہ مردجدوں بُڈھے ہو جاندے نیں‘ کسے جوگے نہیں رہندے‘ ایہناں نُوں کوئی ہور کم نہیں ہوندا تاں فیر ایہ گھر وچ نُونہاں نُوں گلاں کرن لگ پیندے نیں۔“

دوواں ماواں دِھیاں آپس وچ دُکھ سُکھ پھرول لیا پر اوہناں دا دل نہ بھریا۔ کُجھ وقفا پاکے دوویں وقارنوں جا چِنبڑیاں۔

”تیرے پیو نے ویدو کملے دے ساڈے گھر آون تے اعتراض کیتا اے۔ ایہ اوہنے چنگا نہیں کیتا۔ بھلا ہن میری دِھی واسطے ویدو ای رہ گیا اے۔ مُونہ بھیڑا ہووے تاں بندا گل تاں چنگی کر لے۔ لوکی اپنی منجی تھلیوں ڈانگ نہیں پھیردے۔ ہیگا ای تیرا پیو اے۔ اکھے کُتیاتیرا نہیں تیرے سائیاں دا مُونہ ماردا اے۔ کوئی ہور ایہو جہی گل کرے آ‘ تاں میں کھا کھاں چیر دیواں آ۔ اک دیاں چار کراں آ۔ ساتھوں کوئی وی نہیں بھُلیا ہویا۔ اپنے پیو نُوں سمجھا لے‘ جے چار دن رہنا سُو تاں بندیاں وانگوں رہوے۔

اپنا حیا اپنے ہتھ ہوندااے‘ ہاں۔“

وقارحیران پریشان اوہناں دیاں گلاں سُندا پیاسی۔

”بندا پُچھے تُوں ایڈا چنگڑ (چنگا) ہوویں آ‘تاں ایتھے علاج کروان آویں آ۔ تیرا دُوجاپُتر وی تاں اونی ای بھوئیں واہندااے جِنی نِکّا پُتر۔ وڈے پُتر تیرا علاج کیوں نہ کروایا؟ پک نال اوہدی بیوی تے وی تہمتاں لانداہووے گا۔ ایہ بُڈھا دو بھراواں نوں اکٹھے رکھ نہیں سکیا ہُن ایتھے وسدیاں رسدیاں نُوں اُجاڑن آگیا اے۔

”اسیں ایہدا حیا کرنے آں تے ایہ سانوں بے غیرت سمجھدا اے۔“

اوہدی سس کِتھے چڑھی تے کِتھے لتھی۔

وقار پہلوں ای رن دے تھلّے لگا ہویاسی۔ اج کل اُنج وی سوہریاں دے گھر رہنداپیا سی۔ لوک سیانفاے کہ بھین دے گھر بھائی تے اوہدی وی ذات نہ کائی‘ سوہرے گھر جوائی‘ اوہدی وی ذات نہ کائی‘ اگلی گل زیاداکھُلھ کھُلہا کے آکھی گئی اے۔ اکھے سوہریاں گھر جوائی کُتا ہوندااے۔راکھوں کُتا اپنے مالک اگے پُوچھل ہلاندااے‘ بھونکدا نہیں۔ سائیں مارے تاں کُوں کُوں کردا بھجدااے۔ جھٹ پِچھوں اوسے در تے آ بہندا اے۔

وقار نوں بھاویں اپنی سس دیاں گلّاں سُن کے غصا آیا ای ہووے گا پر اوہ کُوں کُوں وی نہ کر سکیا تے بیوی دے مگر مچھنی والے ہنجو ویکھ کے اصلوں ای لم لیٹ ہو گیا۔ اوہنے اپنی سس دی ہاں وچ ہاں ملائی تے اوہدے نال وعدا کیتا کہ اوہ اپنے پیو نال گل کرے گا۔ جے اوہنے فیر وی ہُقّت نُقّت نہ چھڈی تاں اوہ اوہنوں ہتھ جوڑ کے واپس چھڈ آوے گا۔ پیو دی خدمت کرنا اوہدا فرض اے جیکر پیواپنی خدمت نہیں کروانا چاہندا‘ سانوں وسدیاں نوں اُجاڑنا چاہندا اے تاں اوہدیمرضی۔ جاوے فیر اپنے دُوجے پُتر کول۔

چودھر ی یعقوب نوں گھر دی فضا بدلی بدلی نظر آئی۔ سارے جئی وٹے وٹے دِسے۔ سمجھ گیا نُونہ نوں اوہداآکھنا ویکھنا چنگا نہیں لگا۔ اوہنے اک لما سارا ہوکا بھریا تے اوس ویلے نوں یاد کیتا جدوں سورج اوہدے سرچ لہندا سی اوہدا اک دبکاڑا گھر دیاں دابول کڈھ دیندا سی۔ سچ اے وقت اِکو جہیا نہیں رہندا۔ اج وقت اوہدے نال نہیں سی۔ ویلے داآکھنا سی کہ اوہ کوئی بکھیڑانہ پاوے تے اپنیداڑھی نہ پُنواوے۔

نِکے کساناں تے واہی واناں دا ایہ دُکھانت اے کہ جد اوہ بُڈھے ہو جاندے نیں‘ اوہناں دے پُتر ہولی ہولی ساری بھوئیں تے قابض ہوندے جاندے نیں۔ پیوواں نوں بے دخل کر دیندے نیں۔ کئی تاں اصلوں ای پیوواں نوں نُکرے لادینے نیں تے پیو اپنے پُتر دے مُتھاج ہو جاندے نیں۔ یعقوب بُڈھا تے بیمار سی۔ بھوئیں ساری دی ساری دوواں پُتراں ایہ آکھ کے سانبھ لئی سی ”واہی بیجی تیرے وس دا روگ نہیں ابا۔ تُوں آرام نال بَہ تے ساڈے تے حکم چلا۔ اسیں تہاڈیدوہاں دے ہتھ بدھے نوکرآں۔ تہاڈا ہر طرحاں داخرچا اسیں چُکّاں گے۔“

ہمیشا انج ای آکھیا جاندا اے۔ چار دن عمل وی ہوندا اے۔ بعد وچ پہلے والی گل نہیں رہندی۔ دنیا اپنے نال نہ چلن والیاں نوں نہیں اُڈیکدی‘ پچھانہ دھکیل دیندی اے۔

چلتی کا نام گاڑی اے جہڑی نہ چلے اوہ چھکڑا۔ یعقوب ہُن چھکڑا سی۔ اوہ ہن نہ تِنّاں چوں سی نہ تیرھاں چوں۔

اوہ چُپ کر گیا۔

اوہ تاں چُپ کر گیا‘ پر پنڈ والیاں نوں کون چُپ کرواندا۔

اوہ اک دُوجے دے کنّاں وچ گُشگُشیاں کردے رہے۔ مہیناوی نہ پیا۔ وقار دی بیوی دا اپنے بھر ا دی بیوی‘ اپنی بھرجائی نال جھگڑا ہوگیا۔ عورتاں داجھگڑا‘ اللہ توبا۔ ایہناں ڈانگ سوٹا تاں کرنا نہیں ہوندا صرف زبان واہنی ہوندی اے۔ اوہناں وی زبان واہی تے ودھ چڑھ کے واہی۔ اوہناں رج کے لوبکو کیتا۔

پہلوں اِک دُوجی دے ماپیاں نُوں پُنیا۔

فیر دوواں اِک دُوجی نوں چھج وچ پا کے خوب چھنڈیا۔دوواں نے اِک دُوجی دے سارے لُکے عیب سرعام دسے۔ تے فیر سُنن والیاں نے سُنیا کہ دوواں ننان بھرجائی نے پوری پکیائی نال اِک دُوجی نوں ویدو کملے نال ”بھیڑی“ہوون دے مہنے مارے۔

٭……٭……٭