راسم ایک شام سکول توں گھر مڑیاتے اوس نے اپنے نا ں دا آیا اک پَتر ویکھیا۔ اوس نے پَتر کھولیا تے ویکھدا اے کہ اک پھلاں والے کاغذ تے لکھیا سی "راسم صاحب، میں تہانوں دوروں ای چاہن والی ایک نوجوان کڑی آں۔ اتے مینوں اپنے آپ نوں سوہنا کہن توں وی کوئی خوف نہیں اے۔ میری دنیا دی سبھ توں وڈی خاہش اے کہ مینوں تہاڈا پیار ملے نالے میں تہاڈی سوانی بن جاواں۔ پر حالےساڈیاں عمراں چھوٹیاں نیں، میںوں لگدا اے کہ سانوں کجھ ورھے ہور انتظار کرنا پوے گا۔ ایس پاروں میں وی حالےتہانوں اپنا تعارف نہیں کروانا چاہندی۔ اپنے پَتر ایس پتے تے رجسٹری نال بھیجیو۔میرے ابا جی بہت ڈاڈھے نیں، کدے کدار ای گلی وچ جان دی اجازت دیندے نیں۔ ہوسکدا اے کہ ایس طرحاںگلی وچ کھلوتیاں گل کرن دا موقعا مل جاوے۔ میں اپنے آپ نوں تہاڈی چاہن والی اتے منگیتر سمجھدیاں ہویاں، تہاڈے نال ملن نوں کوئی عیب اتے بری گل نہیں سمجھدی۔ گھر وچ کلیاں رہن توں مینوں ہول پیندے نیں۔ تہاڈے پَتر میرے کلے پن نوں گھٹ کرن دا سبب بن جاون گے۔"
سولھا ں سال دی عمرے اپڑن والے جواکاں وانگ راسم واسطے وی حیاتی وچ پیار کرن اتے پیار کروان توں ودھ ہور کوئی شے نہیں سی۔ جویں جویں راسم پتر پڑھدا گیا اوویں ای ایس دے دل وچ پیار دابھانبڑ مچنا شروع ہو گیا۔ اوس نا معلوم کڑی نوں دیوانیاں وانگ چاہن لگ پیا۔ اوس رات ایس نےسنیما وی جانا سی پر نہگیا، اپنے کمرے وچ وی چھیتی چلا گیا اتے اوس نوجوان کڑی نوں ایک لما پتر لکھیا۔
اپنا پتر ڈاک ڈبے دے حوالے کر دیاں اچانک اپنے آپ نوں دس سال وڈا سمجھ کے فخر کرن لگ پیا۔ اوہ نوجوان کڑی جس نےاپنا ناں بدیعہ دسیا سی، راسم دے پتراں دا باقاعدا جواب دیندی، جے ایک دو دیہاڑ دیر سویر ہو جاندی، راسم دے دل اتے قیامت ٹٹ پیندی سی۔
"تہانوں پیار کرن والی ، تہاڈے پتراں توں علاوا جس کول اپنے آپ نوں تسلیاں دین دا ہور کوئی راہ وی نہیں، اوس وچاری کڑی دیاں اڈیک نال بھریاں اکھاں نوں ، ایویں راہواں وچ چھڈ دینا چنگی گل اے؟ اک تے تسیں پتر وی بڑے چھوٹے لکھدے او۔ میری تہاڈے اگے بنتی ہے "کیہ تسی ہور لمےپتر لکھ سکدے او جیہڑے پڑھے وی جاون ؟"
نوجوان پڑھیار ہن شام پیندیاں ای چھیتی اپنے کمرے وچ وڑ کے کنڈی لا لیندا تےگھنٹیاں تیکر کتاب وانگ وڈی لیکھ والے پتر لکھن لگ پیا تاں جے اپنی محبوبادا دل موہ سکے۔
بدیعہ بڑی تجسس والی کڑی سی۔ بعض اوقات اجہے سوال پچھدی کہ "جدوں ساڈا ویاہ ہووے گا تے اسیں اپنے ہنی مون واسطے اٹلی جاواں گے یاں فیر سوئٹزرلینڈ؟ ایہ دوویں دیش کیہو جہےنیں؟ اوتھے لوکائی کویں رہندی اے، کیہ کم کردی اے؟ ایہناں دیشاں وچ جان واسطے اساں نوں کہڑے سمندراں اتے دیشاں توں پار لنگھنا پوے گا؟ یاں فیر پچھدی " تسیں عبدالحق حامد صاحب دی ایشبر (تھیٹر لکھت) پڑھی اے؟ تہانوں اوس لکھت دے کہڑے حصے پسند نیں، مینوں لکھو تاں جےمیں وی اوہناں نوں پڑھاں۔
نوجوان پڑھیار، اپنی منگیتر اگے نیواں ہون توں بچن لئی جغرافیا تے ادبیات دی کتاباں نوں کھنگالدا، اوس دی مرضی مطابق معلومات اکھٹی کرن لئی جتن کردا رہندا۔ بدیعہ اوس نوں اپنے پتر وچ کجھ ایویں ناراضی دا اظہار کر دی:
"میں سچی تہانوں ملن دا فیصلا کر لیاسی۔ کل سکولوں واپسی تے تہاڈیاں راہواں تکدی رہیں ۔ تسیںایڈے خراب کپڑے پائے سن جویں تہانوں یاد ای نہیں کہ تسیں اک نوجوان کڑی دے محبوب وی او۔ تہاڈے کپڑے، تہاڈا سر، تہاڈے جُتےگارے نال لبڑے ہوئے سن۔ کیہ تسیں جواکاں وانگ اپنے بیلیاں نال گھلدے رہے او؟ میں ایہ ویکھدیاں ہوئیاں تہانوں شرمنداکرن توں ڈردیاں تہاڈے کول نہیں آئی۔"
راسم دا دل بڑا ای دکھیا۔ اوس دن توں بعد راسم نےبڑے چاہواں تے فکر نال سجنا سنورنا شروع کر دتا۔ بدیعہنے فیر شکایت کیتی کہ جویں ای اوہ سکولوں نکلدا اے گھر جان دی بجائے رات تیکر گلیاں وچ پھردا رہندا اے۔ اوہ گھر وچ اوہدے لئی روندی پئی اے، اے خو رے دوجیاں کڑیاں دا پچھا کردا پیا اے؟ راسم اپنے پتر وچ قسماں چا کے بدیعہنوں لکھدا اے کہ اوہ ایس دنیا وچ اوس توں علاوا کسے ہور کڑی نوں نہیں چاہندا اتے اچانک راہ لنگھدیاں کڑیاں نوں رتی برابر وی اکھ چا کےویکھن دی ہمت نہیں کردا۔
اک شام، راسم دی ماں منہ بنائے ندیمہ خانم دے خاوند احمد بے دے متھے لگ جاندی اے۔ اوس نے روندیاں آکھیا "ہائے، میرے سر تے پئی مصیبت دا نہ پچھو۔ ساڈے جواک اتے بدیعہ ناں دی اک کڑی مسلطہو گئی اے۔ اج راسم دا کمرا سنواردی پئی ساں تے اوس دے پتر ملے سن۔ ساڈا منڈا ہتھوں نکلدا جا رہیا اے۔ کوئی راہ دسو۔"
احمد بے دے چہروں توں کوئی پریشانی دی جھلک نظر نہیں آ رہی سی، سگوںہسدے پئے سن۔آواز نوں ذرا دھیما کردیاں آکھیا ۔
"بی بی ، گھبراؤ نہ۔ تہاڈے منڈے نوں پیار بھرے پتر لکھن والی کڑی میری دھی اے۔منڈے وچ سستی کجھ زیادا ای ودھ رہی سی ساریاں کوششاں دے باوجود نہ سکول دے استاد نہ ای میں اوس نوں صحیح طرحاں لکھنا سکھا سکے ساں۔ کافی سوچ وچار توں بعد ایہ راہ لبھی۔مینوں یقین اے کہ راسم دے کڑی نوں لکھے پتراں پاروں ہن اوس نے لکھنا وی سکھلیا اے تے اوہ ایس سال امتحان وی پاس کر لوے گا۔ جے تہانوں سچی گل دساں تاں میں وی پرانی لکھت، پَتر لکھ لکھ کے ای سکھی سی۔"
