شاہد شیدائی ہوراں دی ہڈ بیتی ”چیت اچیت" (4) ۔۔۔۔۔رویل

اِک بڑا پیارا‘ سوہنا تے من موہنا جی‘ جہڑا اِک بہوں وڈّے پریس دا مالک سی‘ پبلشر ہون دے کارن‘ ساڈے کولوں کم کران آؤندا ہوندا سی (مینوں افسوس اے کہ میں اوہدا ناں بھل گیا واں‘ پر بھولا بھالا مکھ حالے تیک میریاں اکھاں وچ گھم رہیا اے)۔ اوہناں نے پہلی پاکستانی کرکٹ ٹیم دے کپتان عبدالحفیظ کاردار ہوراں دی آپ بیتی انگریزی زبان وچ چھاپی جہڑی ڈاڈھی مقبول ہوئی تے اوہدا اِک اعزازی نسخا اوہناں نے مینوں وی عنایت کیتا۔ اوس ہڈ بیتی وچ کرکٹ دی تواریخ تے ملکی‘ غیر ملکی حالات دے نال نال کجھ سوادی گلاں وی سن؛ اوہدا اِک پنّا اَج وی مینوں یاد اے…… کیوں نہ ایتھے اوہدا سَت اپنے اکھراں وچ لکھ دیواں تاں جے میری حیاتی دے پڑھیاراں نوں کجھ چس وی آجاوے۔ کاردار ہوراں نے لکھیا سی:

”میں اپنے نین پَراناں دا بڑا خیال رکھدا ساں۔تندرست رہن لئی تے اپنے پِنڈے نوں پھرتیلا رکھن لئی‘ سیر لئی تڑکے لارنس باغ ضرور جاندا ہوندا ساں۔ اِک دن میں کیہ ویکھنا واں کہ ٹیم دے تن چار مُنڈے جہناں وچ سِر کڈھویں کھڈاری مقصود ہوریں وی سَن‘ میرے ساہمنیوں ٹُرے آ رہے نیں‘ اوہ اپنے گھراں نوں جا رہے سَن۔ مینوں حیرانی وی ہوئی تے پریشانی وی کہ میں تے اپنے آپ نوں بڑا چاق چوبند سمجھدا ساں پر ٹیم دے کھڈاری تے میرے کولوں وی اگے لنگھ گئے نیں …… ایہناں نوں تے اپنے ہڈ پَیر سنبھالن دا میرے توں وی ودھ شوق اے کیوں جے ایہ میتھوں پہلاں اِی باغے آ جاندے نیں۔“

کجھ دناں مگروں مینوں پتا چلیا کہ شہر دے اِک سینما گھر وچ ”حاتم طائی“ ناں دی اِک بہوں لمّی فلم لگّی ہوئی سی جہڑی تِنّاں دناں وچ مُکدی۔ وقفہ ادّھا دن تے اِک رات چلن مگروں تڑکے ہوندا سی تے لوک اگلے دن سَوں ساں کے دُپہرے فیر اوہو فلم ویکھن چلے جاندے۔ میں سمجھ گیا کہ ٹیم دے جہناں کھڈاریاں نوں ویکھ کے میں پریشان ہو گیا ساں‘ اوہ سیر کرن نہیں‘ سگوں فلم دا شو ویکھ کے گھراں نوں واپس جا رہے سَن۔“

خیر ایہ تے سواد بدلن لئی میں چٹکلا چھڈیا اے…… دسّنا میں ایہ چاہنا ساں کہ پریس دا مالک تے پبلشر میرے نال بہوں پیار کردا سی تے انگریزی دا کم کران لئی ساڈے دفتر آؤندا رہندا سی۔ اوس نوں جدوں پتا چلیا کہ میں اپنا پہلا دفتر چھڈ دِتّا اے‘ پُچھدا پچھاؤندا اِک دن رایل پارک اَپڑ گیاتے مینوں کہن لگّا کہ اوہ مینوں کئیاں دناں توں لبھ رہیا اے کیوں جے اوہدے کول انگریزی دا ڈھیر کم پیا ہویا اے۔ میں اوہناں نوں کہیا:

ہُن تے میرے کول کم کرن دی کوئی تھاں نہیں رہی‘ ایسے پاروں میں کمپوزر ویچنا لا دِتّا اے۔

”گبھراؤن دی کوئی لوڑ نہیں‘ تسیں میرے پریس وچ آجاؤ‘ میں تہاڈے بیٹھن دا اِنتظام اوتھے کر دینا واں۔“

اوہدی گل سن کے مینوں کجھ حوصلا ہویا تے میں کمپوزر ویچن دا خیال چھڈ دِتّا۔ اگلے دن میں اپنا سامان چک کے اوہدے پریس چ جا بیٹھا۔ اوہدا کم وی چلدا رہیا تے مینوں باہروں وی کم ملدا رہیا جہدے نال ٹکّر پانی چلن لگ پیا۔

پر قدرت دے رنگ نیارے نیں‘ اوہ شاید مینوں کسے ہور پاسے لاؤنا چاہندی سی۔ چار چھے مہینے لنگھے تے مینوں ”یرقان“ نے آن پھڑیا‘ ڈاکٹراں کول جہدا دوا دارُو ہَیگا ای نہیں سی…… بس اِک شربت تے دو اِک گولیاں …… جہناں دے کھان نال کوئی فرق نہیں سی پیندا‘اَتے گلو کوز پِین تے ہدوانا کھان نوں آکھدے سَن۔ یرقان ودھدا گیا تے میں کمزور ہوندا گیا‘ ٹُرن پھرن توں وی میں آتر آ گیا…… گھر والے مینوں بانہوں پھڑ کے ڈاکٹر کول لے کے جاندے‘ میں اپنے آپ چل کے نہیں ساں جا سکدا جد کہ ڈاکٹر دا کلینک محلے وِچ اِی سی۔ مینوں جان بچان والے (Life Saving) ٹیکے وی لگوائے گئے پر کوئی فرق نہ پیا تے یرقان ہوراں نے ایہو جہا جپھّا ماریا کہ میں بسترے جوگا ہو کے رہ گیا۔

اِک دن میری پھپھی ہوراں نوں محلے دی اِک زنانی نے دس پائی کہ غازی آباد وِچ سعید ناں دا اِک بندا اے جہڑا یرقان دا علاج کردا اے…… علاج کیہ کردا اے‘ اوہنوں تے کوئی ”بخش“ اے جہدے صدقے یرقان دا ناں تھیہ نہیں رہندا۔ گھر والے مینوں اوہدے کول لے گئے۔ اوہنے میرے نَوہ ویکھ کے دسّیا کہ یرقان بہوں ودھ چکیا اے پر فیر وی علاج ہو جائے گا۔ اوہنے مینوں پانی دی اِک وڈّی بوتل دِتّی تے آکھیا:

”دو وڈّے چمچے سویرے‘ دُ پہرِیں تے شامیں پینے نیں …… بتوؤں‘ اَچار تے اَمب دا پرہیز اے۔ کچی لسّی پیو تے گوشت بھُن بھُن کے کھاؤ…… ہفتے بعد فیر آؤنا!“ اسیں بڑے حیران ہوئے کہ ڈاکٹراں نے تے کچی لسّی اَتے گوشت دا پرہیز دسّیا تے چاٹی دی لسّی پِین نوں آکھیا‘ پر سعید ہوراں ایس دے اُلٹ پرہیز دسّے نیں اَتے گوشت وی منع نہ کیتا۔ خیر اسیں دوا لَے کے گھر آ گئے۔ میں بوتل دا پانی پِین لگ پیا (اوہدے وچ کھٹاس سی) تے تسیں یقین منّو کہ مینوں ہر خوراک مگروں اِنج لگدا جویں میرے جُسے وِچ ڈھیر طاقت آ گئی اے۔ ہفتے مگروں ٹیسٹ (test) کروایا تے یرقان واہوا تھلّے آ چکیا سی۔ سعید ہوراں وَل فیر بَوڑھے تے اوہ مینوں ویکھ کے راضی ہوئے کہ اوہناں دی دوا نے چنگا کم کیتا۔ ساڈے نال اوہناں دی واہوا جان پچھان ہو گئی تے اوہناں نے سانوں اپنے گھر آلی تے بچیاں نال وی ملایا اَتے دسّیا:

”ایہ ”بخش“ مینوں اپنے سَوہرے کولوں اودوں ملی جدوں اوہ بیمار ہو گئے سَن تے اوہناں دے بچن دی کوئی اُمید نہیں سی رہی…… اوہناں نے ”بخش“ اپنے سکے پُتّر نوں دین دی تھاں مینوں عنایت کر دِتّی‘ پر قدرت نے اوہناں نوں بچا لیا تے ہُن اسیں دوویں یرقان دا علاج کرنے آں؛ میرا سَوہرا کدھرے ہور بیٹھدا اے۔“

ا یہ سبھ دسّن مگروں سعید ہوراں دُعاواں دے نال مینوں پانی دی اِک ہور بوتل دے دِتّی۔ہفتے مگروں فیر ٹیسٹ کروایا تے پتا چلیا کہ دوحصے اَرام آ چکیا اے تے میرے اَندر یرقان دا تیجا حصہ باقی اے۔ سعید ہوراں وَل فیر پھیرا پایا تے اوہناں نے مینوں اِک بوتل ہور دے دِتّی تے آکھیا: ”میں اَج تیک کسے روگی نوں دو بوتلاں توں ودھ نہیں پیائیاں؛ پر تہاڈا یرقان‘ کینسر دے دروازے تیک پہنچ چکیا سی۔ ایسے لئی تہانوں تیجی بوتل پیانی پے رہی اے۔ فکر نہ کرو‘ اللہ خیر کرے گا!“

اسیں اوہناں نوں دعاواں دیندے ہوئے گھر ٹُر آئے۔ تیجی بوتل ختم ہوئی تے ٹیسٹ کروان مگروں پتا لگّا کہ یرقان دی چھلتر حالے وی میرے اَندر ہیگی اے۔ سعید ہوراں نے ٹیسٹ ویکھ کے آکھیا کہ ہُن مینوں ہور دوا دی مُڈّھوں لوڑ نہیں رہی…… میں ٹھیک ہو چکیا واں …… جہڑی چھلتر باقی اے‘ آپے جاندی رہوے گی۔

سعید ہوریں بڑے محبتی تے مِٹھّے سبھا والے مانس نیں تے دوا دارُو دا کوئی پیسا وی نہیں لیندے۔ میں اوہناں نوں پچھّیا کہ روگیاں نوں تے اوہ اَچار وغیرہ کھان توں منع کردے نیں پر اوہناں دی اپنی دوا تے کھٹّی ہوندی اے۔ اوہناں نے دسّیا کہ:

”ایس پانی وچ دوا دے نال نِمبواں دا رس نچوڑیا جاندا اے‘ تے کسے روگی نوں دین توں پہلاں ایہ ککڑیاں نوں پیایا جاندااے‘ کدھرے بُہتا تیز نہ ہو جاوے۔ کئی واری ککڑیاں مر وی جاندیاں نیں تے مینوں دوا ہلکی کرنی پیندی اے۔ ایس توں اَڈ میں آپ وی پی کے ویکھ لینا واں‘ پانی چ تیزی ہووے تے میں اوہنوں ہلکا کر دینا واں …… تسیں ویکھدے نہیں کہ میں کِنّا ماڑووا جہیا واں …… ایہ سبھ پانی چکھّن دا سِٹّا اے۔“

سعید ہوریں حالے تیک یرقان دا علاج کر رہے نیں۔ میں کئی روگیاں نوں اوہناں دی دسپائی جہڑے ایس روگ توں خلاصی پا چکے نیں۔ میری دُعا اے کہ اللہ سعید ہوراں نوں لمّی حیاتی د یو ے تے اوہناں کول جہڑی ”بخش“ اے‘ اوہ نِت سلامت ٖرہوے۔

(جاری اے)