شاہد شیدائی ہوراں دی ہڈ بیتی ”چیت اچیت" (5) ۔۔۔۔۔رویل

پچھتّراں ورھیاں دا ہو کے وی‘ میں موٹر سائیکل اُتّے ”شُوں“ کرکے نکلدا تے ویکھن والے حیران ہوکے سوچدے کہ ایہ بندہ خورے کیہڑے کُشتے کھا کے ُمنڈیاں نُوں وی پچھانہ چھڈ جاندا اے۔ پر اوہ نہیں سَن جاندے کہ لنگھی ہوئی صدی دے وِچکارلے ورھیاں وچ ماپے اپنی اَولاد نوں جہڑی خوراک کھواؤندے سَن‘ اوہ ہزاراں کُشتیاں توں ودھ ہوندی سی۔

میرے نال حلقہ اربابِ ذوق وی پچھتّراں دا ہو گیا‘ اوہدا جنم دِن اَڈ ہو سکدا اے پر ورھا اوہو اِی سی۔ اُتّوں مینوں اوہدا سکتّر بنا دِتّا گیا۔ آنڈھ گوانڈھ دے لوک مینوں حد پینٹھاں ورھیاں دا سمجھدے سَن پر فیس بُک نے سبھ کجھ دس دِتّا جہڑی ہُنے ہُنے ساہمنے آئی سی۔ سانجھ پبلی کیشنز والیاں نے 17/دسمبر 2014 نوں اَپنے دفتر وچ میرا پچھتّرواں جنم دِن منایا تے جگ تے دُھم پَے گئی۔ کئیاں اکھّاں نے میرا پِچھّا کیتا تے بُریاں نظراں توں بچنا اَوکھا ہو گیا۔ حلقہ اپنی تھاں پریشان سی کہ ایس توں پہلاں کسے سکتّر دی عمر اوہدے نال ٹکرائی نہیں سی…… ایسے لئی اوہدیاں نظراں وی میرا پچھّا کرن لگ پئیاں۔ اوہ چاہندا سی کہ اوہدی گولڈن جوبلی منائی جاوے پر میں خرچا کِتھّوں کر دا…… اخیر اوہ وِی میتھوں پِچھّا چھڈاؤن لگ پیا؛ تے اوس رات جدوں ٹھنڈ اَپنے جوبن تے سی‘ میں اِجلاس مگروں گھر پہنچیا تے پُورا بدن پیڑ دے شکنجے وچ سی۔ دو چار دِن اپنے ڈاکٹر دی دوا کھادی پر کوئی فرق نہ پیا؛ ہُن تے سگوں پُورا جُسا آکڑ گیا سی‘ نہ اُٹھیا جاندا‘ نہ بیٹھیا جاندا۔ اَخیر 12 جنوری 2015 نوں میرے کہن تے‘ میرا پُتّر آفاق مینوں شالا مار ہسپتال وِچ لَے گیا تے میری بھَیڑی حالت ویکھ کے اوہناں نے مینوں داخل کر لیا۔ میری گھر آلی (شا ہدہ شیدائی) دا بھرا یونس اوسے دِن فوت ہویاتے اوہ پیکے گئی ہوئی سی۔ رات دا ویلا سی‘ یونس دا جنازا اگلے دِن رکھیا گیا سی۔ آفاق نے جا کے میرے بارے دسیا تے اوتھوں سوگواراں تے رِشتے داراں دا کٹھ میرا پتا لین ہسپتال آ گیا۔ میرے ٹیسٹ ہوئے تے پتا چلیا کہ میرے گُردیاں تے ڈاڈھا اَثر ہویا سی۔ ایہدے نال اِی شوگر تے بلڈ پریشر نے وِی اکھاں کھول لئیاں تے جگر دی خرابی دا رونا وِی پَے گیا جد کہ ایس توں پہلاں نہ کدے مینوں شوگر ہوئی تے نہ کدے بلڈ پریشر اُتانہ ٹھانہ ہویا۔ڈاکٹراں نے دسیا کہ ڈائلیسز توں اَڈ کوئی چارانہیں تے اسیں بہوں فکر مند ہو گئے۔ دُوجی رات آئی تے میرا بھنیواں ڈاکٹراں توں چوری میری فائل چک کے اَپنے اِک ڈاکٹر کول لے گیا جہدے کہن تے اسیں ہسپتال والیاں کولوں پچھّا چھڈا لیا تے اگلے دِن فاطمہ میموریل ہسپتال وَل ٹُر گئے جتھے چار دِن مینوں آئی سی یو وِچ رکھیا گیا تے فیر کمرہ نمبر 69 وِچ سُٹ دِتّا گیا۔ میرا تے خیال سی کہ اُپّروں سدّا آ گیا اے پر قدرت نوں کجھ ہور اِی منظور سی۔ رب دا کرم ہویا تے ڈاکٹراں دی بارھاں دِناں دی دیکھ بھال نال مینوں نویں حیاتی مل گئی۔

ایس گٹھ جوڑ وِچ میرے روگ دے اصل نگران ڈاکٹر آفتاب ہوریں سَن‘ اوہناں دے نال ڈاکٹرا ں دا اِک جتھا مینوں ہر روز ویکھن آؤندا۔ کِڈنی سنٹر دے اِنچارج ڈاکٹر نعمان تعریف سَن جہناں دے معاون ڈاکٹر غلام عباس ہر دو گھنٹیاں مگروں میری دیکھ بھال کرن آؤندے۔ شالا مار ہسپتال نے جدوں ویکھیا کہ میرے گُردیاں دا گراف اَٹھ اعشاریہ ست (8.7) سی‘ اوہناں نے جھَٹ گُردے دھووَن دا حکم دے دِتّا: ایسے پاروں اساں اوہ ہسپتال چھڈ دِتّا تے ایتھے آ گئے…… ایہناں دی اَن تھک محنت دے کارن میرے ورگے روگی دے گُردیاں دا گراف اِک اعشاریہ (1.6) تیکر آ گیا تے ڈاکٹرنعمان تعریف ہوراں نوں پک سی کہ اوہ ایس گراف نوں ٹھیک جگھا تیک لَے آؤن گے۔ ہُن مینوں ہر ہفتے ٹیسٹاں چوں لنگھنا پیندا تے رب دا لکھ لکھ شکر اے کہ نہ تے گُردیاں دا روگ باقی رہیا تے نہ اِی میرے بدن وِچ کسے ہور روگ دی چھِلتر سی۔ اچیچی گل ایہ کہ ایس ہسپتال نے مینوں اِک دِن وِی ودھ اپنے کول نہیں رکھیا تے جس دِن سمجھیا کہ میں ٹھیک ہو گیا واں‘ اوسے دِن مینوں چھُٹی دے دِتّی۔ فیر وِی ڈاکٹراں دی نگرانی فروری دے اخیر تیک ہوندی رہی تے ایہدے مگروں اوہناں نے مینوں مہینا وار چیک کران دا آکھیا تے ہُن میں سال مگروں ڈاکٹر نعمان تعریف ہوراں کول جانا واں تے سبھ ٹھیک دی خبر مِلدی رہندی اے۔

حلقے کولوں پِچھّا چھڈا کے میں ہسپتال پہنچیا ساں۔ میرے توں اَڈ مجلسِ عاملہ دے رُکناں وِچ ڈاکٹر ناصر عباس نیر‘ حسین مجروح‘ عامر فراز‘ حفیظ طاہر‘ سبطین رضا تے سیدہ دُرِ نجف زیبی ہوراں دے ناں شامل سَن پر کیہ مجال کہ ایہناں وِچّوں کسے ہستی نے میری بیمار پُرسی لئی ہسپتال آؤن دا سوچیا وِی ہووے…… شاید ایہ لوک ایہو اِی سمجھدے رہے کہ میں حلقے توں پِچھّا چھڈاؤن لئی بہانا کیتا جد کہ میری کشتی حیاتی تے موت دیاں لہراں دے وِچکار گھُم رہی سی۔ دو تِن واری حفیظ طاہر ہوراں فون تے میرا حال چال ضرور پُچھّی…… اوہ میری تھاں سکتّر بن گئے سَن‘ تے سیدہ زیبی ہوریں ہر دُوجے تیجے دِن فون کرکے میرے روگ اُتّے پریشان ہو کے کہندیاں کہ اوہ گھر گرھستی دِیاں رُجھّاں کارن ہسپتال نہیں آ سکیاں‘ اوہناں دی درد بھِجّی اواز چوں پریشانی جھاکدی رہندی۔ مینوں یاد نہیں کہ پروفیسر جواد احمد توں اَڈ حلقے دا کوئی رکن میرے کول آیا ہووے‘ سگوں جواد ہوراں نے تے مینوں خون دین واسطے پنجاب یونیورسٹی چوں اَپنے دو شاگرد وِی بھجوائے جہناں دے عطیے نال میرے ساہواں وِچ ساہ آیا؛ جد کہ لاہوروں تے دُوجے شہراں توں کئی متّر میرا درد وڈاؤن آؤندے رہے۔ شاید ایسے اِی کسے ویلے شاعر نے کہیا سی:

کارگر جب نہیں دوا کوئی

کر دُعائیں کہ دے دُعا کوئی

اوہناں سبھناں مِتراں دا میں دھنوادی آں جہڑے میری خبر گیری لئی ہسپتال دے چکّر لاؤندے رہے تے مینوں حوصلہ دیندے رہے۔ اییہناں وِچوں منور عثمانی‘ مظفر بخاری‘ عبدالحفیظ‘ شاہین عباس‘ شِناور اِسحاق‘ شفیق سلیمی‘ اسلام عظمی‘ محمد سلیم‘ ریاض شاہد‘ غلام دستگیر خاں‘ مدثر بشیر‘ امجد سلیم منہاس تے ملک احمد خان اعوان ہوراں نوں میں کدے نہیں بھُل سکدا۔ منور عثمانی تے کسے دن وِی ناغہنہیں سَن کردے‘ سگوں اوہناں دی فکر مندی دا تے کوئی اَنت اِی نہیں سی۔ اوسلو (ناروے) توں فیصل ہاشمی روز فون کر دے…… اوہ مینوں اپنا وڈا بھرا سمجھدے نیں۔ میری اِکلّی بھَین خالدہ آپ وِی بیمار سی پر اوہ وِی ہسپتال آؤن توں نہ ہٹی۔ شاہدہ تے آفاق نے تے میری خدمت وِچ کوئی کسر نہ چھڈی۔ بھنیویاں بھنیوے وِی پھیرا پاؤندے رہے۔ اِک بھنیوے علی نے تے میرا بہوں خیال رکھیا…… اوہنوں تے میں جنّتی آکھدا رہنا واں تے میری گھر آلی…… جے جنّت توں وِی ودھ کوئی تھاں اے‘ اوہ تے اوتھے جاوے گی۔

جتھوں تیک میرا خیال اے‘ حلقے نال چمبڑے ہوئے لوک ایس نُوں کوئی بہوں وڈّا خزاناسمجھدے نیں تے ایس نُوں پَوڑھی بنا کے اَدبی دُنیا وِچ مشہور ہون دے لوبھی نیں جد کہ لکھاریاں نوں ایہو جہے لوبھ توں دُور رہنا چاہیدا اے کیوں جے لِکھتاں اِی کسے دی کانی نوں سلامت رکھدیاں نیں جد کہ بیساکھیاں راہیں ویلے دی مشہوری تے مل جاندی اے پر نِت زِندارہن والے لکھاریاں وِچ ایہو جہے لوک کدے اپنا ناں نہیں لکھوا سکدے!

(جاری)