کہانی حالے چلی ہوئی اے

ہائے نی عاشو! کتھےچلی ایں۔۔۔ میں مر جاواں اینیاں سوہنیاں والیاں۔۔اوہے ہوئے نی مر جانیے تیرے کوکے۔۔۔ہائے نی تیری گانی۔۔۔نی کیوں لوکاں دی جان لین نکل پئی ایں۔۔۔نی توں ویکھ تے سہی اپنے شرابی بُلھاں نوں۔۔۔کیوں پانیاں وچ اگ لان لگی ایں۔۔۔نی تینوں رب دا واسطا ای، ایلا پھڑ چُنی تے پا ایہناں بھخدیاں کولیاں تے پانی نہیں تے کوئی لشکارے نال مر جائی دا۔۔۔

اوووو۔۔۔اللہ بس کر دے چاچی جی بس کر دے۔۔۔ تینوں واسطا ای تیرے وڈیاں دا۔۔۔میں تے اپنے ڈبو نوں ملن چلی ساں۔۔توں تے ایویں ایں ڈھول وگا چھڈنی ایں۔۔۔ تے نالے تینوں یاد نہیں جدوں توں کریم پوڈر تے سرخ شرخی لا کے ڈھولن نوں ملن جاندی ہوندی سی تے نالےےےےےے

عاشو نے حالے اینی گلی کیتی سی تے چاچی اوہدے منہ تے ہاتھ رکھ کے بولی۔

بس کر نی جیون جوگیے بس کر۔۔۔نا چھیڑی ایہناں گزریاں ویلیاں تے اوس مر جانے دی دُکھاں بھر پٹاری نوں۔۔۔مینوں چنگی طرحاں یاد اے جدوں اوہدے لئی میں تیار ہو کے ست پنڈاں دے باسیویں ٹپ کے تاریاں دی چھاویں جاندی تے اوہ چن وانگ ہر پاسے چاننی کھلار دیندا۔ اوس دی جھولی وچ سِر رکھ گلاں کردیاں کردیاں دن ہو جاندا تے رات دا پتا ای نہیں سی لگدا۔اوس رات وی میں اوہدی جھولی وچ سر رکھ کے ہولی ہولی اوہدے والاں وچ بڑے پیار نال ہتھ پئی پھیردی ساں جدوں اوس متھے تے وٹ پا کے اک دم آکھیا۔۔۔ بنتو! بس۔۔۔بس ہن فیصلا ہو جان دے توں۔۔۔

نہیں ڈھولن نہیں۔۔۔

کیوں نہیں۔۔۔توں چاہنی کیہ ایں۔۔۔

ڈھولن چاہیدا اے۔۔۔بس ڈھولن۔۔۔

تے پھیر کل رات مہندی ہتھاں تے لا کے رکھیں۔۔۔

ایہ گل کرن دے نال ایں اوہ متھے تے وٹ تے اکھاں وچ موت دی تصویر لے کے ساون دیاں بدلاں وانگ گرجدا ہویا بجلی دی طرحاں اُٹھ کھڑا ہویا۔میری منت سماجت کسے کم نا آئی تے اوہ اگلے ای دن میرے بوہے تے سہاگ دا جوڑا لےکے آن کھلوتا۔۔۔

ہن اک پاسے میرا ڈھولن تے دوجے پاسے ماپیاں دیاں ماسی دے پُتر نال میرے ویاہ دیاں تیاریاں چل رہیاں سن۔۔۔مینوں ایس گل دا تے پکا پتا سی کہ وہیاں تو انکار کیتا میرے اوسے ایں طرح ڈکرے کر دتے جان گے جیویں ثریو دے بھراوں اوہنوں وڈھ کے نہر وچ سُٹیا سی۔ جے ہاں کر دتی تے ڈھولن توں بغیر سسک سسک کے مر جاساں۔

میں حالے تیکر ایہناں خیالاں وچ ای ساں کے ڈھولن ہتھ میرے ول ودھا کے آکھیا چل آ جا نکلیے ایتھوں۔

ایس توں بعد میں ماپیاں دیاں قبراں توں ٹپ کے ڈھولن دے گل دی گانی بن کے چھن چھن کردیاں ہویاں ست سمندر پار اوہدے اک بیلی دے کچے مکان وچ جا بیٹھی۔

ڈھولن دے نال ایس کچے مکان وچ رہندیاں ایس طرحاں لگدا جویں تاج محل وچ بیٹھی ہوواں۔مکان دیاں کندھاں تے ڈھولن اپنیاں اتھاں نال تھاں تھاں میرا ناں تے فوٹواں بنیائیاں ہوئیاں سن تے رات دن اوہناں دی ایس طرحاں عبادت کردا جویں اوس تے فرض ہوئے۔ہر ویلے میرا طواف کردا رہندا تے کم توں گھر آوندیاں نکے نکے گفٹ لیا کے میری جھولی وچ پاوندا۔ اوس دی اینی محبت، چاہت تے جنون ویکھ کے میں اک دن اوس نال رُسن دا انت کردیاں ہویاں آکھیا۔

ڈھولن! جا میں نہیں بولدی تیرے نال۔۔۔سارے لوکی موٹر سائکلاں، کاراں تے وڈیاں وڈیاں گڈیاں تے اپنیاں محبتاں نوں گھماوندے نیں تے توں مینوں کدے سائکل تے وہ نہیں بٹھایا۔

میں حالے ایس طرحاں بولدی پئی ساں تے اوس مینوں بانہواں وچ لے کے بڑے پیار نال کہیا۔ لئے تے ایہ گل اے۔۔۔میری جند، میری جان، میرے سانواں دی کنجی۔۔۔لو ہن توں ویکھی جا اسی کنی سوہنی گڈی لینے آں۔

اوہ ایس طرحاں دیاں گلاں جدوں کردا تے قسم خدا دی اوس تے مر مٹن نوں دل کردا۔

اچھا چاچی رو تے نا۔۔۔اگے دس ناں پھیر کیہ ہویا۔۔۔؟

کیہ دساں تے کیہ ناں۔۔۔میں تے اوس توں ایس طرحاں دیاں گلاں سنن لئی بہانے بہانے نال ایس توں پہلے وی ناراض ہوندی رہندی ساں پر مینوں کیہ پتا سی اوہ ساریاں حداں توں ٹپ جائے دا۔

تِن چار مہینے گھروں باہر دن رات کم کردا رہیا تے پھیر اک دن گڈی لے کے گھر آن وڑیا۔چھیتی نال مینوں گڈی وچ بٹھایا تے سارا دن جھُوٹے دیون توں بعد گھر لیاندا۔میں بڑی واری گڈی دے پیسیاں بارے گل کرن دی کوشش کیتی پر اوس ہر واری گل بدل دتی۔

ایس توں بعد اوہ دن رات کم کردا تے نِت گھر آ کے آکھدا۔ بنتو! ویکھ توں فکر نہ کری۔۔۔میں اک دن وڈی گڈی وی تیری لئی لیاواں گا۔۔۔مینوں پتا اے ایہ گڈی نکی جہی اے تے توں ایہدے وچ پھبدی نہیں۔

ایس گل توں ٹھیک بارھاں دناں بعد اوہ اک دم بڑے ای بیمار ہوئے تے ہسپتال جاندیاں جاندیاں اوہنے ساہ دے دتے۔ بڑی دیر توں بعد اوس دے اک بیلی توں پتا لگا کہ اوہ اپنا اک گردا ویچ کے میرے لئی گڈی لیایا سی۔

نی تینوں رب دا واسطا ای۔۔۔نی عاشو۔۔۔نی جھلیے۔۔۔نی پاگلے۔۔۔نی۔۔۔نی۔۔۔نی

چاچی۔۔۔چاچی۔۔۔کیہ ہویا۔۔۔چاچی اکھاں کھول۔۔۔چاچی بول۔۔۔بول چاچی بول۔۔۔کیہ ہو گیا تینوں۔۔۔میں کہدے نہیں جاندی چاچی اک واری بول تے سہی۔۔۔میں تے اپنے ڈبو نوں ملن چلی ساں۔۔۔چاچی ڈبو۔۔۔ڈبو۔۔۔اوہ تے۔۔۔تے۔۔۔میرا گولر۔۔۔مطلب کتا۔۔۔۔میرا کتا۔۔۔ ایس طرحاں بنتو عاشو نوں اک پنجرے وچ بند کردیاں ہویاں اوہدے ساہویں جان دی بازی تے ہار جاندی اے پر کہانی حالے چلی ہوئی اے۔