سوری بیٹا جی سوری

ارسطو بہت وڈا فلاسفر سی، اوہ ایتھنز وچ پیدا ہویا تے اوتھے ای مرگیا۔اُستاد ہوریں لکھواندے لکھواندے اک دم چُپ ہوگئے تے کُجھ سیکنڈچُپ رہن مگروں بولے۔
”جے تُسیں نہیں پڑھنا، جے تہاڈا جی نہیں کردا، میں پاگل تے نہیں آں، سویر دا میں آیا آں، میں پاگل تے نہیں آں جو تہانوں لکھوائی جاواں، میرے وی بچے نیں، میں وی گھر جا کے اوہناں لئی روٹی پانی دا بندوبست کرنا ہوند اے۔ پر تہانوں سمجھ ای نہیں آؤندی“اسیں اُستاد ہوراں دی گل سُن کے اک دوجے دا مونہ تکن دے نال نال نِما نِما ہس رہے ساں۔
”جے تُسیں نہیں پڑھنا ہوندا تے مینوں دس دیا کرو، ویکھو نہ میرے ابا جی بیمار نیں پر میں فیر وی تہاڈی کلاس وچ موجود آں، مینوں ایہ وی پتا اے کہ کِہنے کس طرحاں ایس کالج وچ داخلا لیا اے، کویں ٹیسٹ پاس کیتا اے، تُسیں کیہ سمجھدے او مینوں کُجھ پتا نہیں اے۔ مینوں سبھ پتا اے،میرے وی ایتھے تعلق والے بندے وسدے نیں۔پرنسپل تے میرے گھر دے ای بندے نیں،مینوں اوہناں سبھ دسیا اے کون سفارشی اے تے کیہنوں میرٹ اُتے داخلا ملیا اے۔“ اُستاد جی بغیر وقفے دے بولی جا رہے سن۔ تے اسیں وی اوہناں دے احترام وچ ہن مونہ تھلے سُٹ کے اوہناں دی گل سُنی جا رہے ساں پر اوہناں دی گل اجے وی جاری سی۔ پر مینوں تے میرے نال بیٹھے حسن نوں سمجھ نہیں آ رہی سی کہ آخر گل کیہ ہوئی اے۔ کیوں جے کُجھ دیر پہلاں ای تے بریک ختم ہوئی سی تے اسیں اکٹھے ہوکے کلاس وچ پڑھن لئی آئے۔ پر اُستاد ہوراں نے سانوں دو لائناں ای تے لکھوائیاں سن کُجھ بُہتا تے لکھوا یا نہیں جو اسیں آکھ سکیے کہ شاید اوہ تھک گئے ہون۔
”میں تہاڈے ابے دا ملازم نہیں آں جو تہاڈے لئی ایتھے بیٹھاں رہواں،تُسیں پڑھو یاں نہ پڑھو مینوں کوئی فرق نہیں پیندا، تہاڈے پڑھن یاں نہ پڑھن نال میرا گریڈ گھٹ جانا تے نہ ودھ جانا اے پر اینا ضرور اے کہ تُسیں جے پڑھائی ول دھیان نہ دتا تے تہاڈا ای مستقبل تباہ ہونا اے۔“ اوہناں شاید ساڈے ای بھلے لئی آکھیا۔ پر مینوں اجے وی سمجھ نہیں آ رہی سی کہ آخر غلطی کیہنے کیتی اے۔کیوں جے جتھوں تیکر میرا اندازہ سی اسیں کلاس وچ 10لوک ای ساں باہر سڑکاں بند ہون دی وجھا توں کئی پڑھیار کالج نہیں اپڑ سکے سن۔ پر ساڈے دساں وچوں تے نہ کسے پڑھن توں انکار کیتا سی تے نہ ای کسے نے ایہ آکھیا سی کہ اج اسیں نہیں پڑھنا۔
’اُستاد ہوراں اج پتا نہیں اج ایہو بھاشن دینا اے‘میرے نال بیٹھے حسن نے ہولی جہی میرے کَن وچ آکھیا۔اُستاد محترم جناب شریف ہوریں ہر روز ویلے سِر آؤندے تے اپنی کلاس پڑھاؤندے سن۔ اوہناں اُتے کسے وی پڑھیار نوں پڑھائی دے معاملے وچ اعتراض نہیں سن۔ اوہناں دے سبھا دا سبھ نوں ای پتا سی۔ اوہ ویلے دی پابندی تے اپنے قول دے پکے رہن دا جتن کردے سن۔جو اوہناں لئی ناممکن جہی گل سی۔
’’میں جو گل آکھ دیواں اوہدے اُتے پکا رہنا واں، میں کوئی تُھک کے چَٹدا نہیں“ اوہ ایس طرحاں دیاں کئی گلاں کردے رہندے تے نال نال سانوں وی دسدے رہندے۔تے ایہدے نال نال اپنیاں یونیورسٹیاں دیاں یاداں وی ساڈے نال سانجھیاں کردے رہندے۔
’میں یونیورسٹی وچ اپنیاں مُچھاں دی وجھا توں بہت مشہور سی، میریاں مُچھاں اُتے کئی کُڑیاں مردیاں سن، پر میں کسے کُڑی نوں مونہ نہیں لاؤندا سی۔میں تے اک وار اک کُڑی نوں اوہدے مونہ اُتے چپیڑ وی مار دتی سی۔ اوہ اپنے آپ نوں بہت ہُشیا رسمجھدی ہوندی۔ اوہنے مینوں دھوکھا دتا، جو میں برداشت نہ کر سکیا“
ایہو گل اوہ کئی وار ساڈے نال کر چکے سن۔ تے ہرورھے آن والے نویں پڑھیاراں نوں وی ایہو کُجھ ای دسدے۔کئی وار اسیں ہم جماعتیے سوچدے کہ شاید اُستاد ہوراں نوں ایہناں گلاں توں وکھ کُجھ ہور آؤندا ای نہیں۔
”میں اپنی کالج دی ٹیم دا بہت وڈا کھڈاری سی، میں غزلاں لکھدا،اپنے ہم جماعتیاں نوں سُناندا سی، کئی کُڑیاں میریاں ایہناں غزلاں توں وی متاثر سن“
ایسے طرحاں دے کئی ہور قصے اوہ سانوں سُناندے۔مینوں تے میریاں ہم جماعتیاں نوں کئی وار انج لگدا کہ شاید اُستاد جی بس۔میں۔۔۔میں۔۔کرن دے عادی نہیں، سانوں ہور تے کُجھ دسدے نہیں سوائے اپنی کالج دی زندگی دے۔
”اوہناں کول کُجھ ہوئے تے دسن نا“کئی وار ای حسن ساریاں ساہمنے آکھ دیندا‘ پر میں اوہنوں سمجھاندا یار کوئی نہ اوہ ساڈے اُستاد تے ہیں نا،سانوں اینا ای مان بہت اے۔
”نہیں یار اُستاد انج دے تھوڑے ہوندے اُستاد نہیں مینوں تے ایہ کوئی نفسیاتی مریض لگدا اے“ حسن دی ایس دلیل مگروں میں چُپ ای ہو جاندا تے اوہنوں مذاق وچ آکھدا مینوں تے توں وی نفسیاتی مریض لگدا اے۔ جو اوہناں دیاں گلاں نوں اینی بریکی وچ جاکے سوچنا اے۔۔۔اوہ میرے گل سُن کے چُپ ہو جاندا۔
”کل توں جے کسے نے انج کیتا تے میں کلاس وچوں کڈھ دینا اے، فیر نہ آکھنا ساڈی بے عزتی ہوئی۔میں کسے دا لحاظ نہیں کرنا۔”
اوہناں دے ایس بھاشن نوں کوئی 32منٹ ای ہو گئے سن۔ پر مجال اے اوہ چُپ کیتے ہون۔ اسیں وی سِر سُٹ کے سُنی جا رہے ساں۔۔ہن اوہناں دیاں گلاں سانوں بے معنی جہیاں لگ رہیاں سن۔ اسیں وی ڈھیٹھ بن کے سُنی جا رہے ساں۔۔۔
”سر جی میں تے کُجھ نہیں کیتا، میں تے لیکچرشروع ہو گیا سی فیر کلاس وچ آیا۔ میرا تے قصور ای کوئی نہیں نہ میں کوئی گل کیتی“حسن نے بے صبرا ہو کے آکھیا۔
”چُپ کر نہیں تے دفعہ ہو جاکلاس توں باہر“حسن اُستاد ہوراں دا غصا ویکھ کے بہ گیا۔۔پر حسن دے بولن مگروں اوہناں دا غصاہور ودھ گیا تے اوہناں دے مونہ اُتے لالی صاف وکھالی دے رہی سی۔۔۔
”میں تہانوں پڑھانا ای نہیں تُسیں بہت بے ادبے ہو گئے او۔ تہانوں تہاڈے وڈیاں نے ایہ تمیز دتی اے کہ اُستاد اگے بولو۔۔تہانوں شرم آنی چاہیدی۔اُستاد تے روحانی پیو ہوندا اے۔تُسیں اپنے پیو اگے بولدے او۔۔“پتا نہیں اوہ فیر کِنی ای دیر بولدے گئے۔اوہناں نوں غصاکس گل داسی سانوں اجے وی سمجھ نہیں آیا سی۔اینے نوں کلاس دا بوہا کالج دے مالی نے آن کھڑکایا۔
بوہا کھڑکاندے ای اوہ اندر آ وڑیا۔
”سر جی تہاڈا موبائل لبھ گیا اے۔ اوہ نہ غلطی نال مجید صاحب لے گئے سن“اوہناں نے آکھیا۔
ایہ سُندے ای شاید اُستاد ہوراں دا سارا غصا لہ گیا،اوہناں بغیر کُجھ ہور بولے سانوں ایہ آکھ کے جان دِتا۔
”سوری بیٹا جی اج بس اینا ای، باقی دا سبق اسیں کل پڑھاں گے“