kraamaat@gmail.com
+ +92 333-430-6384
کرامت مُغل
February 10, 2020
اج ایتوار اے ایس لئی میں سویر دا بستر وچ ای لما پیا آں۔ ہفتے دی رات نوں میں ڈرائنگ روم وچ آ کے ای سوناواں تاں جے سویر تک میں جِنی دیر وی سُتّا رہواں‘ مینوں کوئی ڈسٹرب نہ کرے تے ایتوار نُوں میں پورے چھے دِناں دی کسر پوری کرنی ہوندی اے۔ جِنا چِر تک میری کمر وچ بیڈ دی سختی پاروں درد نہ ہوون لگ پوے‘ اکھاں سوں سوں کے سُج نہ جان‘ سورج دی گرمیمیرے کمرے تک پوری دی پوری نہ پہنچ جاوے‘ میرا من اٹھن نوں نہیں کردا۔ کدے کدے تے جی کردا اے روز ای ایتوار ہویا کرے تے میں دیر تک سُتّا رہواں۔ مینوں کوئی آ کے ایہ نہ آکھے ”اُٹھو کِنّا دِن نکل آیااے‘ کم تے نہیں جانا کیہ؟“ پر من دی مرضی کون مَندا اے۔ ایتھے تے لوکیں اپنی مرضی نال جی وی نہیں رہے۔ بس ساہ لئی جاندے نیں …… ساہ لینا شاید اوہناں دی مجبوری اے۔ انسان داکدے کدے ساہ نہیں وی تے لین دا جی کردا پر اوہ کیہ کرے؟ میں جِنا چِر اپنا ساہ روک کے اپنی مرضی پوری کر سکنا واں اونا چِر لئی ای چھُٹّی دا دِن ہوندااے۔
اج را ت نوں اک عجیب گل ہوئی۔ میرے واسطے تے عجیب ای سی پر لوکاں واسطے نہیں ہو سکدی کیوں جے اج را ت نوں میں اِک خاب ویکھیا۔ کئی چِراں پچھوں خاب ویکھیا تے مینوں عجیب گل لگی۔ خیر میں جو کُجھ خاب وچ ویکھیا سی‘ جدوں اُٹھیا تے سرھانے پئی ڈائری اُتے اپناخاب انج لکھن بَہ گیا۔
”سورج حالے پوری طرحاں نہیں سی نکلیا‘ چن دی لوء بہتی نہیں سی رہی‘ ایس پاروں میرے کمرے وچ نہ تے بہتا انھیرا سی تے نہ چانن‘ کِہ درواز ا کھڑکیا۔ میں کوئی جواب نہ دِتّا۔ میرا جی کیتا کہ جہنے دروازا کھڑکایا اے‘ اوہنوں اِٹ مار دیاں۔ چھُٹّی والے دن وی ارام نہیں کرن دیندا۔ دروازا فیر کھڑکیا۔ میں نہ چاہندیاں ہویاں اُٹھ کے دروازا کھولھ دِتا۔ دروازے اُپر کوئی وی نہیں سی۔ باہر ہوا بڑی تیزی نال جھُل رہی سی کہ ہوا دا اِک بُلا میرے پِنڈے نال کھہندا دروازے دیاں چیتھاں راہیں اندر نوں وڑ گیا۔ میں اکھّیاں ملدیاں ملدیاں جدوں دروازے نُوں کُنڈی لا اپنے بیڈ اُتے جا کے لیٹیا تے مینوں لگیا جویں کمرے وچ کسے نے پرفیوم چھڑک دِتاہوے۔ بہت ای سوہنی خشبو آ رہی سی۔ کسے اجہے پھُلاں دی‘ جِہناں داناں وی میں نہیں سی جاندا‘ مِٹھی مِٹھی سوہنی خشبو آرہی سی۔ میں وہم ختم کرنلئی لما ساہ بھریا تے اوہ خشبو میرے پورے پِنڈے وچ سمو گئی۔ مینوں لگیا جویں میں و ی ایس خشبو دا ای حِصّا بن چُکیا ہوواں۔ ہُن خشبو میرے اپنے کولوں آ رہی سی تے…………“
”ونڈ دیو‘ سبھ کُجھ ونڈ دیو“ ایس آواز نے میرا سارا خاب توڑ دِتا۔ میں اُٹھ کے پہلاں اپنے کولوں خشبو سنگھی پر اوہ شاید مُک چکی سی۔ فیر مینوں لگیا جویں خاب سچے ہو جاندے نیں پر میں تے اپناخاب وی پورا نہیں سی ویکھ سکیا۔ ادھ وچوں ٹُٹا خاب کیہ پورا ہووے گا تے جے پورا ہو وی گیا تے ایس خاب دا فایدا‘ جہڑا نامکمل سی۔
بس فیر میری اجہی اکھ کھلھی کہ بعدوں نیندر نہ آئی۔ میں چنگی طرحاں اپنے کمرے دی ہر شے نُوں ٹولدا رہیا۔ شاید میں اپنے خاب وچ موجود خشبو نوں لبھن دا جتن کر رہیا ساں۔ دروازا انجے دا انجے ای بند رہیا۔ میں اپنے ہتھاں دیاں تلیاں نوں گوہ نال تکیا جِویں اج ای ساریاں لکیراں پڑھ دینیاں ہون تے فیر پتا نہیں میرے من وچ کیہ آیا۔ میں ہتھاں دیاں تلیاں نوں اپنے نک کول لے گیاتے فیر میری حیرانی ہور ودھ گئی جدوں میں ویکھیا کہ رات دے خاب والی خشبو حالے تک میرے ہتھاں وچوں آرہی سی تے فیر میں کِنا ای چِر اپنے ہتھیاں دیاں تلیاں سُنگھدا رہیا جویں میں اوس خشبو نوں اپنے اندرچھپا لینا چاہندا ساں۔
”ونڈ دیو‘ سبھ کُجھ ونڈ دیو“ میرے کن وچ فیر اواز آئی۔ ایہ اواز گلی والے پاسیوں آئی سی۔ ڈراینگ روم گلیوالے پاسے اے جہڑی اِک مصروف ترین گلی اے۔ بھاویں سویر دے پنج وجے ہون یاں رات دااک وجیا ہووے‘ گلی وِچوں دو چار بندے‘ عورتاں ٹردیاں ہوئیاں مِل جاندیاں نیں۔ ڈراینگ روم دا اِک بوہا وی گلی والے پاسے نُوں کھُلھدا اے۔ تے اوس بوہے دے نال ای سجے پاسے اک نکی جہی باری اے جہدے بوہے میں سون توں پہلاں بند کردیناواں تاں جے سورج سویرنوں ای میرے کمرے وچ نہ آبیٹھے۔
”میراخاب توڑن والیا……“ پتا نہیں میں کیہ کیہ بولدا اُٹھ کے دروازا کھولھ کے باہر ویکھیا۔ چڑھدی جوانی دی عمر دا اِک مُنڈا‘ وال کھِلرے ہوئے‘ مونہ توں رالاں وگدیاں ہوئیاں‘ میلے گندے کپڑے پائے ہوئے۔ پیروں ننگا‘ دروازے دے کھبّے پاسے موجود گٹر اُتے بیٹھا اُچی اُچی بولی جا رہیا سی۔ ”ونڈ دیو‘ سبھ کُجھ ونڈ دیو۔“
”دفع ہو جا ایتھوں‘ کیہ شور پایا ہویا ای“ میں غصے وچ اوہنوں آکھن لگا۔
”سبھ کُجھ ون ڈدیو“ اوہ ہور غصے نال مینوں آکھن لگا۔
”اوئے ئے ئے……“ میں حالے ہور کُجھ کہن ای لگا ساں کہ ساہمنے والی دہی دی دکان والے نے آکھیا ”یار ایہ تے کریک اے‘ چھڈ پرانہ دفع کر“ نالای اوس دہی والے نے اپنے سر دی سجی پڑپڑی تے اپنی شہادت کی اُنگلی ہلائی جہدا مطلب سی کہ ایہ پاگل اے۔
”دماغ نُوں وی ونڈ دیو‘ سبھ کُجھ ونڈ دیو“ اوہ شاید ساری گل سمجھن دے بعد بول رہیا سی۔
میں اوہدے اُتے لعنت بھیجدا اندر آیا۔ میرے پِنڈے وچ جِویں کسے نے بھانبڑ بال چھڈیا ہووے۔ چھے دِناں بعدوں اِک دِن ملدا اے سون لئی‘ تے اوہ وی ایس لعنتی نے عذاب کر چھڈیااے۔“ میں پتا نہیں کیہ کیہ بڑبڑاندا دُبارا بیڈاُتے آکے لما پے گیا۔
”ونڈ دیو سبھ کُجھ ونڈ دیو“ کدے کدے میرے کناں وچ آواز پے رہی سی پر میں ہُن زیادا غُصّا محسوس نہ کیتا۔
بیڈ تے لماپیا میں بڑے پاسے پلٹدا رہیا۔ اکھاں میٹدا رہیاپر نیندر جِویں رُس گئی لگدی سی۔ میرا کئی عرصے پِچھّوں جی کر رہیا سی کہ اج کوئی سوہنا جہیاخاب ویکھاں جہدے وچ ساریاں شیواں ای سوہنیاں ہون شایدانسان اوہ ای خاب ویکھدا جہڑا اوہ آپ ویکھنا چاہنداسی ”کیہ خاباں دارب نُوں پتاہوندا اے؟“
”آلو وی ونڈ دیو‘ گوبھی وی ونڈدیو‘ خربوزے وی ونڈ دیو……“ اوہ مُنڈا شاید کسے سبزی لے جاندے نوں ویکھ کے ایہ آکھ رہیاسی۔
میرا کمرے وچ جی نہیں سی لگ رہیا پر حالے صرف دسوجے سن۔ میری تے نیندر وی پوری نہیں سی ہوئی۔ ایہو جہیاں گلّاں ای سوچ رہیاس اں کہ گھر والے پاسے دادروازا کھڑکیا۔
میں کوئی جواب نہ دِتّا تے دروازا فیر کھڑکیا۔
”کوناے؟“
”پاپا‘ ممی کَہ رہے نیں ناشتہ کر لوو“ میری دِھی پری دی اوازسی۔
”اچھا بیٹا اپنی ممی نوں کہو میں آرہیاں“
تھوڑی دیربعدوں میں اُٹھ کے مونہ ہتھ دھون بعدوں ناشتا کیتا۔ میری اِک دِھی نے میرے نال ناشتا کیتا۔ دُو جی میرے وانگوں سوناچا رہی سی تے اوہ سُتّی رہی۔ اوہناں دی ماں جھاڑو پھیردی رہی‘ کرسیاں سیٹ کر دی رہی‘ پردے جھاڑدی رہی۔ میں اوہنوں کِنی وارسمجھایا اے ایتوارنوں چھُٹّی کریا کر پر اوہ تے آکھدی اے چھُٹّی والے دن مہمان آ سکدے نیں۔ ایس لئی گھر دی حالت سدھری ہونا ضروری اے۔ گھر دی حالت سدھارن بعدوں فیر اوہ اپنی حالت سدھارن توں پہلاں میریاں دوہاں دِھیاں نوں نھوا کے کپڑے پوائے گی تے فیر اونا چِر میراوی پِچھا نہیں چھڈدی جِنا چِر میں صحیح معنیاں وچ تازا نہ ہو جاواں۔
”سبھ کُجھ ونڈ دیو“ باہر بیٹھے مُنڈے نے اُچی ساری آکھیا۔
”پاپا! ایہ کون بول رہیا اے؟“
”پاگل اے کوئی بیٹا۔“
”پاگل؟“
”ہاں“
”ایہ کس شے نوں کہندا اے‘ ونڈ دیو“
”سبھ شیواں نوں“
”جِسراں ای مینوں تے باجی نُوں شیواں ونڈ کے دیندی اے“
”ہاں ایسے طرحاں! بِلکُل ایسے طرحاں“
”ٹھیک۔ پر فری ایہ پاگل کیوں ہویا؟“
”کیوں کہ اوہ آکھدا کیوں اے سبھ کُجھ ونڈ دیو“
”سبھ کُجھ ونڈ دیو‘ آکھن والاپاگل ہوندااے“
”نہیں بیٹا! ہر انسان دی اپنی مرضیہوندی اے کہ اوہ ونڈے یاں نہ ونڈے۔ اِنج اوہدا دماغ ٹھیک نہیں لگدا۔ ایسے لئی اوہناں دے گھر والیاں نے وی اوہنوں گھر تو ں کڈھ دِتّا لگدا اے۔“
”پاگلاں داعلاج ہونا چاہیدا اے۔“ بڑی سنجیدا ہو کے تے بڑے سچے جذبے نال میری دِھی پری نے مینوں سمجھان دی جویں کوشش کیتی۔
میں پری نال ہور گلاں کردا پر اوہدی ماں اوہنوں نہان دے کپڑے بدلن دا حکم دے چُکی سی تے اوہدی ماں دے حکم اُتے میرا کیہ وس چلنا سی۔
میں جدوں اخبار پڑھن لئی اپنے کمرے وچ عینک چُکن گیا تے ویکھیامیرے کمرے اندر اک چڑی ککھ پھڑی گھم رہی اے۔ اوہ خورے آلھنا بنان لئی تھاں لبھ رہی سی۔ میں اوہدے ول ویکھیا تے اوہ آلھنے لئی چنجھ وچ پایا ککھ چھڈ کے بوہے توں باہر اُڈ گئی۔ میں اوہدے آلھنے پان لئی پھڑیا ککھ باہر کوڑے والے ڈبے وچ سُٹ کے اپنے کمرے دا بوہا بند کر کے اخبار پڑھن لئی نال والے کمرے وچ چلا گیا۔
اخبار پڑھدیاں مینوں خیال آیا کہ اج تے کرکٹ دا میچ اے۔ میں ٹی وی آن کیتا تے فیر اسیں سارے گھر والے کرکٹ میچ ویکھن لگ پئے۔
جدوں کرکٹ دا میچ مُکیا‘ اودوں سورج ڈُب چُکیا سی۔ باہر انھیرا ودھ رہیا سی۔ میں ٹُرن پھرن لئی باہر جان واسطے بوہا کھولھیا تے میری نظر اوس مُنڈے تے پئی جہڑا سویر دا بیٹھا ”ونڈ دیو‘ ونڈ دیو“ آکھی جا رہیا سی۔ اوہ شاید سُتّا پیا سی یاں بولدا بولدا ادھ ہوش دی حالت وچ اپڑ گیا ہویا سی۔ ساہمنے دہی والی دکان والے نے لسی دا گلاس بنا کے اوہدے کول آ کے اوہنوں پیانا چاہیا پر اوہ فیر اُچی ساری آکھن لگا ”ونڈ دیو‘ سبھ کُجھ ونڈ دیو“
”مر جائیں رب دا ناشکرا نہ بن“
”ونڈ دیو‘ رب نُوں وی …………“ اوہ شاید کُجھ آکھ دیندا کہ دہی دی دُکان والے نے اوہدے مُونہ اُتے ہتھ رکھ دِتا۔
رات دے کوئی اٹھ وجے میں جدوں گھر آیا تے بوہے اُتے اوہ اُنجے ای بیٹھا ہویا سی تے تھوڑے تھوڑے وقفے مگروں آکھ دیندا سی ”ونڈ دیو“ میں اوہدی گل ول کوئی دھیان نہ دِتا جویں میں کئی سالاں توں ایس گل داعادی ہو گیا ہویا ساں۔ گھر دا بوہا کھولھیا تے پلاء دی خشبو آئی۔ شاید اندر کچن وچ کسے نے پلاء دے پتیلے دا ڈھکن کھولھیا سی۔ مینوں زور دی بھُکھ لگی سی۔ میریاں دوویں دِھیاں تے اوہناں دی ماں جِویں میرا انتظار کر رہے سن۔ جدوں اسیں سارے رل کے کھان لگے تے مینوں خیال آیا اوس وچارے نے جہڑا سویر توں بیٹھا ”ونڈ دیو“ آکھ رہیا سی‘ کُجھ وی تے نہیں کھادا۔ چلو اوس نُوں کُجھ دے آئیے۔
”ایہ ڈونگے وچ میں اوس پاگل لئی چاول پائے نیں‘ جاؤ اوہنوں دے آؤ۔“ میری بیوی نے مینوں جد آکھیا تے میریاں دِھیاں دِیاں نظراں نے مینوں ایس کم لئی جِویں حکم دے دِتّا۔
پاپا جلدی آنا فیر اسیں کھاناشروع کراں گے کٹھے۔“ میری دِھی پری بولی۔
اوہنوں کوئی جواب دِتے بِنا میں دروازا کھولھیا تے اوہ مینوں ویکھدیاں ساری ای بولیا ”ونڈ دیو‘ سبھ کُجھ ونڈ دیو“
”ہاں ونڈ دِتا اے‘ ایہ لے توں چاول کھا لے“
”ایہ تیرا حِصّا اے۔“
”میرا حِصّا وی ونڈ دیو‘ سبھ کُجھ ونڈ دیو“ آکھ اوہ اُٹھیا تے اینی طاقت نال دوڑیا کہ ویکھدے ویکھدے اوہ انھیرے وچ گواچ گیا۔ میں بُہت دیر تک تے بُہت دُور تک اوہنوں بھالدا رہیا تے فیر پریشان جہیاہو کے واپس پرت آیا۔
”اوہ چلا گیاہویا اے“ میں اپناانتظار کرن والیاں نُوں ونڈ دیو بولن والے مُنڈے بارے دسیا۔ اوہ بِنا کُجھ جواب دِتے مینوں ویکھ کے کھانا شروع کرن لگے۔
ساریاں نوں زور دی بھُکھ لگی ہوئی سی۔ اوہ میرا انتظار کردے تھک چکے سن۔ فیر اسیں ساریاں نے اپنے حِصیاں سمیت اوہدا حِصّا وی ونڈ کے کھالیا۔
٭……٭……٭
