کہانچی /وڈا احسان

کہانچی/ وڈا احسان

اوہدی میری ملاقات قصور جان والی نان سٹاپ ویگن وچ ہوئی۔تھوڑی بہت جان پچھان بعدوں اسیں انج ہو گئے جویں گوڑھے متر ہویے۔اوہ اُنی ویہ ورھیاں دا نوجوان، جہدی داڑھی نے اجے تک اُسترے دا مونہ نہیں سی ویکھیا۔اوہدے ہاسے وچ دوجیاں نوں متاثر کرن والی ادا مُکی پئی سی۔
”میں ایتھے لاہور وچ اک مدرسے اندر پڑھدا ہاں“ اوہنے دسیا۔
”ویری گُڈ“ میں اوس نوں کہیا”دینی تے دنیاوی دوویں علم حاصل کرنے چاہیدے نیں۔“
اوس نے میرے کولوں پُچھیا کہ میں کیہ کردا ہاں میں دسیا کہ قصور دے ڈگری کالج وچ ”پنجابی“پڑھانا۔
گلاں باتاں کردے اسیں قصور بس سٹینڈ اپڑ گئے۔
میرے کول دوبیگ سن اک وچ کپڑے سن تے دوجے بیگ وچ کتاباں تے دوایاں سن،نال اک رجسٹر تے اپنیاں کہانچیاں لکھیاں ہویاں سن۔
بس توں اُترن لگیاں اوس نے کپڑیاں والا بیگ میرے کولوں پھڑ کے موڈھے لمکا لیا اک استاد ہوون دی وجھا توں اوہ میری عزت کرنا چاہندا ہووے۔
”پہلے ٹائیلٹ ہو آواں فیر اگانہ جاواں گے؟“ میں اوس ول سوالیا نظراں نال ویکھیا تے اپنا دوجا بیگ وی اوہدے کول رکھ کے بس سٹینڈ تے بنے لوکائی دے ورتن لئی ٹایئلٹ ول ویکھیا۔
ہُن میں بے فکر ساں۔میرا سامان میرے جویں اک مِتر کول ای موجود اے،میں ہور بے فکرا ٹایئلٹ ول چلا گیا۔
بے فکری نال ای پرتیا۔
اوہ میرا بیگ لے کے تِتر ہو گیا ہویا۔۔مینوں حواس گواندیاں لوکائی لئی بنے ٹایئلٹ ورتن والیاں کولوں پیسے لین والے نے مینوں دسیا”تہاڈے نال والا تہاڈا بیگ دے کے چلا گیا اے“
اوس نے اپنے کول پئے بیگ نوں میرے ول ودھاندیاں کہیا”اوہ کہ رہیا سی اوہدی لاری نِکل جانی اے“
اوس نے میرا اک بیگ مینوں پھڑا دِتا۔
جاندی واری اوہ اک وڈا احسان کر گیا سی۔اوہ میرا کپڑیاں والا بیگ لے کے گیا،کتاباں تے دوائیاں دا بیگ چھڈ گیا۔
”اسیں تاں ہے ای ناشکرے لوگ آں اوس نے میرے اُپر وڈا احسان کیتا۔“میں سوچیا”جے اوہ دوویں بیگ لے کے نس جاندا تاں میں اوہدا کیہ کر لیندا۔۔۔۔۔ “