بالاں واسطے صحارا دی اِک کہانی

سیہہ نے شُتر مُرغ نوں کویں ہرایا؟
(صحارا توں اِک داستان)

جو لوک صحرا وچ رہندے نیں اوہناں نوں ایدھر اودھر واہوا ٹُردیاں پھردیاں رہنا پیندا اے کیوں جے اوہناں دا جیون ایس نال ای ممکن رہ سکدا اے۔ اونٹھ،بکرے، بھیڈاں اوتھے پھردیاں سن۔ اوہناں نوں کھان لئی کُجھ چاہیدا سی تے صحرا وچ خوراک ٹاویں ٹاویں ای لبھدی اے، پر جدوں مینہ پیندا اے تاں اودوں حالات بدل جاندے نیں۔
جدوں مِینہ پیندا اے تاں صحرا دے واسی جو اُگاندے نیں سوکے دے ویلے اوہ ٹُر جاندے نیں تے فصل پکن ویلے مُڑ آندے نیں تاں جو اوس نوں وڈھیا جا سکے۔
جدوں صحارا وچ جَو دی فصل جوبن تے سی۔ صحارا بارے تے تُسیں جاندے ای او کہ ایہ دُنیا وچ اپنی وکھری پچھان رکھدا اے۔ ایہ پچھان
اونچ نیچ ودھدی پئی لوکاں نُوں واپس سدّھن لگی۔ ایسے ای دوران اوتھے اِک شُتر مُرغ تے سیہہ وی سن۔ اوہ کھیت وچ ای ملے سن تے تھوڑی بہت گل وی ہوئی۔
”ایہ بہت اوکھا لگدا اے۔“ شُتر مُرغ بولیا۔ ”جدوں کسے دا قد مساں ای جَو دی فصل جِڈا ہووے۔“ سیہہ نے سوچیا ایہ تا ں چنگی گل نہیں کیتی اے۔ ”میں نِکّا واں۔“ اوہ بولیا ”میں نِکّا ضرور آں پر صحارا وچ سبھ جِیواں توں ودھ تیز دَوڑ سکدا ہاں۔“
شُتر مُرغ نوں اپنے کنّاں تے یقین ای نہ آیا۔ ”ساریاں توں ودھ تیز“ اوہ چِیکیا۔ ”میرے نِکّے کنڈھے بھرے مِتّر۔ بغیر شک شُبھے دے دُنیا وچ میں ای سبھ توں تیز نسن والی مخلوق آں۔“ ایہ ویکھ میریاں لتّاں نوں،تے اوہ اینیاں لمیاں تے طاقتور لتّاں نُوں ویکھ کے ہسدا اے۔ ”ایہ شاید،دوڑن واسطے سبھ توں ودھ تگڑیاں چنگیاں لتّاں نیں۔“
”ٹھیک اے“ سیہہ نے کہیا۔ ”اچھا تے تُوں ایہ سوچنا ایں۔ پر ایس دا کیہ کیتا جا سکدا اے۔ فرض کرو اسیں جَودی فصل دیاں پالاں گِنن دا فیصلا کرنے آں ک کون پہلاں چھیتی چھیتی کر لیندا اے۔؟“
”چنگا اے“ شُتر مُرغ بولیا۔ ”مینوں تاں پتا اے کہ کون ودھیا تے چھیتی کرے گا۔“ او کُجھ اُلانگھاں دوڑیا تاں جے سیہہ نُوں وکھا سکے کہ اوہدے ورودھ وچ کون کھلوتااے۔
”بُہت ای ودھیا جہی ہار لبھنی تینوں“ اوس دسیا۔
”پر میرے نال دوڑنا تے پینا تینوں؟“ سیہہ نے کہیا۔
”کیوں نہیں، کیوں نہیں میرے پیارے مِتّر۔“ اوس نے کہیا۔
اوہناں نے اِک دُوجے دے اگلے دیہاڑ دوڑ لاون دا سوچیا۔ ایسے ای دوران اوہ اپنے مِتّراں نوں کل دی دوڑ واسطے سدّا دیون لئی چلے گئے تاں جو دوڑ دے ویلے اوہ اوتھے موجود ہوون۔
سورج دی بُہتی دُھپ چڑھن توں پہلاں پہلاں ای اوہ دوویں جَو دی فصل وچ آ ملے سن۔ شُتر مُرغ نوں اپنے اُتے پُورا بھروسا لگدا سی۔ سیہہ بہت سنجیدا سی۔ شُتر مُرغ دے مِتّر کھیت دوالے اوس نوں ہمّت دوان لئی کھلوتے سن۔ دُوجے پاسے سیہہ تے مِتّراں دا ناں نشان ای کوئی نہیں نظرآرہیا سی۔ ”اچھا تے ایہ اے“ شُتر مُرغ نے سوچیا ایہ اوہ اینے نِکّے نیں کہ جَو دی فصل وچ وکھائی ای نہیں دے رہے، وچاری نِکّی مخلوق۔ سیہہ……
اوہ اوتھے اکٹھے کھلو گئے تے اَکھ جھپکدیاں ای شُتر مُرغ نظراں توں غائب ہوگیا۔ شُتر مُرغ ہسدیاں ہسدیاں کھیت پارکرنا شروع کیتا۔ ”اِک…… دو …… تِن…… چار…… پنج……“ اوہ اُچی ساری بولدا گیا تے وِ چ وِچ اِک اِک قطار چھڈدا گیا۔
اوس نُوں سیہہ دی واج نے ڈرایا۔ تِن……چار…… پنج…… چھے…… ست……“
شُتر مُرغ نوں اپنے کنّاں تے یقین نہیں سی آرہیا پر اوس نے اپنی تیز چال جاری رکھی۔ ”چھے……ست…… اٹھ…… نوں …… دس……“ اوہ چِیکیا۔
”نَوں …… دس…… یارھاں …… بارھاں …… تیرھاں ……“ اوہدے ساہمنیوں سیہہ دی واج آن لگی۔
شُتر مُر غ ہُن ہس نہیں سی رہیا۔ اوس دیاں لتّاں جِویں کھت وچ اُڈ رہیاں سن۔ ”چودھاں …… پندرھاں …… سولھاں ……“۔ اوہ فیر چِیکیا۔
جَو دی فصل دیاں 21قطاراں سن۔ ”اِکی“ شُتر مُرغ بولیا۔ اوہدے دوست اوس نوں ودھائیاں دیون لئی نسّے۔
پر اوتھے سیہہ کھلوتا سی۔ اوہ کھیت دے کونے تے کلّا ای ریت دی پناڑی اُتے خموشی نال بیٹھیا سی۔ انج سیہہ جِت چُکیا سی۔
شُتر مُرغ بڑا پریشان ہویا۔ اوس نوں کُجھ سمجھ ای نہ آیا۔ پورے جوش و خروش نال اوس نُوں پوری شدّت نال غُصّا آیاتے اوس نے کدے خُد نُوں دُبارا نہیں پُچھیا کہ دوڑ دے شروع ہوون ولے سیہہ دے سارے ساتھی کِتھے سن۔ ایہ بھیت صر ف سیہہ بارے دُوجے سیہہ ای دس سکدے نیں۔

٭٭٭٭٭