کہانچی

اوہنے گھر دا بوہا ٹھک کردیا ں کھولیا،سکولاں ساہمنے چنا چاٹ ویچن والا چھابا اوس دی سایکل پچھے نہیں سی۔

کرونا وائرس آون نال سکولاں دی چھٹیاں ہون کر کے ا جکل ا وہ مزدوری لبھن جا رہیا اے۔

تِن بالاں وچوں سبھ توں نکا بال اوہدے ول دوڑیا۔

”امی نے اج وی کجھ نہیں پکایا“

اوس نوں ساری گل دا پتا سی پر فیر وی اوس نے جیوں بھرم رکھیا ہوئے۔

”کیوں؟‘‘

”کہندی اج وی تیرا ابا جلدی نکل گیا سی گھروں“

”ہاں ہاں مینوں چیتا ای نہیں رہیا سی کہ گھر راشن جوگے پیسے دے جاندا“

”ابا ہُن۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔“

”پر۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔“

اوہ فیر بولن لگیا سی کہ اوس نے اپنے دوواں بالاں نوں ویکھیا اوہناں نوں سمجھ دی بھکھ نے رَج کے چُپ کروا دتا سی۔

”اج دوجا دن اے مزدوری نہیں لبھی“اوہدی گھر والی نے مرجھائے مُکھ توں سیہانیا سی اوس نوں پچھلے دن دے فاقے نے پہلاں توں ودھ سمجھدار بنا دتا ہویا اے۔

”پیسے کیوں لوڑ ہوندے نیں ایہ میرے نکے بال تینوں نہیں پتا لگ سکدا“ اوس نے اپنا صافا سر توں لایا تے اپنے آپ نال ای گل کیتی سی۔

”سویرے وی تیرے جاگن توں پہلاں ای مینوں گھروں نکل جانا پینا اے“ ایہ آکھدےہوئے اوس نے اپنی گھر والی ول ویکھیا تے انھیر بھرے کمرے وچ چلا گیا۔۔۔۔۔۔۔