کال سکال

کال سکال

کالج پڑھدیاں ہوئیاںای کتاباں پڑھن دی لَت اوہنوں لگ گئی ہوئی سی اوہناں ای دِناں وچ اِک دن جدوں بدل چھائے ہوئے سن۔ اوہدے گوڑھے مِتر نے انارکلی دے کول لگدے فٹ پاتھاں اُتے پرانیاں کتاباں نال سجدے بازار بارے دسیا۔ ایہ کتاباں سستیاں وی ہوندیاں اَنمول وی جس کر کے اوتھے ہر ایتوار نوں اَپڑنا اِک عادت جہی بن گئی۔اوس نوں لگدا اوہ جس ایتوار اوتھے نہ جایئے تاں اوہنوں اِنج لگدا اے جویں کجھ اَدھورا پن جہیا ای اے جس نوں پُورنا بہت ضروری اے۔اوس ایتوار وی اوہ پُرانیاں کتاباں وچ اپنی پسند دی کتاب دی بھال وچ ای کھُبھی ہوئی سی کہ اِک ولایتی پرفیوم دی خشبو نے اوس نوں سر اُٹھا کے اپنے سجے پاسے ول ویکھیا،جس پاسیوں اوس نوں خشبو آندی محسوس ہوئی۔اِک بدیسی جوڑا اَتے نال اِک نِکی جہی بالڑی کتاباں ویکھ رہے سن۔سوانی نے لال سُوہی سکرٹ پائی ہوئی اے؛ بُوٹ بڑے برِیک چُنجھ والے سن جد کہ اوہدے نال کھلوتے بندے نوں جو اوس دا گھروالا ای جاپدا سی، اوہنے ٹریک سُوٹ پایا ہویا، اوہناں دوواں نال بالڑی جو اَٹھاں دساں ورھیاں دی ہونی اے۔اوہنوں اوس ویکھیا تے ویکھدی ای رہ گئی؛ہو بہو اوس گُڈیاں وانگ جس نال اوہ کھیڈنا چاہندی رہی اے؛ پر گھر والے اوہنوں گُڈیاں نہیں لے کے دیندے سن۔ اوہ جد وی ایہ گُڈیاں کسے کول ویکھدی تاں اوس دا بڑا دِل کردا کہ اوہ وی گُڈیاں نال کھیڈے، اوس کول ڈھیروڈھیر گُڈیاں ہوون۔اوہ جد وی اپنی ماں نال بازار جاندی تاں گُڈیاں والیاں دُکاناں اندر شیشے دیاں الماریاں اندرسجائیاں گُڈیاں نال اپنیاں اَکھاں نہاردی رہندی۔ اوس دی ماں وی کدے وی اوس دے اندر نوں نہیں سی جان سکی۔شیشے اندر سجیاں گُڈیاں جِنیاں سوہنیاں ہو سکدیاں سن اوس ورگی ای اوہ بدیسی بالڑی لگی۔ ایسے لئی اوہ جنون جہے نال اُٹھی تے کتاباں دی بھال نوں جویں اِک لمحے لئی وسار گئی ہووے۔اوس نے اُٹھدیاں ای اوس بدیسی بالڑی ول اپنا ہتھ ودھادِتا جیوں اوس نال ہتھ ای نہ ملانا ہووے سگوں ایہ وی ویکھنا چاہ رہی ہووے کہ سچی مُچی دی بدیسی بالڑی اے یاں کسے گُڈی نوں اوہ جوڑا نال لئی پھردا اے۔

اوہ گُڈیاں ورگی بالڑی اَج اوس نوں یاد آ ن لگی کیوں جے اَج وی اوسے طرحاں دی ای ایتور سی گوڑھے بدلاں نال بھری ہوئی،اوہ اَج وی اوسے گُڈی نوں بھالن لگ جاندی؛ پر آل دوال اُنج دااُکا نہیں اے اوہ بدیسی پتا نہیں کِتھے اَپڑے ہونے نیں اوہ سوچاں وچ سرکار ولوں چلدی سستے کرایےوالی بس وچ بیٹھی اوس خشبو نوں اَکھاں بند کے محسوس کرن دا چارا وی کردی اے۔

گھر اَپڑدیاں ای پورے شہر وچ گھر بندی دا سرکاری اعلان ہو گیا۔

اوس نے ٹی وی تے جویں ای خبر سُنی تاں اندر کنستر وچ جا ویکھیا ؛ سیرکُو آٹا سی تے چاؤل اینے کُو سن اوس لئی صرف اِک وار ای بن سکدے سن صرف اِک گلاس چاؤل پئے سن جہناں نال او ہ اِک دیہاڑ تاں کڈھ سکدی اے،جے اوہ بچت کرے دُپہراں نوں نوں اُٹھ کے پکاوے تے رات نوں وی ایہ ای کھا لوے؛ سویر دا ناشتا نہ کرے گی۔اوس نے جِنا و ی کھان پین دا سامان سی اوس نوں بُہتی توں بُہتی دیر نال سانبھ سانبھ کے ورتن دا سوچنا شروع کر دِتا،کیوں جے جس اخبار وچ اوہ ٹیلی فون اَپریٹروجوں کم کر رہی سی؛ اوس دے سرکاری اشتہار پچھلے اَٹھ مہینیاں توں بند ہوئے پئے سن ، اوہنوں تنخاہ نہ دِتی گئی،اوس دے نال کم کردے ہور ملازماں نے وی وکھالا کردیاں ہوئیاں ملازمت ای چھڈ دِتی تے اِک مہینا ہو گیا اوس نوں دَر دَر تے بھٹکدیاں کوئی ملازمت اوس نوں نہیں مل سکی۔۔۔۔تے ایسے دوراں گھر بندی دا سرکاری اعلان۔۔۔۔۔۔

گھر آندیاں اوس نے ٹُٹی سکرین والے اپنے موبائل نوں چارجنگ تے لا چھڈیا۔ا یہ موبائل اوس دے نِکے بھرا نے اوہنوں اوس ویلے دِتا سی جدوں اوہنے پڑھن لئی دوجے شہر ڈیرے لائے سن۔اوس نوں دوجے شہر وچ ای مہینا مُکن توں پہلاں ای بنب دھماکے وچ پورا خاندان مُک جاون دا پتا چلیا تاں اوہ بے آسرا ہو گئی۔کئی تھاوں تے نِکیاں نِکیاں نوکریاں نال اوس نے اپنے جیون نوں رِیڑھیا۔ اج وی اوس نوں موبایل پھڑدیاں اپنا نِکا بھرا چیتے وچ آ گیا تے اوس نے یاداں نوں مُکاون دا جتن کردیاں ہوئیاں مِتراں دے گھلے سنیہے پڑھنا تے کجھ سُننا شروع کیتے۔اَج اوس نوں وَٹس ایپ تے گھلی گئی اِک ویڈیو ویکھن نوں مِلی تاں اوہدے وچ چائنا دے واسیاں دی جنوراں نوں کھاون دی ویڈیو سی، کھولھدے ہوئے پانی وچ جیندے جاگدے جنوراں نوں سُٹیا جا رہیا سی اوہ چَؤں چَؤں کردے باہر نکلدے ہن تاں باہر کھلوتا بندا اوس نوں لکڑ دے موٹے سارے ڈنڈے نال اینا زور کے ماردا اے کہ اوہ اندر ای اندر رہ جاندا اے۔اک اَتی سُندر سوانی اپنے گلابی ہونٹھاں نال جیندیاں چُوہِیاں نوں مونہ وچ پاندی اے ، اُتوں بیئر دا بھریا گلاس۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔اِک بیئر دے گلاس وچ کنکجھورا پا ندا ہور بندا۔۔۔۔۔۔۔۔اوہو۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔اوس کولوں کدے ایہ نہیں ویکھا جانا اے۔اوہ تاں کدے ایس نوں اپنے کمرے وچ وی نہیں سی برداشت کر سکدی؛جے دُنیا وچ کسے اجہے جنور بارے دسنا پوے جہدے کولوں اوہ سبھ توں ودھ ڈردی اے تاں اوہ یکدم کنکجھورے دا ناں لے دیوے گی۔بالپن وچ تاں ایس کنکجھورے نوں ویکھ اوہ اِک دن لیٹرین وچوں باہر نس آئی سی۔۔۔۔۔

“جنور کِویں کھاون گے؟”

“پنچھیاں نوں کون دانا پائے گا”

اوہ اپنے اِک مِتر نال اپنے اندر نوں شیئر کردی اے۔

اگلے ای پَل اوہ اپنے کہانیکار مِتر نوں مِسڈ کال کردی اے جو اوس نوں فَٹ ای موڑویں کال کر دیندا اے۔رَسمی سلام دُعا توں بعد اوہ گلاں چھوہندے نیں:

“کوئی نویں کہانی لکھی اے؟” جیوں اوہ اوس دی کوئی کہانی پڑھنا چاہوے۔

“نہیں”

“کیوں؟”

“جی ای نہیں کیتا۔” اوہ مریل جہی ہوئی واج وچ کہندا اے۔

“جی نوں کرواؤ یار تہانوں کِنے ای مہینے ہو گئے نیں کہانی لکھن لکھن کردیاں”اوہ دسن لگدی اے؛ اوہ اوہناں نوں کہن لگدی اے”،ہُن تاں ایس ورھے ای تیریاں دو کتاباں وی چھاپیاں گئیاں نیں شاید وڈا کہانی دا نعام وی ایدکیں تیرا ہوئے۔”

دوویں ہسے سن۔

ا"ِک دو موضوع اجہے نیں جہناں نوں لکھنوں ڈر آندا اے"

"کاہدا ڈر"

"موت دا تے مذہب دا ڈرٗ"

"بڑے نازک جہے موضوع نیں"

"فیر اُکا ای نہ لکھو"تے اوہ فیر دسن لگی " پکدے رہن دو ایس کہانی نوں فیر کسے ہور طرحاں لکھن دا جتن کر لینا"

اودھروں کہانیکار مِتر بُہتا ای نا اُمید ہویا بیٹھا اے۔”کہدے لئی لکھاں،مینوں لگدا اے ایدکیں میں بچنا نہیں اے”اوہ کہندی اے کہ اجہیا کجھ نہیں ہوندا پر اوس دی گل نوں گولنوں بغیر ای اوہ بولی جا ون لگا”تینوں تے پتا اے میرے جیون وچ جہڑی وی نویں وبا آئی اے اوس نے مینوں ضرور جکڑیا اے ویکھ ڈینگی نوں ای ویکھ لے میں اخیرلی سٹیج توں پرتیاہاں۔۔۔۔۔

"ایس واری تاں بچن دی وی کوئی اُمید نہیں اے"

"لوکیں تاں جنازے نوں وی ہتھ نہیں لاندے نیں،سُنیا اے بغیر نہوائے دھوائے اک مومی جامے وچ لپیٹ کے تابوت وچ رکھ دیندے نیں فیر اگوں اک ایمبولینس وچ پا کے اَبادی توں دُور قبرستاں اندر جا نَپ آندے نیں۔”

؎اوہ دوویں حدوں ودھ گھنبیر نیں۔

حدوں ودھ ڈرے ہوئے وی۔

حدوں ودھ فکراں وچ پر عملی طور تے اوہ کر وی کیہ سکدے نیں؛اوہ خموشی نوں مُکاندی اے”کل ٹھوکر نیاز بیگ تے اِک روگی بارے سُنیا کہندے نیں کوئی اوس نوں ہتھ لاون واسطے وی تیار نہیں سی اوہدے اپنے گھر والے وی نہیں۔ایمبولینس والیاں نے اَگے ودھ کے اوہنوں ایمبولینس وچ رکھن لئی وی انکار کر دتا”

کہانیکار نے وی سوشل میڈیا تے ویکھی اک ویڈیو بارے دسیا"ہور تے ہور اِک پیو نے اپنے بال نوں دس فُٹ دُور ای رکھیا سی ایمبولینس وچ اوہ آپ جا کے بیٹھا "

“میں وی اِک گجرانوالا دی ویڈیو ویکھی اک گھبرو ڈھیہ گیا سی تے کوئی اوس دے کول جاون لئی وی تیار نہیں سی۔ امدادی جتھے نوں فون کیتا تاں اوہناں وی آون توں انکار کر دتا”

ایہناں سبھ حالات نوں ویکھ کے کیہ کیتا جا سکدا اے،ایہ وایرس ہے ای بہت خطرناک۔جیونا تاں سبھ نوں پیارا لگدا اے نا”اوہناں نے جیوں گل نوں مُکانا سی۔

“جینا تاں سبھ نوں پیارا لگدا اے” ایہ گل اوس نوں وار وار سنائی دیون لگدی اے۔ماپیاں بِنا اپنے نِکے بھرا بِنا جینا اوہنوں کدوں پیارا لگدا سی ، اوہ نہیں سی سمجھدی کہ اوہ ہور کجھ دیہاڑے وی جی سکے گی؛ پر ویلا بیتن دے نال نال اوس نے جیون لئی جویں اپنے آپ نوں منوا لیا،جیونا او س نوں ودھیا لگنا شروع ہویا تاں اوس نے جیون دے رس نوں ماننا شروع کر دتا ہوئے۔پر اوہدے اندر جہڑا ڈر وڑ بیٹھا سی اوہ مُک نہیں سی رہیا،ایہ ڈر موت دا ڈر سی جو اوس نوں چفیرے ای ودھدا وکھالی دیون لگدا اے۔

پہلادِن اوس نے اِک گلاس چاؤل پکا کے لنگھا لیا سی۔دوجے دو دِن بڑی مشکلاں نال آٹے تے دالاں نال کڈھی۔ایہ دالاں اِک دو بُکاں توں ودھ نہیں سن بچیاں ہوئیاں۔ٹی وی دیاں خبراں وچ موتاں ودھ رہیاں سن،شہراں نوں ایس نے سُنجھا کر دتا سی کھان پکان والیاں شیواں دیاں دُکاناں کھلیاں سن پر اوہناں لئی پیسیاں دی لوڑ سی جو اوس کول مُک گئے سن۔جے ایہ گھر بندی نہ لگی ہوندی تاں اوس دے مِتر نے اوہنوں اُدھار رقم دین دا جو وعدا کیتا سی اوہ پورا ہو جاندا تاں اگلی نوکری دی بھال وی ہو جانی سی تے اوس دی دال روٹی وی چل پینی سی پر ہویا ای کجھ نہ اوس دے مِترنے پہلے دن ای اپنے پِنڈ لئی سامان پیک کردیاں دسیا سی کہ راہ وچ جاندیاں پیسے کڈھوان دی کوشش کرے گا تے اوہنوں کسے صورت وچ اپڑا دیوے گا پر کسے بنک دی اے ٹی ایم ای نہیں سی چلی۔اُمیداں مُک رہیاں سن تے اوس دے گھر والیاں نے اوہنوں اجہی کالھ پائی سی کہ مِتر وی اوہدے لئی کجھ نہ کر سکیا۔ہُن اوہدا مسلسل نمبر بند جا رہیا سی “شاید اوہدے پِنڈ نیٹ ورک نہیں آ رہیا ہونا” اوہ خُد نوں دسدی اے۔

تیجا دِن وی اوکھے سوکھے ہو کے لنگھ گیا۔

“سرکاری اہلکاراں نے سر جوڑے نیں۔”

“سیاستداناں نے ماڑیاں نوں راشن دین لئی سوچیا اے،پر عملی طور تے اجہیا کجھ نہیں” ٹی وی تے لگیاں اوہ خبراں سُن رہی اے۔

“بُھکھ نال اوہدے ڈِھڈ وچ کَڑل پین لگدے نیں۔اوہ اُٹھ کے پانی گلاس دا بھر کے کول رکھدی اے۔

اِک دُکان توں جد اوس نے اُدھار سودا لینا چاہیا سی تاں اوس نے پچھلے مہینے دے ای دو ہزار دا مطالبا کر لیا۔ کسے دُکان توں اُدھار وی نہیں مِل رہیا،چنگا تے چوکھا مناون دی سوچ نے دُکانداراں نوں ہمیشا توں ای سمجھدار رکھیا ہویا اے۔

کدے اوہ ہمت ہار جاندی اے”اوہ کجھ نہیں کر سکدی،اوہ خیرات لئی ہتھ پھیلا دیوے؟” اوہ اپنے آپ نال گلاں کردی اے”میں انج کدے نہیں کراں گی،میں جَر لواں گی اخیر کِنی کُو بھُکھ اے” اوس دے ذہن وچ بھکھ آندیاں ای مہاتما بُدھ دی تصویر بنن لگ جاندی اے۔اگلا دِن ہور بھیانک لگن لگدا اے۔

ودھدی ہوئی وباء نے پورے مُلک نوں اپنی لپیٹ وچ لے لیا اے،سہندے لوکاں نے اپنے گھراں وچ کھان پین دا چوکھا سامان بھر لیا اے۔

اوس دا نیٹ پیکج مُک گیاہویا اے۔

اوہ بڑی ہمت کر کے اُٹھدی اے، پانی دا گُھٹ بھردی، پر پچھلے دِناں دی بھکھ نال اَج اوسنوں پانی نال وی سکون نہیں ملدا اے اندر جیوں کَھوہ جہی ودھ گئی ہووے۔ایسے ای اُدھیڑ بُن وچ کہ اوس نوں کیہ کرنا چاہیداکیہ نہیں اوہ اُٹھ کھلوندی، سوچدی اے”پنچھیاں جنوراں نے کیہ کھانا اے کتھوں کھانا اے؟”اوہ سوچدی اے “شاید کسے رُوڑھی توں اوہناں نوں کجھ مل جاوے گا۔۔۔۔۔۔۔۔۔اوہ شہر توں دُور نَس کے اوتھے اَپڑے ہونے نیں جتھے اوہنا ں نوں کجھ کھاون نوں مِل جاوے۔۔۔۔۔۔

اوس نوں جون ایلیا دا مصرع چیتے آندا اے “یہ لڑکی فاقا کش ہوتی تو بد صورت لگتی” اوہ ہسدیاں ہوئیاں شیشے اَگے آ کھلوندی اے۔سویر توں شام وی ہو چکی اے کھڑکی کھول کے باہر وی نہیں ویکھیا جا سکدا کیوں جے اِک وڈے جنک فوڈ دے اشتہار دی ہورڈنگ لان واسطے عمارت دے مالک نے ایتھے لوا دتا اے۔اوہ تاں باہر نکلنوں وی ڈردی ، کیوں جے کہیا جا رہیا اے کہ ایہ بیماری کسے نوں چھوہن نال ودھ سکدی اے دَساں دِناں دے اندر اندر اوس دیاں علامتاں اینیاں ودھ جاندیاں نیں کہ لا علاج ہو جاندی اے۔

اَج اوس نوں کدے کدے ایوں لگدا اے کہ ٹی وی اُتے دسیاں ہوئیاں بیماری بارے دسیاں ہوئیاں ساریاں علامتاں تاں نہیں مُڈھلیاں علامتاں اوس نوں محسوس ہوون لگدیاں نیں۔

شام توں رات ہو گئی۔

اوہدے کول کھاون لئی کجھ نہیں بچیا اے۔

اوہ باقی کرایا داراں وانگ ایہ بلڈنگ چھڈ کے وی نہیں جا سکدی،اوہ کہدے کول جاوے؟اوہ سوچن لگدی اے۔

سماج نوں اپنیاں قائم کیتیاں قدراں نال نہیں لیایا جا سکدا اے سانوں سبھ نوں سماج دیاں قائم کیتیاں قدراں مطابق جینا پیندا اے

تے سبھ ایہناں قدراں نال ای جیندا اے۔بس۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔کوئی کوڑھ سی جس نوں اوہنے اپنے آپ کولوں ای لُکا لیا۔اوس نوں یاد آندا اے جدوں اوہنے اپنی سوچ وانگ جینا چاہیا تاں سماج نے اوس تے رَوکاں لانیاں شروع کر دتیاں سن۔ اوہ جویں اپنے جیون توں ای پچھانہ ہَٹ گئی ہووے۔اپنے بارے ایہ سبھ گلاں اَج اوس نوں کیوں ہِمت نہیں سن دوا رہیاں۔اوہ کمزوری نال کنبی سی،اکھاں بند کر کے سونا وی چاہیا پر سبھ جتن بے کار ہو گئے سن۔

اوہ جیوں شام توں رات تک دی ای تانگھ وچ سی۔رات ہوندیاں ای پوری مارکیٹ سرکار ولوں بند کرا دتی جاندی ۔چُپ چان ودھ جاندی ، ایس چُپ نال اوہ پچھلے دو دیہاڑیاں توں جی رہی سی پر اوس دے بھیت نوں نہیں سی بھال سکی۔

اوہ اَج تاں اپنے ای بھیت نوں بھالنا چاہندی سی اپنے بھُکھ دے بھیت نوں وی۔اوہ کوئی فیصلا نہیں سی کر سکی کہ اوہنوں کیہ کرنا چاہیدا،اوہ پنچھیاں جنوراں بارے سوچن لگدی اے اوس دی بھکھ اوس نال ای اے اوہ اپنے والاں نوں کُنجدیاں جیوں کوئی وڈا فیصلا کر لیندی خُد ای خُد وچ اوہ اپنے کپڑیاں نوں ویکھن لگدی اے کہ اوہ گندے میلے تاں نہیں نیں۔کمرے وچ پئی اِکو اِک منجی دے اُتے پئے گدے دے کونے نوں چُک کے تھلوں کُنجی پھڑ بوہے توں باہر نکل آندی اے۔

پوری گلی وچ خموشی دا راج،اوہ ہولی ہولی اگانہ نوں ٹُردی خموشی خلاف جیوں کوئی وڈا ورودھ وکھالا کردی پئی ہووے۔

گلی دی نُکر توں اک گھر پہلاں،چِٹے رنگ دے بوہے والا گھر اے جتھوں اوہ ہر وار لنگھ اے ای آندی اے کیوں جے ایس توں وکھ کوئی ہور راہ ای اوس دے گھر ول نوں نہیں بن سکدا۔بوہے نوں کھُلھا ویکھ اوہ دُوروں ای جویں چونک جاندی اے،اِک سوانی مانجھا پھڑی بوہے دے ساہمنے کھلوتا پانی کھلاردی پئی اے،اوہدے کول اوس دا بال کھڑا خموشی نال ٹُردی نوں ویکھ کے کھِڑ کھِڑ ہسن لگیا

اَ تے اوہدی ماں اوس نوں گُھوری وَٹ کے چُپ کرواندی کہن لگی“پُتر ایہناں رَبّ دی جِیاں نوں ویکھ کے ہَسی دا نہیں”گل کرنوں بعد اوس نے اپنے ہتھ وچ پھڑے جھاڑو نوں زمین اُتے پھیرنا شروع کر دِتا۔

گلی دی نُکر مُڑن توں پہلاں پنچھیاں جنوراں نوں یاد کردی اوہنے اپنے آپ نوں سنبھالن دا جتن ای کیتاسی کہ رات دَس وجے توں بعدوکھ وکھ گھراں دیاں چھتاں اُتوں آفت مُکاون والیاں بانگاں دیاں واجاں اُچیاں اُچیاں تےہور تیز ہو رہیاں سن۔۔۔۔اوہ ایہ سبھ سُندیاں ہوئیاں وی اَنھیر بھریاں راہواں اُتے کلم کلے ٹُری اپنیاں سوچاں نوں ہولی ہولی دماغ وچوں کڈھن لگی۔………………..

٭٭٭٭٭