غزل

پُھلاں دا مینہ وسدا سی
جِلےوی اوہ ہسدا سی

گُھوری پاکے ویہندا سی
تِیر کمان اچ کسدا سی

مٹی سونا بن جاندی!
جتھے پَیر اوہ دھردا سی

اَج اوہ بہ کے روندا اے
کل یاراں توں بھجدا سی

بختاں پِچھے سُٹیااے
جگ توں اَگے نسدا سی

اوہدے کہن تے رُکیا اے
زاہد اَگے ودھدا سی!