چڑھدی چڑھ جائے …………

چڑھدی چڑھ جائے …………

جس عمر نو ں جوانی آکھدے نیں ”حنا“ اوتھے وی آ ای گئی۔ جُسے وچ بدلاؤ نال آل دوالا وی بدلیا بدلیا لگدا سی۔ انج لگدا سی ہر شے اپنے نویں مطلب تے نویں روپ نال ساہمنے آ رہی۔

رسالا پڑھدیاں‘ ٹی وی ویکھدیاں کسے جوڑے دی پیار نال اِک دُوجے نوں ویکھن دی تصویر ویکھ کے ای دل وچ دھک دھک ودھ جاندی۔ ہُن اوہنے لُک لُک کے اوہ رسالے وی پڑھنے شروع کر دِتے جہناں نوں حالے نہ پڑھن تے ماں نے روک لائی ہوئی سی۔

رسالیاں دیاں کہانیاں وچ جو جہان آباد سی اوہنے اوہدے وچ وسنا شروع کر دِتا ہویا سی۔

گھر توں باہر جاندیاں ای انج لگدا جویں کوئی اوہنوں ویکھ رہیا ہووے۔ آل دوالے دی ہر شے اکھ بن گئی ہووے تے اوہ اپنا آپ لُکا کے سنبھال کے ٹردی چلی جاندی۔

ماں نے سلائی سکول پا دتا ہویا سی۔ جدوں مریم اوہدی سہیلی جو اوہدے نال سلائی سکھ رہی سی‘ اوہنوں لین آندی تے اوہ کالھی کالھی وچ چاہ پینا وی بھُل جاندی تے ماں چاہ ٹھنڈی کردی اوہنوں اوازاں ای ماردی رہ جاندی۔ نالے اوہنوں غُصے ہوندی جو ویلے سر جان لئی تیار نہیں ہوئی۔ ماں نوں بہتا غُصّا ویلے سر تیار نہ ہون دا گھٹ تے چاہ نہ پی کے جاون دا ودھ ہوندا۔

ہن اوہنوں اپنا آپ شیشے وچ دیر دیر تک ویکھنا بہت چنگا لگدا۔

نویں فیشن دے کپڑے ہون یاں جُتی اوہدا دل کردا اوہ سبھ اوہدے کول ہون۔ اپنے آپ نوں سجانا بنانا تے آپ ای اپنے آپ نوں ویکھ ویکھ خُش ہونا۔

ماسی دی دِھی ”سلمیٰ“ دے ویاہ دے دن رکھے گئے۔ گھر وچ ہر پاسے ویاہ دیاں تیاریاں شروع ہو گئیاں۔ حنا نے وی بڑی ریجھ نال گلابی جوڑا جُتی پرس تے چوڑیاں لیاندیاں گلابی رنگ دی لپ اسٹک لبھدیاں ماں نوں بزار پھرا پھرا تھکا دِتا۔ بس اک ہور‘ اک ہور دُکان توں پچھ لین دا آکھدے آکھدے سارا بزار پھر لیا پر اوہدے مطلب دا رنگ نہیں لبھا۔ اخیر جو لبھا اوہنوں بے دلی نال لے لیا۔

ویاہ دے دیہاڑے گھر وچ ہر پاسے آپو دھاپی پئی رہی۔ ماں دوجے بھین بھراواں نوں تیار کروا رہی سی۔ نال نال حنا نوں وی اوازاں مار رہی سی۔ ابا جی ارام نا بیٹھے سبھ دی تیاری توں بعد تیار ہون دی اُڈیک وچ سن۔

حنا نوں اپنی تیاری وچ ماں دااواز دینا کوئی ایڈا چنگا نہیں سی لگ رہیا۔ ویاہ وچ اوہ اپنے آپ نوں سبھ توں سوہنا ویکھنا چاہندی سی۔ ایسے چکر وچ کدی مونہ تے لالی ودھ لگ جاندی تے کدی کجل دی لکیر صحیح نہ لگدی۔ جدوں وال بناون دی واری آئی، وال اوہدے کولوں سنبھالے نہیں سی جا رہے۔ تے اوہ وال جو بڑی ریجھ نا ل لمّے کیتے سن ایس ویلے زہر لگ رہے سی۔ اوہ ماں کول کنگھی لے کے گئی کہ کُجھ سیٹ کروا لے پر ماں تے آپ کماں وچ جھلی ہوئی پئی۔ حنا نوں غصے ہوون لگ پئی جو ایڈی وڈی ہو کے نہ ماں نال ہتھ پوا سکدی تے نہ اپنا کُجھ پورا کر سکدی۔ حنا دا خُشی والا موڈ جو کُجھ دیر پہلے تک سی نہ رہیا۔ اوہنے دو چار وار وال سیٹ کیتے پر اپنی شکل اوہنوں چنگی نہ لگی تے اوہنے وال کھول دِتے۔ نال رونا شروع کر دِتا جہدے نال اوہدا کجل وی کھلرگیا تے شکل ہور بُری لگن لگ گئی۔ حنا نے ویاہ تے جان توں صاف صاف نہ کر دِتی۔ ماں تے ابے ہوراں بڑا زور لایا پر اوہ جان تے راضی نہ ہوئی۔ اوس دن توں بعد کئی دن تک اوہدا مونہ سدھا نہ ہویا۔ سلائی سکھن دیاں کلاساں وی مُک گئیاں تے مریم نے آنا وی چھڈ دِتا۔ حنا گھر دے کماں وچ مرضی نال حِصّا لیندی۔

اک شام چھت تے بستر کرن لئی تے کُجھ گھر چھڈ کے اک گھر دی کھڑکی بند ہوندی تے کھُلدی نظر آئی۔ باری دے پردے ہلن نال لگدا سی کوئی لُک کے ویکھن دا آہر کر رہیا ہووے۔ اوہ چھیتی نال تھلّے اُتر گئی اوہدے ساہ تیز ہو گئے۔ اوہنوں انج لگا کسے نے بہت نیڑیوں اوہنوں ویکھیا اے۔ اوہدی سوچ وار وار اوس ادھ کھُلی باری تے اوہدے پردے ول جان لگی۔ ہن اوہ جدوں وی چھت تے جاندی جانے انجانے وچ اوہدا سارا دھیان اوس باری ول ہوندا۔ حنا نے ہُن جان بُجھ کے اوس باری نوں کِنی کِنی دیر کھلو کے ویکھنا شروع کر دِتا سی۔

اوہناں دِناں وچ حنا دے مزاج وچ خُشی تے شوخی صاف ویکھی جا سکدی سی۔ اوہ گھر دے کم دوڑ دوڑ کے کردی۔ اپنے آپ نوں سجاندی سنواردی۔ جدوں شیشے وچ ویکھدی تے آپے شرما کے ہس پیندی۔ انج جویں کوئی اوہنوں ویکھ کے اوہدی تعریف کر رہیا ہووے۔

اوہدی چال وچ وکھرا جہیا سرور آگیا سی۔ اکھاں وچ چاہے جان دا مان صاف ویکھیا جاسکدا سی۔ ماں اوہدے بدلدے مزاج تے حرکتاں نوں محسوس کر رہی سی پر چُپ رہی۔ حنا نے اپنیاں سدھراں تے چاہواں نا ل خیالاں خیالاں وچ باری والے دا جسم گھڑ لیا تے دن رات اوہدے سُفنے ویکھدی۔ حنا دا دل ہن دیدار دا پیاسا‘ اوہدی چاہ ودھدی جا رہی سی پر دوجے پاسیوں معاملا پہلے دیہاڑ والا ای سی۔ اوہ سارا سارا دن اکو سوچ‘ اِکو خیال وچ۔ اوہنوں انج لگدا کوئی ہر ویلے اوہنوں سوچدا تے ویکھدا رہندااے۔

اک دیہاڑے اوہنے فیصلا کیتا کہ اوہ باری والے گھر نوں نیڑے ہو کے ویکھے گی۔ اوہنے مریم نوں نال رلایا تے اوس گھر ول ٹُر گئی۔ ودھدی ہوئی دھڑک نال پینڈا گھٹ رہیا سی تے ساہ بے ترتیبے تے فیر اوہ ویلا آگیا جہنوں اوہنے بڑا سوچیا سی……

جدوں گھر نیڑے آیا تے اوہدے بوہے تے تالا لگا سی اوہنے کول کھیڈدے بالاں کولوں پُچھیا ایس گھر کون کون رہندا؟

”ایس گھر تے ورھیاں داتالا لگا اے کوئی نہیں رہندا ایتھے۔“ بال اوہنوں دسدا ہویا اگانہ ٹُر گیا…………