kraamaat@gmail.com
+ +92 333-430-6384
خالد فرہاد دھاریوال
May 05, 2020
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
بہت سارے لوکاں نے نِت نویں کپڑیاں دے شوقین اوس بادشاہ بارے ہانس اینڈرسن دی کہانی پڑھی ہووے گی جہنوں اک وار دو ٹھگاں نے اُلو بنا دتا سی۔ اوہناں ٹھگاں نے ایہ دعوٰی کیتا کہ اوہ بادشاہ لئی اجہی سوہنی پوشاک تیار کرن گے جہڑی کہ کوئی سفنے وچ وی نہیں سوچ سکدا۔ تے سبھ توں وڈی خوبی اوس وچ ایہ ہووے گی کہ اوہ پوشاک کسے مورکھ بندے یاں اپنے عہدے لئی نا اہل جی نوں وکھائی نہیں دے گی۔ بادشاہ نے جھبدیا ں اپنے لئی اجہی پوشاک بناؤن دا حُکم دے دتاتے دونوں ٹھگ کپڑا اُنن، کُٹن تے سیون دا پاکھنڈ کرن وچ رُجھ گئے۔ بادشاہ نے کئی وار اپنے وزیراں نوں کم دی چال ویکھن لئی گھلیا تے ہر وار اوہناں نے بادشاہ نوں دسیا کہ اوہ اپنی اَکھیں نویں وستر ویکھ کے آ رہے نیں تے اوہ اصلوں بے حد خوبصورت اے۔ دراصل، بادشاہ دے وزیراں نے کجھ وی نہیں ویکھیا سی، تے اوہ مورکھ نہیں اَکھوانا چاہوندے سن تے نالے اپنے عہدیاں لئی نا اہل تاں کدے وی نہیں ہونا چاہوندے سن۔
بادشاہ نے طے کیتا کہ جس دن نویں پوشاک تیار ہو جاوے گی، اوس دن اک شاندار اکٹھ ہوویگا تے بادشاہ نویں پوشاک پا کے شہر وچ نکلے گا۔ مُلکھ بھر وچ ایس دی منادی کروا دتی گئی۔
جدوں اوہ دن آیا تاں ٹھگاں نے بادشاہ دے سارے کپڑے لہوا دتے۔ پھر اوہ چِراں تیک اوس نوں نویں وستر وچ سجاؤن دا پاکھنڈکردے رہے۔ بادشاہ دے درباریاں تے نوکراں چاکراں نے اک سُر ہو کے ا وس دی شوبھا دے ڈھیر لاؤنے چھوہ دتے کیوں جو اوہ نہیں چاہوندے سن کہ اوہ مورکھ منے جان یاں اپنے عہدیاں لئی نا اہل قرار دتے جان۔ بادشاہ نے تسلی نال سر ہلایا تے ننگ دھڑنگ باہر نکل پیا۔
رستے وچ دوناں پاسے کھڑوتے لوک وی مورکھ نہیں سن اکھوانا چاہوندے۔ اوہ سبھ دے سبھ بادشاہ دی نویں پوشاک دی ایس طرحاں سلاہنا کر رہے سن جویں اوہ اوس نوں صاف صاف ویکھ رہے ہون۔ پراودوں اک بال بڑی معصومیت نال بول پیا، “اوئے، ایس آدمی نے تاں کجھ پایا ای نہیں!”
بھیڑ دے کناں وچ ایہ گل پیندیاں ای چارے پاسے پسر گئی تے چھیتی ای ہر بندا ہس رہیا سی تے چیک رہیا سی:”اوئے سچ!بادشاہ دے جُثے اُتے اِک سُوتر وی نہیں۔ “اچن چیت بادشاہ دی سمجھ وچ آیا کہ اوس نال دھوکھا ہو گیا اے۔ پرہُن تاں کھیڈ شروع ہو چکی سی تے اوس نوں وچکارڈکن دا مطلب ہوندا، ہور بے عزتی۔ اوس نے مِتھیا کہ اوہ ایس نوں چالُو رکھے گا تے ہِک چوڑی کرکے اگے ودھ گیا۔
ایس مگروں کیہ ہویا؟ ہینس اینڈرسن نے ایس بارے کجھ نہیں دسیا، پراصلوں ایس کہانی وچ ہور وی بہت کجھ ہویا سی۔
بادشاہ اپنے شاندار جلوس نال اگانہ ٹُردا رہیا، جویں کجھ ہویا ای نہ ہووے۔ تے اوہ اینا آکڑکے چل رہیا سی کہ اوس دے موڈھے دے ہڈتے لک دی سنگلی وی دِسن لگی۔ اوس دے پچھے ٹُرن والے جھولی چُک اوس دی پوشاک نوں بُھنجے لگن توں بچاؤن دا پاکھنڈ کردے ہوئے بڑی مشکل نال اپنے بلھ چِتھ کے ہاسا ڈک رہے سن کیونجو اوہ مورکھ نہیں اکھوانا چاہوندے سن۔ حفاظتی دستا اپنی نظر نیویں کیتے ہوئے چل رہیا سی کیوں جو جیکر کسے اک دی وی نگاہ اپنے ساتھی نال مل جاندی تاں اوس دے مونہوں ضرور ہاسا پُھٹ پیندا۔
پر لوکائی تاں بُہتی کوری ہوندی اے۔ اوس نوں اپنے بلھ چِتھن تے نظراں نیویاں کرن دی کوئی وجھا سمجھ نہ آئی۔ ایس لئی جدوں اک وار ایہ ننگا سچ ظاہر ہو گیا کہ بادشاہ کجھ نہیں پایا ہویا تاں لوک زور زور نال ٹھہاکے لا کے ہسن لگے۔
“چنگا بادشاہ اے ایہ تاں، ننگ دھڑنگ ٹُریا لگا جاندا اے، "اک نے کِھلی اُڈاؤندے ہوئیکہیا۔
“ضرور ایس دی عقل گھاہ چرن گئی اے، "دوجے نے ٹھہاکا ماریا۔
“تھل تھل، بدصورت کیڑا، “کسے نے پھبتی کسی۔
"ایس دے موڈھے تے ٹنگاں ویکھو، جویں کھنبھ کُھسی ہوئی کُکڑی، "چوتھے آدمی نے طعناماریا۔
ایہناں گلاں نال بادشاہ نوں قہر چڑھ گیا۔ اوس نے جلوس روک دتا تے اپنے وزیراں نوں دبکیا،”سنیا جے، ایہناں مورکھاں تے نابراں دی زبان بہتی چلن لگی اے۔ تُسیں لوک روکدے کیوں نہیں ایہناں نوں؟ میرے نویں کپڑے بڑے ٹھاٹھ والے نیں تے ایہناں نوں پان نال میری حکومتی چمک دمک ودھدی اے۔ تُسیں لوک آپ ایہ گل مینوں آکھ رہے سو۔ اج توں میں صرف ایہی کپڑے پاواں گاتے دوجا کجھ نہیں پاواں گا۔ جو کوئی ایہ آکھن دی ہمت کردا اے کہ میں ننگا ہاں، اوہ شیطان تے غدار اے۔ اوس نوں جھبدے پھڑ کے پھاہے لا دتا جاوے۔ ایہ اک نواں قنون اے۔ ایس دا اعلان جھٹ پٹ کر دتا جاوے۔”
بادشاہ دے وزیر چھیتی نال بھج دوڑ کرن لگے۔ نگارے وجا کے رعیت نوں اکٹھا کیتا گیا تے وزیراں نے پورے زور نال چیک چیک کے ایس نویں قنون دا ہوکرا دے دتا۔ ہسنا تے پھبتیاں کسنا بند ہو گیا تے بادشاہ نے مطمئن ہوکے جلوس نوں اگے ودھن دا حکم دتا۔
پر اوہ اجے تھوڑی ای دُور گیا سی کہ ٹھہاکیاں تے پھبتیاں دیاں اَوازاں اوس دے کناں وچ پٹاکیاں وانگوں گونجن لگیاں۔
“اوس دے سریر اُتے اک سُوتر وی نہیں اے۔”
“کِنی کریہت بھری دِیہ ہے۔”
“اوس دا ڈِھڈ ویکھو، جویں سڑیا ہویا کدو!”
“اوس دے نویں کپڑے اصل وچ کمال دے نے!”ہر گل دے نال زوردار ٹھہاکے لگدے سن۔
بادشاہ پھر بھڑک اُٹھیا۔ اوس نے کھا جان والیاں نظراں نال وزیراں نوں گھوریا تے چنگھاڑیا،”کجھ سنیا تُساں!”
“ہاں سرکار، اسیں سنیا اے، “کمبدے ہوئے وزیراں نے جواب دتا۔
“کیوں تُسیں بھل گئے ہو کہ ہنے ہنے میں کیہ نواں قنون بنایا اے؟”
بادشاہ دی گل پوری ہون دی اُڈیک کیتے بناں وزیراں نے سپاہیاں نوں حُکم دتا کہ اوہناں ساریا ں نوں پھڑ لؤ جہڑے ہس رہے سن یاں مخول رہے سن۔
چارے پاسے بھاجڑ پے گئی۔ سپاہی ایدھر اودھر دوڑن لگے تے بھجن دا جتن کر رہے لوکاں نوں اپنیاں بلماں نیزیاں نال ڈکن لگے۔ بہت سارے لوک ڈگ پئے، کجھ دوسریاں دے اُتوں چھال مارکے بھجن وچ سپھل رہے۔ہاہا کار مچ گئی، چُہلاں تے ہاسے دی تھاں چیکاں تے ہُبکیاں سنائی دین لگیاں۔ لگ بھگ پنجاہ لوک پھڑے گئے تے بادشاہ نے اوہناں نوں ایتھے ای مار سُٹن دا حکم دتا تاں جو لوکائی سمجھ جاوے کہ بادشاہ دے مونہوں نکلی گل اٹل قنون اے تے کوئی بادشاہ نوں مذاق نہیں کرسکدا۔
اوس دن توں بعد بادشاہ نے کوئی کپڑا نہیں پایا۔ اوڑک گھر توں لے کے دربار تیک، ہر تھاں اوہ ننگا ای جاندا سی تے کئی واراپنی پوشاک دے وٹ ٹھیک کرن دا پاکھنڈ کردا رہندا۔ اوس دیاں رانیاں تے درباری شروع شروع وچ اوس نوں اپنے بدصورت پلپلے سریر نال گھمدیاں تے اجہیاں حرکتاں کردیاں ویکھ کے مزہ لیندے سن، تے ہولی ہولی اوہ اجہیا دکھاوا کرنا سِکھ گئے جویں کوئی گل ای نہ ہووے۔ اوہ ایس دے عادی ہو گئے تے ہُن اوہ بادشاہ نوں اِنج ای ویکھدے سن جویں اوس پورے کپڑے پائے ہوون۔ رانیاں تے درباری ایس توں سوا کجھ کر وی نہیں سکدے سن، نہیں تاں اوہ اپنے عُہدیاں تے ایتھوں تیک کہ اپنیاں جاناں توں وی ہتھ دھو بہندے۔ اینے سخت جتن دے باو جود اک پل دی غفلت وی اوہناں دے خاتمے دا کارن بن سکدی سی۔
اک دن بادشاہ دی پیاری رانی اوس نوں خش کرن لئی اپنے ہتھاں نال سراپان کرا رہی سی۔ اوس نے لال شراب دا اک پیالا بھرکے بادشاہ دے بُلھاں نال لایا تے چوکھی مٹھی آواز وچ بولی،”ایہ پیو تے رب کرے کہ تُسیں ہمیشا جیوندے رہو۔
بادشاہ اینا خش ہویا کہ اوس نے اکوساہے پیالا خالی کر دتا۔ پراوس نے شاید کجھ بہتی ای کالھی کیتی کیوں جو اوس نوں غوطا لگ گیا تیتھوڑی شراب اوس دی چھاتی اُتے ڈُلھ گئی۔
“اوہ تہاڈی چھاتی اُتے داغ لگ گیااے، “رانی بول پئی۔
“کیہ، میری چھاتی اُتے!”
اپنی بُھل دا احساس ہوندیاں ای بادشاہ دی پیاری رانی دا چہراپیلا پے گیا۔”نہیں، تہاڈی چھاتی اُتے نہیں، “اوس نے کنبدی ہوئی اَواز وچ اپنی بُھل سُدھاری،”تہاڈی پوشاک دے گلمے اُتے داغ لگیا اے۔”
“توں کہیاکہ میری چھاتی اُتے داغ لگ گیااے۔ ایہ اوہی گل ہوئی کہ میں کجھ وی نہیں پایا ہویا۔ مورکھ کِتے دی! توں دغاباز ایں تے توں میرا قنون توڑیا اے! “اینا آکھدیاں سار ای بادشاہ چیکیا،”لے جاؤ ایس نوں پھڑ کے جلاداں کول۔ “تے بادشاہ دے سپاہی رانی نوں گھسیٹ لے گئے۔
بادشاہ دا اک بڑا دانا وزیر وی بادشاہ دے قہردا شکار ہوگیا۔ بھاویں اوس نے وی سبھ کجھ ان ڈِٹھا کرن دی عادت پا لئی سی، پراوس نوں بھرے دربار وچ اک اجہے آدمی نوں بادشاہ کہندیاں شرم آؤندی سی، جیہڑا گدی اُتے بالکل ننگا بیٹھدا سی۔ من ای من وچ اوہ اوس نوں‘گنجا باندر’آکھدا سی۔ اوہنوں ڈرسی کہ جیکر کسے دن اوس دے مونہوں بُھل بھلیکھے کوئی گل نکل گئی یاں اوہ کسے غلط موقعے اُتے ہس پیا تاں اوس دی بربادی پکی اے۔ ایس لئی اوس نے اپنی بُڈھڑی ماں نوں ویکھن گھر جان دے بہانے بادشاہ کولوں چھٹی منگی۔
بادشاہ نے کہیاکہ،”میں کسے ماں دے سیودار پُتر دی بینتی بھلا کیویں ٹھکرا سکدا ہاں۔ “تے اوس نوں جان دی چھٹی دے دتی۔ بادشاہ نوں اوس ویلے جہیا محسوس ہو رہیا سی جویں وزیر نوں ہتھکڑی توں چُھٹکارا مل گیا ہووے۔ وزیر نے سُکھ دا ساہ لیا تے اوس دے مونہوں ہولی جیہی نکل گیا،”مولا تیرا لکھ شکر اے، ہُن مینوں ایس ننگے راجے ول ویکھنا نہیں پئے گا۔ “
بادشاہ نوں بھنک پئی تاں اوس نے اپنے خادماں کولوں پچھیا،”کیہ آکھیااوس نے؟ “خادماں کولوں چھیتی کیتے کوئی گل بنی نہیں تاں اوہناں اوس نوں سچی گل دس دتی۔
“چنگا تے توں ایس لئی چھٹی منگی سی بھئی توں مینوں ویکھنا جر نہیں سکدا، “بادشاہ چیکیا۔”توں میرا قنون توڑیا اے۔ ہُنے ویکھیں میں اجہیا بنھ سُبھ کردا ہاں کہ توں گھر اپڑ ای نہیں سکیں گا۔ “ایس مگروں بادشاہ نے اپنے جلاداں نوں حکم دتا کہ وزیر نوں لے جاؤ تے ایس دا گاٹا لاہ دیو۔
ایہناں گھٹناواں توں بعد باہر تے دربار وچ ہر آدمی ہور زیاداچوکنا ہو گیا۔ پرعام جنتا نے تاں رانیاں تے درباریاں ورگی چلاکی سکھی نہیں سی۔ جدوں وی بادشاہ لوکاں دے ساہمنے آؤندا سی تاں اوس دے ڈھونگ نوں تے اوس دے بھدے سریر نوں لوک ویکھدے سن تے ہاسا ڈک نہیں سکدے سن۔ ایس پچھوں قتلام دا سلسلا شروع ہو جاندا سی۔ اک دن جدوں بادشاہ عبادت کرن لئی گیا تاں اوس دے سپاہیاں نے تن سو لوکاں نوں جلاد دے حوالے کیتا۔ جس دن اوہ اپنے فوجیاں دا معائنا کرن نکلیا اوس دن پنج سو لوک موت دے مونہ وچ گئے، تے اک دن جدوں اوہ مُلکھ دے شاہی دورے اُتے نکلیا تاں راہ وچ ہزاراں لوک مارے گئے۔
اِک دیالو بُڈھے وزیر نے سوچیا کہ بادشاہ حد وں ودھدا جا رہیا اے تے ہُن ایہ سبھ بند ہونا چاہیدا اے۔ پربادشاہ ایہ کدے نہ من داکہ اوہ غلط اے۔ اوس نوں اوس دی غلطی دسنا اپنے گلے وچ پھندا پاؤن دے برابر سی۔ بُڈھے وزیر نے سوچیا کہ جیکر کسے طرحاں بادشاہ نوں پھر توں کپڑے پوا دتے جان تاں رعیت دا ہاسا تے مخول رُک جان گے تے لوکاں دی جان بچ جائے گی۔ کئی راتاں تیک جاگ جاگ کے اوہ سوچدا رہیا کہ کیہ کرے جہدے نال سپ وی مر جائے تے لاٹھی وی نہ ٹُٹے۔
اوڑک وزیر نوں اِک خیال سجھیا تے اوہ بادشاہ کول گیا۔ اوس نے کہیا،”میرے مالک!تہاڈا اک وفادار خادم ہون دے ناتے میں تہانوں اک سجھاء دینا چاہوندا ہاں۔ تُسیں نِت نویں کپڑیاں دے شوقین رہے ہو کیوں جو اوہناں نال تہاڈی شان شوکت نوں چار چن لگ جاندے نیں۔ پربہت دِناں توں تُسیں حکومت دے ماملیاں وچ اینے رُجھے رہے ہو کہ تہانوں نویں کپڑیاں دا دھیان ای نہیں رہیا۔ جیہڑی پوشاک تُسیں پائی ہوئی اے، ایس دا رنگ پھکا پے گیا اے۔ تُسیں اپنے درزیاں نوں حُکم دیو کہ اوہ تہاڈے لئی اک نویں تے شاندار پوشاک تیار کرن۔ “
“کیہ کہیا، میری پوشاک دا رنگ پھکا پے گیا اے؟ “اوس نے اپنے سریر اُتے ہتھ پھیردے ہوئیکہیا۔”بکواس!ایہ جادوئی پوشاک اے۔ ایس دا رنگ کدے پھکا نہیں پے سکدا۔ توں سنیا نہیں، میں کہیاسی کہ ہُن میں ایس دے سوا ہور کجھ نہیں پاواں گا۔ تُوں چاہوندا ہیں کہ میں ایس نوں لاہ دیواں، تاں جو میں بھدا نظر آواں!چل، تیری عمر تے پچھلی سیوا دا خیال کرکے تیری جان بخشی کر دیندا ہاں، پرتیرا باقی جیون ہُن جیل وچ بیتے گا۔ “
ان گنت نِردوشاں نوں موت سزا دین دا سلسلا چلدا رہیا۔ اُلٹا، لوکاں دا ہاسا بند نہ ہون پاروں بادشاہ اک دم تِڑ گیا تے اوس نے ہور وی زیادہ سخت قنون بنا دتا۔ ایس وار اوس نے فرمان جاری کر دتا کہ جدوں بادشاہ سڑک اُتے نکلے اوس ویلے کدھروں کسے بندے دی کسے وی طرحاں دی واج نہیں آؤنی چاہیدی۔ جیکر کسے نے کوئی اَواز کڈھی تاں اوس نوں ہاتھی نال مِدھ دتا جاوے گا۔
ایس قنون دی منادی توں بعد مُلکھ بھر دے آدروان واسی سوچن لگے کہ ہُن تاں بادشاہ زیادتی کر رہیا اے۔ ٹھیک اے کہ بادشاہ نوں مخول کرنا چنگی گل نہیں، پردوجیاں چیزاں بارے گل کرن اُتے کیوں موت سزا دتی جاوے؟ اوہ سبھ جلوس بناکے بادشاہ ول گئے تے محل دے باہر گوڈیاں پرنے جُھک کے بولے کہ اوہ بادشاہ اگے اِک بینتی کرن آئے نیں۔
گھابریا ہویا بادشاہ باہر آیا تے گرج کے بولیا،”تُسیں لوک ایتھے کیہ کرن آئے ہو؟ بغاوت کرنا چاہوندے ہو؟”
معزز لوکاں نے اپنے سر چُکن دی جُرت کیتے بناں چھیتی نال جواب دتا،”نہیں، نہیں سرکار، تُسیں سانوں غلط سمجھ بیٹھے ہو۔ اسیں اجہیا کجھ نہیں کرن لگے۔ “سُکھ محسوس کردیاں بادشاہ نے شان نال اپنی پوشاک دے وٹ ٹھیک کیتے تے پہلاں نالوں وی بُہتی کڑک آواز وچ بولیا،”پھر تُسیں لوک اینا مجمع لیکے ایتھے کیوں آئے ہو؟ “
“اسیں آپ سرکار اگے بینتی کرن آئے ہاں کہ ساڈی ہسن بولن دی اَزادی موڑ دتی جاوے۔ جو تہاڈی بدخوئی کردے تے ہاسا مخول اڑاؤندے ہن، اوہ شیطان لوک نے تے اوہناں نوں ضرور سزا مِلنی چاہیدی اے۔ پر اسیں سبھ لوک سرکار دے وفادار، نیک وسنیک ہاں، اسیں تہانوں بینتی کردے ہاں کہ تُسیں اپنا نواں قنون واپس لے لوو۔”
“آزادی؟ تے تُساں لوکاں نوں؟ جیکر تُسیں آزادی چاہوندے ہو تاں میری رعیت نہیں رہ سکدے۔ جیکر تُسیں میری رعیت رہنا چاہوندے ہو تاں میرے قنوناں نوں مننا پئے گا۔ تے میرے قنون لوہے ورگے سخت نے۔ اوہ میں واپس لے لواں؟ کدے نہیں!”– ایناآکھدیاں سار ای بادشاہ مُڑیا تے اپنے محل وچ چلا گیا۔
شہریاں نوں ایس توں اگے کہن دی ہمت نہ ہوئی۔ ڈردے ڈردے اوہناں نے ہولی ہولی سر چکیا تے ویکھیا پئی بادشاہ ٹُر گیا ہویااے۔ ہُن اوہ واپس گھر پرتن دے سوائے کجھ نہیں کر سکدے سن۔ اس مگروں لوکاں نے اک نواں ڈھنگ پھڑ لیا – جدوں بادشاہ باہرنکلدا سی، تد اوہ بند بُوہیاں دے پچھے اپنے گھراں وچ ای قید رہندے سن، سڑکاں اُتے جھاکدے تیک نہیں سن۔
اک دن بادشاہ اپنے وزیراں تے محافظاں نال محل وچوں باہر سیر کرن لئی نکلیا۔ ساریاں سڑکاں سُنیاں پئیاں سن تے دوناں پاسے گھراں دے بُوہے بند سن۔ جو اکلی اَواز سنائی دے رہی سی اوہ اوہناں دے اپنے پیراں دی پیڑچاپ سی، جویں رات دے سناٹے وچ کوئی فوج مارچ کر رہی ہووے۔
اودوں اچن چیت بادشاہ کھلو گیا تے کنسو لیندے ہوئے اپنے وزیراں اُتے گجیا،”سُن رہے ہو ایہ اَواز؟ “وزیراں نے وی سُنن لئی کن لادتے۔
“ہاں، اک بال رو رہیا اے،”اِک بولیا۔
“اِک عورت گا رہی اے، “دُوجے نے دسیا۔
“اوہ آدمی ضرور نشے وچ دُھت ہونا ایں، بدمعاش کِتے دا، ٹھہاکے مارکے ہس رہیا اے، “تیسرے وزیر نے کہیا۔
اپنے وزیراں نوں سارا مُدااینا ہولا بناؤندے ویکھ کے بادشاہ لوہے لاکھا ہو گیا۔”کیہ تُسیں لوک میرا نواں قنون بھل گئے ہو؟ “اوہ پورے زور نال چیکیا۔ غصے نال اوس دے ڈیلے اُبل رہے سن تے اوس دا تھل تھل سینا دُھونکھنی وانگوں چل رہیا سی۔
وزیراں نے تُرنت سپاہیاں نوں حکم دتا کہ گھراں وچ وڑ جاؤتے جس کسے نے وی کوئی وی اَواز کڈھی اے– چاہے اوہ کوئی بڈھا ہووے، جوان، مرد، یاں عورت،کوئی وی ہووے – اوس نوں پھڑلیاؤ تے جلاد دے حوالے کر دیو۔
پر اودوں اجہی گھٹنا واپری جیہدی بادشاہ نوں سُفنے وچ وی آس نہیں سی۔ جدوں سپاہیاں نے گھراں دے بُوہے توڑے تاں بندیاں تیویاں تے بچیاں دی بھیڑ باہر نکل پئی۔ اوہ بادشاہ ول اُلر پئے تے ہتھاں نوں باز دے پنجیاں دی طرحاں تان دے ہوئے بادشاہ د ے سریر اُتے ٹُٹ پئے۔ اوہ چیک رہے سن،”ولوندھر سُٹو!ایس دی خونی پوشاک نوں نوچ دیو!” بندیاں نے بادشاہ دیاں بانہاں پھڑکے مروڑ دتیاں۔ عورتاں اوس دی چھاتی تے پٹھ اُتے مُکے مار رہیاں سن۔ دو چھوٹے بال اوس نوں کُتکتاریاں کڈھ رہے سن۔ گھیرے وچ آئے بادشاہ نوں نسن دا کوئی راہ نہیں اوڑ رہیا سی۔ اوس نے اپنا سر گوڈیاں وچ لکا لیا تے گالھڑ وانگوں چھؤں مؤں ہو گیا، پرسبھ بے کار۔ اوس دیاں بغلاں وچ مچ رہی بھیانک کُتکتاڑی تے اوس دے پورے جُسے وچ پے رہی سڑن اوس دے وسوں باہر ہو رہی سی۔ اوہ کسے وی طرحاں ایس مصیبت توں چھٹکارا نہیں پا سکدا سی۔ اوس نے اپنا سر گوڈیاں وچ دیلیا تے اوس دے مونہ وچوں کرودھ، ڈر تے حیرانی دی رَلی ملی اَواز نکلن لگی۔
ڈراؤن دھمکاؤن دیاں کوششاں کردیاں ویکھ کے لوکاں دا ہاسے دے مارے بھیڑا حال ہو گیا۔
لوکاں دے گھراں وچوں نکلدے ہوئے سپاہیاں نے ویکھیا کہ بادشاہ کنا مخولیا لگ رہیا سی – جویں چِھڑی کھکھر دے گھیرے وچ آیاباندر – تاں اوہ بھل گئے کہ اوہناں نوں بادشاہ دنال آدر مان ظاہر کرنا چاہیدا اے پر اوہ وی سبھ دے نال ہاسے وچ شامل ہو گئے۔ اوس نوں ویکھ کے پہلاں تاں وزیر ڈر گئے، پرپھر اوہناں کانی اکھیں بادشاہ ول ویکھیا تے اوہ سبھ وی ٹھہاکا مارکے ہس پئے۔
ہس ہس دوہرے ہوندے وزیراں دے دماغ وچ اچن چیت ایہ گل آئی کہ اوہ بادشاہ دا قنون توڈ رہے نیں تے اوہناں نوں گرفتار کیتا جا سکدا اے۔ ایس توں پہلاں جدوں لوکائی بادشاہ دی کھَلھی اُڈاؤندی سی تاں وزیرہی اوس نوں سزا دیندے ہوندے سن پر ہُن اوہ خد بادشاہ اُتے ہس رہے سن۔ اودوں اوہناں نے اوس ول پھر دھیان نال ویکھیا۔ بادشاہ دے پورے سریر اُتے نِیل پئے ہوئے سن تے اوہ گٹھڑی بنیا ہویا ایویں لگ رہیا سی جویں ورکھا وچ بھُجیا ہویا چُوچا۔ اوس نوں ویکھدیاں ای ہاسا نکل جاندا سی۔
“کیہ ایہ قدرتی نہیں اے کہ لوک مخولیا چیزاں اُتے ہسن؟ پربادشاہ نے تاں قنون بناکے لوکاں دے ہسن اُتے روک لا دتی سی۔ کیہا بے ہودہ قنون اے!”تے وزیر وی لوکاں دے نال رَل کے چِیکن لگے “ولوندھر سُتو! ایس دے جھوٹھے کپڑیاں نوں نوچ دیو!”
جدوں بادشاہ نے ویکھیا کہ اوس دے وزیر تے سپاہی وی لوکائی نال رل گئے نے تے ہُن اوس کولوں ایہ ماسا وی خوف نہیں کھا رہے تاں اوس نوں اجہیا دھکا لگا جویں کسے نے اوس دے سر اُتے ودھان کڈھ ماریا ہووے، تے اوہ دھڑم کردادھرتی اُتے جا ڈِگیا۔
٭٭٭٭٭
