"شبیر بٹ ہوراں دی نظم "ماں

ماں!

شبیر بٹ

میں اپنے جمن توں وی پہلوں،

تیرے کول رہیا ساں۔

ماں!

میں پیدا ہون توں پہلاں،

تیرے جسم دی رت پیتی سی،

دُدھ تے اوس توں بعد دی گل اے

ماں!

تُوں مینُوں پیدا کردی،

سارے اتھرُو رو آئی سیں،

موت دی جُو تک ہو آئی سیں۔

ماں!

میں سُنیایں،

پوہ دی راتیں،

میری مٹھی نیند دی خاطر،

گِلے پاسے تُوں سوندی سٓیں۔

مائیں! ہُن میں جان گیا ہاں،

گِلی تھاں تے سون نئیں ہُندا۔

ماں!

اوہ جیٹھ، ہاڑ دی راتیں،

جد میں تینُوں،

پکھی جھلن توں ڈکن دی کوشش کردا،

تُوں کہندی سیں،

" جھلن دے ناں،

مینُوں وی مُسہڑ لگدا اے،

انج وی مینُوں نیند نہیں آؤنی،

میں اج دن وچ سوں بیٹھی آں۔"

ہُن سوچاں،

تے چیتے پینداے،

سارے گھر دے کماں پاروں،

تُوں تے دن وچ سوندی نہیں سیں۔

ماں!

اوہ عید دیہاڑا وی تے بھُلدا ناہیں،

جس توں پہلوں،

ساڈے دل دی ہر اک سدھر پوری کرکے،

اپنی واری،

تیرے سبھ پرانے لیڑے،

خورے کسراں؟

اچن چیت نویں ہو جاندے۔

سالاں بدھی،

ساڈا ٹڈھ بھرن دی خاطر،

تینُوں بھُکھیاں سونا پیندا۔

میرئیے مائیں،

میں چاہناں ساں،

تینُوں ہر اک دُکھ دے بدلے،

چھانواں دیندے رُکھ دیواں گا،

لکھ کروڑاں سُکھ دیواں گا،

میرئیے مائیں!

ایسے لئی تے،

پوہ دیاں ٹھنڈیاں راتاں دے وچ،

گرم، ملائم بستر دیناں۔

ہاڑ دی راتیں پکھی دے تھاں،

اے سی والا ٹھنڈا کمرا۔

عید دیہاڑا آ جاوے تے،

ون سونّے ، چنگے لیڑے،

مائیں تیریاں بھُکھاں بدلے،

دُنیا بھر دی ہر اک نعمت،

سبھ کُجھ تینُوں دے بیٹھاں واں،

فیر وی تیریاں بُلیاں اُتے،

چاواں بھریا ہاسا کوئی نہیں،

اکھیاں وچ دلاسا کوئی نہیں۔

ماں! میں تینُوں سُکھ دینے سن،

پر ہُن مینُوں انج لگدا اے،

میں بس تینُوں،

دُھپاں ونڈدے رُکھ دتے نیں،

درد اچ ڈُبے سُکھ دتے نیں،

اکلاپے دے دُکھ دتے نیں۔

٭٭٭٭٭