دُھر اندر لُکی عورت

دُھر اندر لُکی عورت

علی انور احمد

اوہ موبایل فون تے گل کردا گھروں باہر آ گیا۔

چوّی پنجھی سالاں دا جوان جہان مُنڈا۔رنگ کنک ونّا تے قد پُورا،چہرا ہسو ہسو پیا کردا،نک پتلا تے لما۔جوانی اوہدے جُسے وچوں ڈُلھ ڈُلھ پیندی سی۔

باہر مُنڈے دی گوانڈھن تھاپیاں پئی تھپدی سی۔تِیہ بَتّی سالاں دی بھر جوان عورت۔ویاہی وری پر بال بچا کوئی نہیں۔مُنڈا اوتھے ٹالھی تھلے پئی مَنجی اُتے بہ کے اَرام نال فون اُتے گل کرن لگ پیا۔

اوہ فون تے کہندا اے”توں تاں ہیگا ای منحوس ایں“

گوانڈھن آکھن لگی”منحوس تے نحش تاں توں آپ ایں۔آکھدا دوجیاں نوں ایں“

مُنڈے نے موبایل کن توں تھوڑا دُور کر کے مائیک اُتے ہتھ رکھیا،ایدھر اودھر ویکھیا تے زنانی ول مونہ کر کے آکھن لگا ”ایدھر گل کر لواں تیرا گھر وی پورا کرنا آں“

”میرے کولوں بُوتھا وی بھنواویں گا " زنانی نے ایہ آکھیا ضرور پر اوہدے آہراں توں ایہ لگدا نہیں سی کہ اوہدا ایہو جہیا کوئی ارادا و اے۔اوہدے لہجے وچ نراضگی کوشش کرکے لبھیاں وی نہیں لبھدی سی۔

”بھَن لوِیں بوتھا وی میں کہڑا تیرا ہتھ پھڑ لینا ایں” مُنڈے دیاں اکھاں وچ شرارت تے بُلھا ں اُتے مسکان سی۔

”جا جا کم کر اپنا آیا وڈا۔۔۔" زنانی کجھ کہندی کہندی رُک گئی۔

مُنڈا اوہدی گل سُنی اَن سُنی کر کے دُبارا فون آلے بیلی نال گل کرن لگ پیا۔

آکھن لگا”ہیگا وی توں ماچھیاں ورگا ایں "

”تے توں مراسیاں ورگا ایں” گوانڈھن دے کن اوہدے ول سن۔

ایس وار مُنڈے اوہنوں کوئی جواب نہ دتا۔سگوں اوہدے ول ویکھیا وی نہیں۔

”پروہنے کتھے اپڑ گئے نیں؟” زنانی نے جھٹ کُو اُڈیک کے پُچھیا۔

”گھنٹے تک اپڑ جاون گے”

”ایہ کِنّواں گھر تینوں ویکھن پیا آندا اے“

”چوتھا گھر اے”مُنڈے دی اواز وچ تھوڑی مایوسی رَلی ہوئی سی۔

”کون اے جہڑا لَت ماردااے؟” زنانی نے اپنی اَواز وچ ہمدردی بھرن دی کوشش کیتی۔

”ایہ ای تاں پتا نہیں لگدا” مُنڈا رتا پریشان دِسیا۔

”کیوں؟پتا کیوں نہیں لگدا پیا” زنانی نے مِیسنی بن کے پُچھیا۔

”فون دا دور اے کوئی وی۔۔۔۔۔کسے وی نمبر توں۔۔۔۔واج بدل کے” اوہ اک دم چُپ کر گیا تے گوہیا تھپدی زنانی ول ویکھن لگ پیا۔

”کدھرے۔۔۔۔۔” اوہ کجھ کہندا کہندا چُپ کر گیا۔

”لَت ماردے ہون گے تیرا بھرا تے بھرجائی۔بھرا جہدی سالی نوں توں انکار کیتا۔یاں فر تیرا تایا جہدے گھر جوان دِھی بیٹھی اے۔جہناں نوں تیری آس اُمید اے“

”ایسے پاروں اسیں اج اوہناں نوں سدّیا ای نہیں پر ہُنے ہُنے مینوں کسے ہور دا خیال پیا آندا اے“

”تینوں تاں بکواس کرن دی عادت اے۔کسے ہور نوں کیہ لوڑ اے” زنانی نے اپنیاں اَکھاں اُتے آئے وال بانہ نال ہٹائے تے سر نوں پچھانہ نوں جھٹکا دے کے آکھیا۔

”جے کوئی ہور نکلیا تاں۔۔۔۔۔۔” مُنڈا سنجیدا سی۔فر جھٹ کُو ٹھہر کے دُبارا آکھن لگا”جے اوہیو نکلیا جہدا ہُنے ہُنے مینوں خیال آیا اے تاں؟“

”تاں کیہ تُوں اوہنوں اُتے چلا دیویں گا” زنانی ہِنجر کے آکھیا۔

”میں۔۔۔۔۔مُنڈے نوں سمجھ نہ آئی کہ اوہ کیہ آکھے۔

”ہاں ہاں دس توں اوہدا باندر دُھپے بنھ دیویں گا یاں ٹانگا پکّی توں لاہ دیویں گا” زنانی دی آکڑ ویکھن والی سی۔

”اوہ تاں میں اودوں دساں گا جدوں مینوں پک ہو گیا۔حالے تاں نِرا شک شبھا ای اے” آکھد اآکھدا اوہ اُٹھیا تے کسے سوچ وچ ڈُبیا اپنے گھر نوں چلا گیا۔

”بندے نوں اپنی اوقات نہیں بُھلنی چاہیدی۔ایہ اجکل اوقاتوں باہر ہویا پھردا اے” زنانی نے اوتھے بیٹھے سن سنتالھی دی ونڈ توں پہلے دے جم پل اک بُڈھے ٹھیٹھر نوں مخاطب کردیاں آکھیا۔

”بُڈھے نے اپنیاں چُنھیاں اکھاں نال زنانی ول ویکھیا تے اِک ہتھ دا بُک جہیا بنا کے اپنے سجے کن اُتے رکھ کے اوہدی گل سُنن دا جتن کیتا تے چُپ رہیا۔

”ایہ اپنی اوقاتوں باہر ہویا پھردا اے۔کھانے چھولے تے ڈکار بداماں دے”زنانی آپ مہاری بولدی پئی سی”ایہنوں نہیں پتا کوئی کرن تے آوے تاں کیہ کر سکدا اے“

بُڈھا ایسراں چُپ سی جویں اوتھے ہووے ای نہ۔اوہ زنانی ولوں بے دھیان ڈن وٹا بن کے اوتھے بیٹھا رہیا۔فر اوہنے اِک لما سارا ٹھنڈا ہؤکا بھریا۔اوہنوں بڑی شدت نال اپنی جوانی چیتے آئی۔جوانی جدوں اوہ تے اوہدی۔۔۔۔”اوہ” دوویں انج ای زائد المعیاد بُڈھیاں نوں اِن ڈِٹھا کر دیندے سن تے سمجھدے سن اوہناں بُڈھیاں نوں نہ سُنیندا اے،نہ دِسدا اے تے نہ ای کسے گل دا پتا لگدا اے۔

جے زنانی نوں خیال سی کہ بُڈھے نوں پتا نہیں لگیا تاں ایہ اوہدی بُھل سی۔بُڈھے نے زنانی دے دُھر اندر

لُکّی تے اپنا ساڑ کڈھدی عورت نوں ویکھ لیا سی۔

تے تُساں تاں ضرور ای ویکھ لیا ہووے گا۔

٭٭٭٭٭