ایڈورڈ بلِشن دی بالاں واسطے لکھی کہانی داپنجابی رُوپ"کھوتے دے کناں والا شہزادا"۔
خاص کہانی
December 10, 2019
اِک وار دا ذکر اے کہ بادشاہ تے ملکہ دے گھر بال ہویا ایہدے وچ کوئی شک نہیں کہ ایہ بال ای شہزادا سی۔ اوتھے پَریاں وی نویں جمے بال واسطے تحفیاں دی پَنڈ لے کے آئیاں۔
پہلی پری مُسکرائی تے بڑے سوہنے اندازنال بولن لگی۔ ”ایس شہزادے توں سوہنا تاں پوری دُنیا وچ کوئی نہیں ہوئے گا۔“
دُوجی پَری ہور سُہپن نال کہن لگی۔ ”پُوری دُنیا وچ ایڈا سمجھدار تے ایماندار شہزادا کدھرے نہیں ہوون والا۔“
تیجی پَری دَبّی دَبّی ہاسی ہسی۔ اوس نوں جیوں کوئی پریشانی ہووے۔ پوری دُنیا وچ سبھ توں ودھ سوہنا، ایماندار تے عقل مند ہوئے گا۔
کیہ انج اوہ مغروریا نہیں بن جاوے گا؟ کیہ اوہ ایہ نہیں سوچے گا کہ کوئی اوہدے ورگا ہے ای نہیں تے گھمنڈ دا شکار نہیں ہو جاوے گا؟“
اوہ سوچی پے گئی توچدیاں سوچدیاں بولن لگی۔ ”میرا تحفا تا ں ایہ اے…… کہ ایہدے کھوتے دے کن ہوون۔ وڈے وڈے دُوروں ای وکھائی دیون والے والاں نال بھرے کھوتیاں دے وانگ۔ ایہ سبھ اوس نوں گھمنڈ توں روکن لئی کم کرے گا۔“
تُسیں سمجھ سکدے او کہ ملکہ تے بادشاہ کِنّے پریشان ہوئے ہوون گے۔ اوہ شہزادے نوں جوان تے سوہنا ہوندیاں ویکھ رہے سن۔ اوہ ویکھ رہے سن کہ اوہ ایماندار تے دانا بن رہیا ی پر نال نال اوہ ایہ وی ویکھ رہے سن کہ اوہدے کن وڈے وڈے والاں نال بھرے تے دُوروں ای وکھالی دیون والے وی بن رہے سن۔ ایہدے وچ کوئی شک نہیں سی کہ ایہ کھوتے دے کن ای نیں۔
اوہ نہیں سی چاہندے کہ کسے نُوں ایس بارے کُجھ پتا وی چلے۔ ایس لئی اوہناں نے شہزادے دے وال ودھن دِتے۔ ایہ وال ودھدیاں ودھدیاں اوہدے موڈھیاں تیکر آ گئے ہُن تاں کوئی وی نہیں ویکھ سکدا سی کہ کنّاں نُوں انج لکویا گیا اے۔ پر فیر ایہ ہور وڈے ہوندے گئے۔ اوہ ویلا آگیا جدوں والا نُوں کُترنا ضروری ہو گیا۔
جے نائی نُوں ایس بارے جانکاری مل گئی تاں فیر کیہ ہووے گا؟
بادشاہ تے ملکہ کیہ کردے اوہناں نے اوس دیس دا سبھ توں ودھیا نائی بھال کے بُلایا۔ اوس نُوں ہفتے چ اک وار شہزادے دے وال کُترنے ہوندے سی۔ اوس دا اوہناں ٹھیک ٹھیک معاضا دِتا جاون لگ گیا۔ پر ایہ سبھ کردیاں اوس نے حیران پریشان کر دین والا کُجھ ویکھ لیا سی پر اوہ ایس بارے کدے وی کسے نُوں کُجھ دسنا چاہوے گاکیوں جے اوس نے جے ایہ بھیت کسے نُوں دسیا تاں اوس دی سزا موت وی ہو سکدی سی۔
نائی بادشاہ دے والاں ہیٹھ کھوتے دے کن ویکھ کے حیران ہویا سی۔ پر اوہ بادشاہ تے ملکہ نوں تاں کُجھ نہیں سی دس سکدا ناں۔ نائی واسطے تاں اوس سلطنت وچ ایہ سبھ توں ودھیا کم سی۔ ایتھوں تیک کہ بادشاہ دا اپنے واسطے وی شاہی نائی سی جِس نُوں سونے دیاں اشرفیاں دِتیاں جاندیاں تے اوہ شاہی دستر خوان توں کھانا کھاندا۔ نائی بہت خُش سی۔
ایہ وی کہیا جا سکدا اے کہ شہزادے دے وال کٹن توں پہلاں اوہ خُش ای سی۔ فیر اوس نے اوہ خوفناک کن ویکھ لِتّ۔ اوہ اینا ڈریا کہ اوس دی قینچی ڈر نال ڈِگ گئی۔ شہزادے نے دُکھی ہوئے کہیا۔
”مینوں پتا اے تُوں بادشاہ تے ملکہ نال وعدا کیتا اے کہ بھیت نُوں بھیت ای رکھیا جاوے گا۔“ نائی نے سِر ہلایا تے شہزادے دے وال کٹن لئی اپنی ڈِگی ہوئی قینچی چُک لئی۔
پر اوہ ای ہویا بھیت دے نال……کیہ بھلا کسے بھیت نُوں بھیت رکھنا وی تاں اک وڈا بھیانک کم اے۔ نائی دے اندرسدھرپے رہی سی کہ کسے نوں دسے۔ آخر کار کسے نوں دسے اوہدے ڈھڈھ دا بھار ہولا ہووے۔ اوہ نہیں سی چاہندا کہ شہزادے اُتے لوک ہسن۔ اوہ صرف بھیت نوں بھیت نہیں سی رکھنا چاہندا۔ تہانوں پتا اے کہ بھیت کسے نُوں دسن لئی کویں کھو لگدی اے۔
نائی نوں چنگا کھوایا پیا جاندا تے چنگی تنخاہ دِتی جا رہی سی پرفیر وی اوہ خُش نہیں سی۔ فیر اوس نوں یاد آیا کہ محل دے کول جنگل دے نیڑے جا کے اک بہت ای دانا بندا بیٹھدا اے۔ نائی اوس محل توں چُپکے جہے نکلیا تے دانا بندے کول جا اپڑیا۔ اوس نے اوس دانا بندے نوں بھیت بار ے کُجھ نہیں دسیا۔ اوس نے بس سادگی نال اینا ای کہیا سی کہ اوہدے کول اِک بھیت اے جو اوہ دسنا چاہندا اے پر اوہ کُجھ کروی نہیں سکدا۔ اوس دانا بندے نے کہیا ٹھیک ایہدا انج ای جواب ہونا چاہیدا اے۔ نائی نوں چاہیدا اے کہ جِنی جلدی ممکن ہو سکے کدھرے اِکلّا جاکے رہن لگ پوے۔ اوس نوں اِک ٹویا پُٹنا چاہیدا اے تے فیر اوس ٹوئے نوں بھیت دس کے اوہ ٹویا بھر دینا چاہیدا اے۔
”دھرتی! کسے نُوں نہیں دسے گی۔“ اوس دانا نے کہیا۔ ”تینوں اپنا بھیت دھرتی توں وکھ کسے نوں نہیں دسنا چاہیدا۔“
نائی نے انجے ای کیتا۔ اوہ ویرانی والی تھاں تے گیا، اِک ٹویا پُأیا تے اوس نوں اپنا بھیت دسیا۔ اوس نُوں جیوں اندورں اندری سکون مل گیا ہووے۔ اوس نے ٹویا دُبارا پُور دِتا تے ہسدا گاؤندا دُبارا محل اندر آ وڑیا۔ ہُن اوہدیاں اوکڑاں مُکن والیاں سن۔
پر انج ہویا نہیں۔
جتھے نائی نے ٹویا پُٹیا سی اوتھے اک سرکنڈا اُگیا ہویا سی۔ اوہ سرکنڈے اجے سن جو سیٹیاں بناون لئی ورتے جاندے نیں۔ دو چرواہے آئے تے اوہناں نے دو سرکنڈے وڈھ کے سیٹیاں بنا لئیاں تے اوہناں نوں وجاون لگ گئے۔
پر ایہ عام روایتی سیٹیاں وانگ نہیں سن وج رہیاں۔ چرواہے جو دُھن وجاؤنا چاہندے سن اوہ دُھن نہیں سی بن رہی سگوں اوس دے اندروں پتلی جہی اواز نال ایوں گاون وانگ واج وار وار نکل رہی سی۔
”شہزادے دے کن کھوتے دے کن نیں
کیہ تُسیں جان گئے او؟
شہزادے دے کھوتے دے کن نیں کیہ تُسیں جان گئے او؟“
فیر ہر کسے نوں ای پتا چل گیا۔ چرواہیاں نے اپنے مِتراں نُوں دسیا، مِتراں نے اپنے مِتراں نوں دسیا۔ مِتراں توں مِتراں تک گل اپڑدی، اپڑدی بادشاہ دے کنّاں تک جا اپڑی۔
بادشاہ نے دوویں چرواہیاں نُوں اپنے کول بلالیاتے دُھن وجاون لئی کہیا۔ اوہناں نے سیٹی وجاون دے ڈھیر جتن کیتی۔ پر اوہناں دے مُونہ وچوں سیٹی وانگ واج گاؤن بن کے نکلی تے سارے درباریاں نے سُنی۔
”شہزادے دے کن کھوتے دے کن نیں
کیہ تُسیں جان گئے او؟
شہزادے دے کھوتے دے کن نیں کیہ تُسیں جان گئے او؟“
تُسیں بادشاہ دے غُصّے دا اندازا کر سکدے او اوس نوں پتا سی کہ ایہ بھیت کون دس سکدااے۔ بادشاہ نے اوس وچارے نوں اپنے ساہمنے لیاون دا حُکم دِتا۔ اوہنوں تاں پہلے ای دس دِتا گیا سی کہ جے اوہ شہزادے دے کنّاں بارے کسے نُوں دسے گا تاں اوس نوں مار دِتا جاوے گا۔ بادشاہ نے نال ای جلّاد نُوں وی بلوا لیا۔
ایسے ای لمحے شہزادے ہوریں وی اگے آگئے۔
ابو جی، ابو جی، اوہ چِیکیدا ہویا بولدا اے۔ ”نائی نُوں سچ بولن تے کیوں سزا دِتی جاوے؟ ایہ سچ اے کہ ایہ کھوتے دے ای کن نیں۔پر میرے کناں دی شکل نال کیہ فرق پیندا اے؟ میرے کن عام ہونا چاہیدے سن پر مینوں لگدا اے جے ایہ ایماندارکھوتے واسطے چنگے نیں تاں ایہ ایماندر شہزادے لئی وی تاں چنگے ای نیں۔“
اپنے ہتھاں نال اوس نے والاں نُوں پرانہ کیتا تاں جو سارے ای اوہدے کن ویکھ سکن، سبھ دے ساہ رُک گئے، اوہناں دا جویں ساہ رُک گیا تے مُکھ پیلے پلت ہو گئے تے فیر اوہ اِک دم خُش ہوون لگ گئے۔
”پر“ اوہ چِیکن ہار بولے۔ ”تہاڈے کن عام بندیاں ورگے ای نیں۔“
گھمنڈ تے اوہ ای سی۔ کیوں کہ ایہ پری دے تحفیاں وچوں اِک تحفا سی کہ جے شہزادہ تکبر کیتے بغیر ایہ کن وکھائے گا تے کوئی خطرا نہیں ہوندا فیر اوہدے کن عام لوکاں دے کن ورگے ای وکھائی دیون گے۔
تے ہُن ہر کوئی خُش سی۔ میرا خیال اے تُسیں اندازا تے لا لیا ہونا اے کہ سبھ توں ودھ خُش کوں ہویا ہوئے گا۔ یقینی طور تے ایہ نائی ای سی جو سبھ توں ودھ خُش ہویا سی جے شہزادے دے کن نہ جاندے تے نائی دا سر لا دِتّا جاندا۔
پر ہُن تُسیں پُچھو گے کہ اوہ سیٹیاں دا کیہ بنیا؟ اِک دو نٹ کھٹ شرارتی بالاں نے ایہ سُنن دا جتن کیتا کہ پتلی جہی واج وچ ایہ آوے۔
”شہزادے دے کھوتے دے کن نیں
کیہ تُسیں جان گئے او؟“
پر ہُن ہر کوئی جان چُکیا سی کہ شہزادے دے کن عام لوکاں دے کنّاں ورگے نیں ایس لئی ایہ گاؤن دُبارا کدے نہیں سُنیا گیا۔
